Europa-trip 2024: Week 15 - van Grosseto naar Verona

Zondag 11 augustus 2024

Ik heb redelijk goed geslapen. Het was de hele nacht waanzinnig warm. Niet koeler dan 

negenentwintig graden. Zelfs met de achterdeuren open was het niet om te harden.

En om zes uur in de ochtend kwam de plaatselijk trim vereniging ook nog eens zijn 

rondje hardlopen. Maar alvorens je daaraan begint moet je even je auto parkeren. En of dat 

al niet zachtzinnig genoeg gaat moet er ook nog even druk met elkaar overlegd worden. 

Voor mijn gevoel leek er aan die vergadering geen einde te komen. Dus ik ben mijn bedje

maar uitgekropen en ben een koffietje gaan zetten.

Vandaag wil ik richting Siena. Zoals gebruikelijk doet Google dat niet via de meest brandstofzuinige 

route maar kiest ze wat slingerwegen. Het voordeel is dat die wat fotogenieker zijn.

En je passeert soms leuke bezienswaardigheden. Zoals de Abdij van San Galgano.

Van de eigenlijke abdij en kerk is niet zoveel meer over. De muren en gewelven staan nog.

Bovenop de heuvel prijkt de chapelle San Galgano de Montesiepi. Ondanks de hitte, het is alweer

tegen de veertig graden,  dacht ik dat het wel een leuke bezienswaardigheid zou zijn om te bekijken.

Maar helaas, de tent was gesloten. 

Ik heb in ieder geval nog een beetje van het uitzicht mogen genieten. Gelukkig gaat naar beneden 

lopen een stuk gemakkelijker.

Langs de SP 73bis zag ik deze oude brug. De ponte della Pia. Hij overspant de Rosia stroom. Welke 

even droog staat momenteel. De brug is van Romeinse oorsprong maar in het jaar 1000 herbouwd.

Het is heet. Heel heet. Het is zowaar in de camper koeler dan buiten. De Ducato staat in de 

schaduw en de thermometer voeler voor de buitentemperatuur bevindt zich onder de laadvloer 

bij de achterbumper.  

Ik zoek het wat hogerop. Boven op een heuvel die uitkijkt over het gebied van de Chianti wijngaarden.

Dat wil ik niet ongepast aan me voorbij laten gaan. Een Chianti wijntje had ik toevallig nog koel 

staan.

Maandag 12 augustus 2024

Of het aan de wijn gelegen heeft of de rust op het plekje, ik weet het niet.Maar ik heb zalig  geslapen.

Wat een pareltje van een plekje was dit. Bijna schoon ook nog, dat kom je zelden tegen hier in Italië.

Oke, ik heb een viertal tissues en een plastic bekertje in mijn vuilniszak gedaan die een ander, op 

zuid europese wijze, als dank heeft achtergelaten, maar dat is niets, bij wat gebruikelijk is in dit land.

Een paar honderd meter verderop passeerde ik nog even een uitkijkpunt met zicht over Toscane.

Trouwens er zijn aardig wat blikken Hollanders opgetrokken hier. Ik zie er best veel. Belgen ben ik 

nog niet tegengekomen.

Nu zijn Belgen natuurlijk meer van het bier. En het is wijn wat de klok slaat hier. Wijngaarden zo 

ver je kijkt. Zo’n beetje als de Bordeaux en Moezelstreek.

Met de wijngaarden in de rug een mooi zicht op het plaatsje San Donato in Poggio. Ik kon vanaf

de SP101 een leuk plaatje schieten.

Aan de SS2 ligt (één van de) Amerikaanse oorlog begraafplaatsen. 

Het blijft toch altijd een indrukwekkend gezicht al die kruisen die symbool staan voor de mensen 

die met de beste bedoelingen hierheen gekomen zijn en het leven daarbij gelaten hebben.

Ik vond aan de rand van Firenze, bij ons beter bekend als Florence, een mooi overzicht punt op

een heuvel.

Zo midden in het hoogseizoen bij een temperatuur tegen de veertig graden wil ik niet gaan 

urban hiken. Laat ik mijn krachten maar sparen voor de stad Pisa.

Deze plaatjes vind ik persoonlijk al mooi genoeg en ik voel me niet zo geroepen om al dat moois 

van dichtbij te gaan bekijken.

In het plaatsje Prato vond ik dit plekje in de schaduw bij een parkje. Misschien een leuk bivakplekje.

Ik ga het zien, want de A1 loopt achter het parkje en die is duidelijk hoorbaar. Dus voorlopig maar

even aanzien en mijn eten hier nuttigen. Daarna zien we wel verder.

Later in de middag ben ik toch maar verhuisd. Het geluid van de snelweg is niet zo bevorderlijk 

voor de nachtrust en daarnaast is het parkje een plek waar mannen naar mannelijk vertier op zoek 

zijn. Ik vond deze spot tussen het gerechtsgebouw en een netjes (open) park. 

Dinsdag 13 augustus 2024

Ik ga vandaag de richting van Pisa op.  Daarbij passeer ik het plaatsje Luca. Een volledig ommuurde 

vestingstad.

De vestingmuur heeft ter verdediging een groot aantal bastions. Vanuit deze bolwerken, die 

uitspringen, kan men de vijand, bij een bestorming, in de flank beschieten. Er zijn kleine poorten 

in voorzien waar ik dankbaar gebruik van gemaakt heb. Ik hoefde dus niet helemaal naar één 

van de zes hoofdpoorten te lopen.

Zo in de volle zon tikte de temperatuur de 37 graden aan. Dus in het labyrint van steegjes, waar de 

zon moeilijk toegang had, was het beter toeven dan op de pleinen.

Al trekken veel toeristen juist naar de pleinen, zo leek het. De Nederlandse taal was ruim 

vertegenwoordigd.

Een overnachtingsplek vond ik in de plaats San Giuliano Terme, een voorstadje van Pisa. Langs een 

groenstrook en bij een supermarkt. Met het stationnetje op honderd meter afstand. Dus ik kan morgen 

mooi met de trein naar Pisa. Volgens zeggen is het maar één halte en je staat bijna bij de scheve 

toren voor de deur. 

Woensdag 14 augustus 2024

Dus daar ga ik dan. Als de echte toerist. Rugzakje op de rug, camera om mijn nek. Op naar Pisa.

De trein was niet al te vol en de airco blies knap. Heerlijk, want de temperatuur, zelfs om 09:30 uur, 

is al rond de 30 graden.

Ik was zeker niet de enige. Wanneer je Italie zegt dan zeg je Pisa. Oke, Pizza mag ook. Maar hier 

is toch wel de halve wereld bij elkaar gekomen.

Op zich stelt het natuurlijk niet zoveel voor. Op de binnenplaats staan de Baptisterium, de 

Cattedrale di Pisa en de scheve toren gezamelijk op het ommuurde Piazza del Duomo.

Waar veel mensen het bekende plaatje willen schieten waarbij ze de vallende toren tegenhouden.

Want scheef staat hij. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Ik heb nog even door het stadje geslenterd en voor ik er erg in had stond ik alweer op het station.

Het is dus in een paar uurtjes gepiept. Als toerist hoef je in Pisa niet voor meerdere dagen een 

hotel te boeken.

Ik heb besloten weer een stuk het binnenland in te trekken. Zo ongeveer in de richting van 

Bologna. Ik weet niet of ik daar nog wat ga urban hiken. Mijn interesse gaat meer uit naar de 

diverse omgevingen in de diverse regio’s.

Op een kalm plekje, ergens in de heuvels rond het plaatsje Sibano, Bologna, vond ik dit plekje aan 

de rivier Reno. 

Waar zo waar, water in stond. Ik ga straks eens even naar de loop van die rivier kijken op Google 

maps zodat ik een inschatting kan maken in hoeverre het water niet te verontreinigd zal zijn.  

Helaas was de rust van korte duur. Een paar jongeren zetten hun tentje op aan de overkant van de 

rivier. Met… lekkere harde muziek. Dus ik ben het grindpad een paar kilometer verder afgereden 

en vond deze plek. Echt in the middle of nowhere. Geen licht, geen geluid. Enkel natuur.

Donderdag 16 augustus 2024

Van een ongestoorde nachtrust op dat zogenaamde ‘enkel natuur’ plekje is weinig terechtgekomen. 

Om middernacht brak zo’n beetje de hel los. Volgens mij een illegale gabbertjes rave. Met hardcore 

techno house dat, naar mijn gevoel, de hele vallei vulde. Ik ben dus rap verhuisd. Ik ben het grindpad 

een kilometer of tien terug gereden en heb de Ducato in een inham gezet.

Ik heb hier lekker met de achterdeur open geslapen. Niet dat het echt nodig was want de temperatuur 

was tussen de 20 en 21 graden. Comfortabel dus.

Toen ik hier vannacht aankwam, kon ik geen hand voor ogen zien. Het was complete duisternis. Dus 

de verrassing was groot toen ik dit uitzicht zag vanuit mijn achterdeur. 

En lekker dicht bij de rivier zodat ik mezelf ruim kon wassen.

Zo langs de rivier heb ik er een dagje bankhangen van gemaakt. De nachtrust was er een beetje 

bij ingeschoten. Vandaar.

In Bologne vond ik deze plek naast een kerkhof. Ik kon de Duc mooi onder een CCTV camera 

zetten. Veiliger kan het bijna niet zijn. 

Vrijdag 16 augustus 2024

Ik moet zeggen dat ik voortreffelijk geslapen heb op deze parking. Weliswaar even wakker 

rond vijf uur voor een plasje,maar weer heerlijk doorgeslapen tot negen uur. Dat overkomt me 

niet zo vaak.

Ik heb besloten de doorsteek te gaan maken richting Verona en daarvoor de tolweg te gebruiken.

Het landschap, dat wat doet denken aan noordoost Nederland of de Westhoek in België,  is saai en 

de tolweg die ook naar Milaan leidt is beredruk. Ook veel Nederlanders trouwens.

Het voordeel van tolwegen is dat er veel punten te vinden zijn waar je grijs en zwart water kan 

lossen. In mijn geval was het zwarte water,na drie weken, hard nodig. Nu zullen mensen zeggen, 

drie weken is veel te lang, ik doe het elke drie dagen. Ik gebruik echter geen duur afbraak middel 

voor de  Porta Potti maar gewoon ordinair water met een dopje allesreiniger en een kwart flesje 

natuurazijn. Nooit last van stank of aangekoekte fecaliën. Het rijden over de slingerwegen zorgt er 

wel voor dat het goed gemengd wordt.

Een slaapplekje vond ik zonder hulp van Park4Night. Op Googlemaps zag ik een parking tussen 

de begraafplaats en de sportvelden die me lekker rustig leek. Hier kan ik mooi eens kijken wat ik

de komende dagen ga doen. Ik zit aardig in de richting van het Garda- en Comomeer. Dus keuze

zat.

Zaterdag 17 augustus 2024

Maar eerst gaan we de dag beginnen met wat inkopen. Mijn water moet hoognodig bijgevuld 

worden. ‘T gaat rap met al die warme dagen.

Het is vandaag bewolkt. Dat temperde de zon een beetje, maar niet de warmte. Het wordt dan 

meteen zo zweterig. Desalniettemin ben ik toch de stad in geslenterd. Er zijn best nog wel mooie

stukjes te vinden die authentiek zijn, maar het is het allemaal “net” niet. Zo’n poort is mooi. Maar 

het scoort minder punten door asfalt en een stoplicht. 

En zo is het met de meeste dingen hier in Verona.

De steegjes zijn er wel maar missen de charme van de steegjes in Napels.

Ik ben nog even langs Via Cappello gelopen waar het beroemde balkon is van Romeo en Julia. 

Maar de rij om de binnenplaats op te mogen was zoals we die bij de topattracties in de Efteling 

kennen.

Ik heb het voor gezien gehouden en heb een plekje gevonden op één van de vele parkings van

het voetbalstadion Marcantonio Bentegodi waar de clubs Hellas Verona en Chieva Verona hun thuis

basis hebben. Onder wat bescheiden schaduw heb ik de Duc gewassen en van een waslaag voorzien.

Na Sicilië is de Ducato niet meer gewassen en dat was hem aan te zien.  Nu staat hij er weer knap bij.

Vorige   Home   Volgende