Europa-trip 2024: Week 17 - van Alzo naar Carignano

 Zondag 25 augustus 2024

Ik ga richting het uiterste noordpunt van Italië. Het gebied dat als een speld in Zwitserland prikt. 

Daarvoor volg ik de SS34 aan de westkant van het Lago Maggiore.

 De bergen beginnen alweer hoger te worden. Afhankelijk hoe de zon staat kan ik soms, heel in 

verte nog sneeuw op de toppen zien liggen.

Mijn bedoeling was om naar dit kerkje te rijden, de Orrido of Santa Anna. Vanaf het kiezelstrand 

moet het een heel fotogeniek gezicht zijn. 

Om daar te komen rij ik over diverse bergpassen. De één nog smaller dan de ander om uiteindelijk 

in een gebied te komen waar de maximum toegestane breedte 2.30 meter bedraagt. Mijn Duc is 2.50 

en dus te breed. Maar wanneer ik de regels wat creatief bekijk, zoals alle Italianen dat doen, dan 

voldoet mijn camper aan de regels als ik de spiegels inklap. En het bord inrijden verboden voor 

zie ik maar als richtlijn. Daar komt bij… ik ben formeel, volgens mijn papieren, een lichte vracht.

Na alle risico’s blijkt dat er maar vijftien parkeerplaatsen waren en er al twintig wagens een plekje 

afgedwongen hadden. Dus dikke pech. Maar al met al was het een mooie rit. 

Ergens aan de SS 631 vond ik de Oasi WWF Pian dei Sali. Een picknickplek bij een sportveldje. Het

zal wel niet van een officiële club zijn omdat de afmetingen bij lange na niet reglementair zijn.

Maar oké, ik sta in de luwte. De internet ontvangst is heel slecht, dus het is nog te bezien of ik hier

blijf of nog een stukje door rij. Eerst maar wat eten maken en dan zie ik wel.

Uiteindelijk toch maar besloten om een twintig kilometer door te rijden. Naar dit plekje met uitzicht 

op de bergen.

Met een bergwater riviertje bij de hand. Dan kan ik morgen mooi een emmerdouche nemen.

Maandag 26 augustus 2024

Ik start weer een nieuwe week. De 17e van deze trip inmiddels. Voor ik op pad ga zal ik eerst de

proviand aanvullen.  De bodem van de koelbox is in zicht.

Ik ben onderweg naar het uiterste noordpunt dat bereikbaar is met de auto. Ik moet zeggen dat de 

omgeving wonderschoon is. 

Maar eerst wat foto’s nemen van het watervalletje daarboven.  De La Frua.  Weliswaar niet 

opgedroogd maar in het voorjaar heeft hij vermoedelijk meer kracht door de smeltende sneeuw.

Maar al met al was het best een spektakel om te zien.

Het blijft toch altijd een prachtig gezicht die bergen.

Vanaf de waterval kan je nog een tiental kilometers verder omhoog.  Bij het stuwmeer Val Formazza

houdt de weg op. Verder richting Zwitserland kan je niet rijden.

Alhoewel er nog wel een gravelpad loopt.  Ik heb sterk het gevoel dat die nog heel lang door

loopt. Per slot van rekening moet dat huis, helemaal bovenin, toch bevoorraad worden lijkt mij.

Maar laat ik de held niet uithangen en hier stoppen. Voor de toerist is dit het einde van Noord Italië.

Ik heb besloten weer richting Milaan te gaan. De weg terug moet noodgedwongen over hetzelfde 

traject dat ik vanmorgen heb gereden. Een andere weg is er niet.

De regio rond Milaan is veel platter. Geen bergen maar landbouw en lichte industrie.

In eerste instantie vond ik een plekje op de parking van het Silvio Piola stadion in Novara.  Maar 

daar waren ze zo driftig de luidsprekers aan het uittesten dat ik een tiental kilometer verderop een 

plekje heb opgezocht bij de rivier Ticino. Een rivier dat de grens is tussen de regio Lombardije en 

Piemont.

Dinsdag 27 augustus 2024

Ik toer vandaag een beetje door Lombardijen.

Een plat en landbouwachtig gebied. Groen omdat het vanmorgen een beetje geregend heeft. Zelfs 

met een onweersklap. Dat zie je meteen aan de kleuren in de natuur.

Ik passeerde de plaats Pavia. Met zijn Ponte Coperto. Een overdekte brug die ze ook wel Ponte 

Vecchio noemen. De brug heeft in het midden een kleine kapel en is een reproductie van de oude 

brug uit de 14e eeuw.

Mijn doel voor vandaag is het klooster Certosa di Pavia. Een historisch monument dat een heiligdom 

en een klooster omvat dat, in opdracht van de eerste hertog van Milaan, gebouwd is in de 14e eeuw.

De parking van het klooster is tevens een toegestane camper overnachtingsplek. Met, voor wie dat 

wenst, zelfs gratis elektriciteit. Oké…de parkeerkosten voor 24 uur zijn wel 15 euro.

De dag mag dan een beetje donker met een donderklap begonnen zijn, inmiddels is het 32 graden.

Dus het bezoek van het klooster wil ik morgenochtend doen. En voor nu… vakantie vieren.

Woensdag 28 augustus 2024

Een mooie plek was het. Ik heb er heerlijk geslapen. Uiteindelijk hoefde ik maar zes in plaats van 

vijftien euro te betalen.  Het tarief van een personenauto. Vraag me niet waarom. Geen flauw idee.

Ik ben de dag begonnen met een bezoek aan de Certosa di Pavia. Wonderbaarlijk mooi. 

Niet extreem vol glitter en glimmer, eerder sober maar vol gebeeldhouwde details.  In het museum 

kon ik de originele decoraties, van voor de restauratie, van dichtbij bekijken. Ik dacht eerst dat het 

een soort kalksteen was waar ze de details uitgeslepen hadden maar het blijkt marmer te zijn.

In de kerk waren diverse glas in lood ramen. Het moet voor de maker(s) een heel gepuzzel zijn 

geweest om er zoveel detail in te krijgen.

De schilderijen uit de oudheid blijven mij verbazen. Niet alleen het gespeel met de lichthoek maar 

ook de evolutie van de technieken van de 11e naar de 16e eeuw. Daar waar de schilderijen uit de 

11e eeuw een beetje knullig en kinderlijk getekend zijn kan je dat van de 16e eeuw niet meer zeggen.

Dat zijn echt foto’s van die tijd.

Het bezoek aan dit klooster is gratis. Men leeft van donaties en de verkoop van hun likeuren. Ik heb 

er dus één gekocht. Elke avond een borrelglaasje als slaapmutsje.

Ik rij verder in de richting van Piacenza en Parma. Nog steeds overwegend plat met landbouw maar 

in de verte start een begin van heuvels en bergen.

Ik vond via Park4Night een mooie plek ergens in de omgeving van Vigolzone aan de rivier 

Torrente Nure, althans wat er van over was. Er stond niet teveel water.Maar net genoeg om een 

beetje te badderen. Maar daarentegen is het midden in de natuur zonder licht en geluid vervuiling.

Enkel geruis van de bomen,kabbelend water en dierengeluiden. Meer hoeft het niet te zijn voor mij.

Donderdag 29 augustus 2024

Ik ga vandaag een stuk richting Parma en Reggio Emilia.  Daar sla ik rechtsaf zuidwest de bergen 

in.

Zo heb ik mooi een indruk opgedaan hoe de Po vlakte eruitziet. Zoals de naam al een beetje doet 

doorschemeren… vlak dus.  Het gebied rond Parma zit vol met voedingswarenindustrie. Gigantisch 

grote complexen voor de Parmezaanse kazen.  Amazon en Google datacenter complexen zijn er 

kleine jongens bij.

Langs de SP11 kwam ik het Kasteel van Sarzano tegen. Maar het bleek gesloten.

Maar de vergezichten maakten een hoop goed.  Wanneer ik een rode lijn trek over die hoge bergtop 

in de verte dan wordt dat zo’n beetje mijn doel voor de komende dagen. Richting zee dus.

Maar eerst heb ik mezelf een uitdaging opgelegd. Het uitzicht vanop de Pietra di Bismantova wil 

ik mezelf niet onthouden. 

Vanaf de parking leiden tachtig treden naar een restaurant. Dat is om in de stemming te komen en 

de mensen die naar de top willen het idee te geven dat het een makkie gaat worden.

Maar het eigenlijke traject is een bospad met stukken klauterwerk.

Maar uiteindelijk kun je van boven de parking en omgeving bewonderen.

Het is eigenlijk te bizar voor woorden. Ik heb dure Meindl schoenen in de camper staan die perfect 

geschikt zijn voor dergelijke klauter partijen. Maar ik doe het op mijn afgetrapte slippers. Reef slippers, 

dat weer wel.  Je moet maar zo denken, van de Romeinse legionairs, dik tweeduizend jaren geleden, 

werd verwacht dat ze tweeëndertig kilometer per dag konden marcheren. En dat op sandalen. Zo lang 

iets niet op aangeboren intelligentie aankomt maar op fysiek en doorzettingsvermogen moet mij dat 

ook lukken. En als mijn fysiek een beperking heeft… dan doe ik het gewoon iets langzamer. Zo simpel 

is het.

Het blijft mij fascineren die vergezichten.  

Wat mij trouwens opvalt hier boven op de berg is de hoeveelheid paddenstoelen. Ik heb geen flauw 

idee welke soort.

De Duc staat op één van de drie, voor campers gereserveerde parkeervakken.  Het is toegestaan 

om hier te overnachten.

Dus dit gaat mijn uitzicht worden voor de komende nacht. Dat had slechter gekund. Ik ga straks 

genieten van de lichtjes bij nacht met een lekker likeurtje uit het klooster Certosa di Pavia.

Nog een sfeerplaatje van mijn uitzicht. Prachtig uitzicht om lekker weg te dromen in je eigen wereldje.

Vrijdag 30 augustus 2024

Ik heb wonderbaarlijk goed geslapen. Iets voor tienen ben ik mijn kooi in gekropen om er om half 

zeven weer naast te staan. Tussendoor heb ik in één ruk doorgeslapen. Dat komt niet vaak voor. En 

eerlijk gezegd komt mij dat goed van pas, omdat ik vandaag de zee wil bereiken. En daarvoor moet ik 

achter al die bergen, die je op het sfeerplaatje ziet, zijn. Dus dat gaat een inspannend dagje worden.

De weg naar de kust gaat over de SS 63. Daarbij passeerde ik  Borgo Medievale in Verrucola. Een 

Burcht en/of kasteel uit de 13e eeuw.

De burcht is omringd door een dertigtal huisjes. Bereikbaar door een smal straatje.

Dat werkt niet alleen voor fotografen inspirerend.  Ook schilders en tekenaars hebben het hier naar 

hun zin.

Hierna heb ik nog geprobeerd om het witte kerkje op de top van de berg te bereiken. Maar helaas 

iet Google navigator het afweten. Ze kwam er niet uit. Iets dat me al vaker is overkomen in Italië. Op

de één of andere manier is de combinatie Google en de beschikbare satellieten de laatste tijd niet 

helemaal je van het.  Wie weet storen de Russen onze satellieten wel.  Voer voor complotdenkers.

Maar uiteindelijk kon Google de zee wel vinden.  Dat is natuurlijk ook niet meer dan domweg 

noordwest aanhouden. 

Een overnachtingsplek vond ik aan de voet van een kerkje. Iets ten noordoosten van Lavagna. Een  

kustplaatsje in de provincie Genua. Ik ben zo in één dag door de regio's Emilia-Romagna, Toscane en 

Ligurië gereden. Met name de eerste twee waren wonderschoon zo door de bergen. 

Voor nu ga ik eens kijken hoe ik morgen ga rijden. Ik denk dat ik een stukje kust pak naar Genua en 

van daaruit de regio rond Turijn ga bekijken. Waarna de Aosta vallei binnen bereik ligt. Maar zoals jullie weten… No plan,no stress. Dus alles kan nog veranderen. Ik pin mezelf nergens aan vast.

Zaterdag 31 augustus 2024

Ik ben de kustlijn gevolgd tot iets na Savona. Ik moet zeggen…een gekkenhuis. Het is een 

aaneenschakeling van toeristenplaatsen met commerciële stranden met een chronisch gebrek aan 

parkeerruimte. Zelfs stoppen voor een foto kon zo goed als nergens.

Maar door, soms, een beetje creatief te zijn en gewoon te stoppen op een private oprit, kom je een 

eind.

Zodoende toch nog wat plaatjes.Maar niet veel verhalen. Dit stukje Italië is een grote afrader.  Het

is ongelooflijk druk, chaotisch en lelijk. En dan vooral het gebied rond Genua. Een grote havenplaats. 

Ik zag er wel vijf immens grote cruiseschepen aangemeerd liggen. Dus de stad zelf zal afgeladen 

zijn met toeristen.

Ik heb dan ook besloten om de kustweg SS1 te ruilen voor de E80. Ook gigantisch druk maar meer 

rechttoe rechtaan. En in het rustgebied van Parcheggio Feglino Sud besloot ik te stoppen voor vandaag. Hier is een mooie groenstrook met picknicktafels. Officieel is de groenstrook het gebied waar enkel auto's mogen tot twee meter hoogte. Getuige de slagboom. Maar ik ben maar via de uitgang naar binnen gereden. Zo sta ik lekker in het groen met wat schaduw en niet tussen de vrachtwagens.

Vorige Home Volgende