2025-07-05 Noorwegen: Richting noorden-Noordkaap
Zaterdag 5 juli 2025
Vandaag ga ik mijzelf toevoegen aan de lijst met Nordkapp die hards die
nog net iets verder willen gaan dan de Nordkapphalle en naar het echte
noordelijkste puntje willen gaan. En dat vergt een flinke dosis overmoed.
Althans… voor een late zestiger die zich soms een vroege zeventiger voelt.
Het terrein gaat zwaar zijn. De afstand is achttien kilometer met een
hoogteverschil van vierhonderd meter. Er staat mist en het miezert.
Voor de zekerheid heb ik dus een echte GPS meegenomen zodat
ik in de mist niet hoef te vertrouwen op Google Maps.
Naar het echte noordpunt gaat geen pad. Er zijn wel, periodiek, wat stenen
op elkaar gestapeld om de route te markeren.
Ik ben er inmiddels achter dat mijn Meindl schoenen niet meer waterdicht
zijn. In elke schoen zit een scheurtje. Oké, ik mag niet klagen. Ik heb ze al
twintig jaar, dus vervanging is nog niet zo’n gek idee.
Het terrein is hier en daar spekglad door de regen en het traject is een grote
toendra vol met keien waar je zo lekker je enkels op kunt verzwikken.
Maar ik moet zeggen dat, ondanks de ongemakken, het wel een
prachtige hike is.
Het laatste stuk gaat steil naar beneden. Dat betekent straks dus… steil omhoog.
De laatste kilometer gaat over een plateau met een lastige hellingshoek.
Dus je moet echt wel goede schoenen aan hebben. Sandalen en sneakers
is af te raden.
Maar uiteindelijk wordt het doorzetten beloond. Dit is dus het “echte”
noordelijkste puntje van het Europese vasteland. Oké, vasteland daar
zet ik een beetje mijn bedenkingen bij omdat in principe de Noordkaap
op het eiland Mageroya is gelegen. Weliswaar met het vasteland verbonden
door middel van een tunnel, maar het blijft een eiland.
En na zo’n kleine ontbering is een selfie wel op zijn plaats. Sta ik er
ook zelf eens op.
Als beloning voor de inspanning mag je naam in het logboek geschreven
worden. In het kastje liggen, naast het logboek, een hoop prullaria die
anderen achtergelaten hebben.
Ik heb dus maar mijn Woodhiker sticker achtergelaten. ;-)
Op de heenweg had ik de kudde rendieren al in de verte gespot. Nu
kruisten ze mijn pad echter.
En toch aardig dichtbij. Maar gelukkig waren ze toch banger voor
mij dan ik voor hen.
Na meer dan zeven en een half uur, pauzes incluse, had ik hier
zo’n “God zij dank” momentje. Ik kan niet ontkennen dat de laatste
twee kilometers spieren vreters waren. Het kwieke lopen was strompelen
geworden. Dus ik ben benieuwd morgen. Dat gaat spierpijn worden.
Daar kan ik op wachten.
Maar voor nu ga ik lekker uitrusten, eten, en misschien een pintje open trekken.
De Ducato staat zodanig geparkeerd dat ik eerste rang zit om alle anderen die na mij vertrokken zijn te zien terugkomen. Ik ben benieuwd of ik de enige strompelaar ben.
Het viel me wel op dat veel mensen hun honden meenemen tijdens de hike.
En sommigen vertrokken pas toen ik terug was. Dat betekent dat ze niet voor
22:00 uur terug zijn vanavond.
Reacties
Een reactie posten