2025-07-04 Noorwegen: Richting noorden-Noordkaap

 Vrijdag 4 juli 2025

Het heeft vannacht gegoten. Dat mocht enige naam hebben. De regen is 

dus al bezig vanaf gistermiddag en is nog steeds niet gestopt. Ik hoop dat 

ik meer naar het noorden wat droger weer tref. Zo niet… vandaag hoop ik 

de Noordkaap te bereiken en, na dat hoogtepunt, rij ik in principe weer richting 

zuiden. Uiteindelijk moet ik dan toch echt warm zomerweer tegenkomen. Al moet 

ik er voor doorrijden naar Spanje.

Ik ga de E6 weer verder af rijden. Na een half uurtje zijn de pittoreske fjorden 

niet meer te zien en zit ik op een soort van hoogvlakte. 

Nauwelijks bewoond en wat er als begroeiing op staat is voor een deel geknakt. 

Het lijkt wel of er een orkaan overheen geblazen heeft. Daarentegen schijnt, 

weliswaar heel voorzichtig, de zon.

Bij het eerste de beste tankstation heb ik snel de tank volgegooid. Het is hier 

zo dunbevolkt dat ik geen flauw idee heb hoeveel tankstations ik nog tegen 

ga komen. 

De bewolking met zijn regen is voor een groot deel verdwenen. Heerlijk om 

weer, zo nu en dan, uit te stappen om wat te fotograferen.

Heel veel Huizen staan van God en iedereen verlaten. Soms tref je er 

een paar bij elkaar. Het moet hier toch een hard leven zijn in de winter. 

Ik stel me zo voor dat er een pak sneeuw ligt waar niet door te komen is. 

Oké, ze kunnen met een bootje. Maar of dat een plezierreisje is?

Voor mij, als toerist, is het echter wel prachtig allemaal. Deze route 

slingert zich een kleine tachtig kilometer door de bergen en dalen. Het 

enige nadeel is dat de weg erg smal is en er komen honderden campers 

je tegemoet . Het probleem doet zich daarbij voor dat een deel bestuurd 

wordt door mensen die het niet gewoon zijn. Enerzijds omdat de camper 

gehuurd is en anderzijds omdat ze er maar weinig in rijden. Dat is echt goed 

te merken op de bergwegen. Zolang er rechtdoor gereden wordt zonder grote 

brede tegenligger gaat alles ok. Maar zodra de bochten en stijgingen komen 

merk je dat de angst toeslaat.

Ik heb echter geen haast. Dus wanneer het allemaal wat veel 

wordt, zet ik mijn wagen lekker even aan de kant om van dit 

soort schouwspelen te genieten. Laagje voor laagje is zo’n 

omgeving opgebouwd. Ik denk dat de deskundigen aan de 

laagjes wel kunnen zien wat er zich in zo’n periode heeft afgespeeld.

En dan plotseling doemd er een plaatsje met een grote supermarkt op. Ik 

heb mijn proviandkist maar rap gevuld. Want eerlijk gezegd had ik het weekend 

wel doorgekomen maar ik had dan wel wat zuinig aan moeten doen. 

Uiteindelijk, in de verte, de Noordkaap. Net als twee jaar geleden, bij 

Tarifa aan het uiterste zuiden van het Europese vasteland, een sterretje 

op mijn reis.

De parkeerkosten zijn ongeveer 14 euro. Daarnaast een kleine 1,50 euro 

voetganger bijdrage. Er mag dan 24 uur verbleven worden. 

Echt idyllisch is het niet. Gewoon een grote grindbak.  Maar je staat dan wel 

aan het einde van de Europese noordelijkste weg. En laten we eerlijk zijn…

dat heeft ook wel iets.

En dit is het symbool waar het iedereen om te doen is. Het zal in 

ontelbare fotoalbums voorkomen, want als je naar het noorden gaat, 

dan ga je meestal door tot het einde. De Noordkaap dus.

Maar als je het echt perfect wil doen dan ga je naar het echte 

noordpunt. Knivskjelodden, het puntje in het midden van de foto, 

is het echte uiterste noorden van het Europese vasteland. Doordat 

het niet met de auto bereikbaar is doen maar weinig mensen deze 

plek aan. Knivskjelodden is enkel te voet bereikbaar na een hike van 

negen kilometer die zeer uitdagend te noemen is. 

Misschien dat ik hem morgen ga lopen. Het is sterk afhankelijk van het weer. 

Ëén van de grote problemen hier. In een recordtijd kan er een mist opkomen 

die je geen hand voor ogen laat zien. En die wil je niet hebben als je ergens 

loopt te hiken in open veld met drassige grond en rotsen waar je niet bekend 

bent. En daarnaast… het regent negen van de tien dagen heb ik mogen ervaren.

Maar voor nu even genieten van dit uitzicht. Hier houdt de beschaving voor de 

gemiddelde Europeaan op. 

Bye the way... 

Twee jaar geleden vond ik twee kleine geluksteentjes. Een “I want coffee” 

steen in Oostende en een “Smile” steentje bij Esse in Frankrijk. De “I want coffee” 

steen heb ik achtergelaten op het zuidelijkste punt van het Europese vasteland. 

Zie https://woodhikers.blogspot.com/2023/06/week-5-van-san-roque-naar-cadiz.html

Vandaag is het de beurt aan het Smile steentje. Voor haar vond ik

het noordelijkste punt van het Europese vasteland een gepaste bestemming.

Wanneer niemand de steentjes meeneemt, gaan ze meer dan honderd maal

per dag op de foto omdat ze zichtbaar op de monumenten geplaatst zijn.

Maar het is natuurlijk leuker als ze verder reizen en het op #facebook/klein geluk

te volgen is.

Vorige   Home   Volgende