Europa-trip 2024: Week 12 - van Petrosino naar Catanzaro

 Zondag 21 juli 2024

Vandaag de dag gestart met een frisse duik in de Middellandse Zee.

Letterlijk fris omdat de watertemperatuur aanmerkelijk kouder is dan 

die in de Tyrreense zee. Maar, desalniettemin, goed te doen.

De noord en de westzijde van Sicilië heb ik nu gehad en ga vandaag 

starten aan de zuidzijde. De kant van Tunis en Tripoli zeg maar.

Het wordt een cultuurdag vandaag. De archeologische site van Selinunte staat op mijn programma.

Een complete tour is zo’n tien kilometer lopen. Je kan voor tweeëntwintig euro ook een golfkarretje 

huren. Maar aangezien ik toch weer eens mijn tienduizend stappen moet voldoen heb ik voor de 

benenwagen gekozen.

Ondanks dat van sommige tempels nog voldoende overeind stond om een idee te hebben hoe 

het geweest moet zijn, 

ben ik toch altijd blij met een beetje uitleg om het plaatje compleet te krijgen.

Net als veel van onze meer modernere kathedralen en basilieken staan ze op de top van een

heuvel of berg. Zo ook hier. Bij drieëndertig graden slenteren over een helwit zandpad naar boven 

om je te verlekkeren aan deze passanten op het strand beneden buiten de site. Tsja, cultuur mag 

wat kosten.

In al mijn culturele onwetendheid dacht ik altijd dat die pilaren uit één stuk gehouwen waren. Het

blijken echter delen te zijn van anderhalf of twee meter hoog die met een soort van pen en gat 

verbinding tegen schuiven, op elkaar gehouden wordt.

Ik rij verder de kust af richting Valle Dei Templi. Een vallei met diverse oude tempels die 

door diverse recensies als een must see wordt aangemerkt. Onderweg passeerde ik, zo

vlak achter de kustlijn, diverse wijngaarden.

De wijngaarden die ik een maand geleden zag hadden geen of weinig trossen. Maar nu begint 

het erop te lijken.

In de omgeving van Agrigento, de uitvalsbasis voor de bezoekjes aan de diverse tempels, is in 

de wijde omgeving geen redelijke bivakplek te vinden. Dus ik heb de Duc maar weer eens op 

een parking van de begraafplaats gezet. Rustige buren met wat geluk.

Voor zover ik kan zien is de lovende recensie over deze vallei met al zijn tempels wat aan de “te” 

positieve kant. Althans voor mij als toerist die niet direct geïnteresseerd is in archeologie. Ik zag 

wel veel pilaren zuilen etc. maar die heb ik vandaag eerder gezien. Daar komt bij dat het helemaal

geen vallei is. De bezienswaardigheden staan boven op een bergkam, die dus eerst beklommen moet

worden. Dus ik denk  dat ik morgen mijn rit langs de kust voortzet en deze vallei laat voor wat het is.

Ik ben eigenlijk meer benieuwd naar de top van de Etna. Het gevoel bekruipt me om zo

langzamerhand een punt te zetten achter Sicilie en wat meer kilometers per dag te maken.

Maandag 22 juli 2024

Zodoende ben ik vandaag de SS 115 verder afgereden. Ik wil het ook weer niet afraffelen dus ben

zo af en toe een zijweg ingereden.

En zo kom je leuke fotogenieke gebouwen tegen. Zoals Castello Di Falconara. Een kasteel dat 

in privébezit is en momenteel dient voor feestjes ed. 

En de toren van Manfria. Eén van de vele uitkijkpunten langs de kust waarmee men de vijand al 

in een vroeg stadium moest zien aankomen.

Moderner is Fornace Penna, een stukje historisch erfgoed in de streek. Een object dat zich 

leent om in zwart-wit afgedrukt te worden. Iets voor straks in de winter.

Na 244 km toeren vond ik deze plek in Cici Rata Siracusa. Aan de oostkust inmiddels. De hele 

zuidkust is absoluut strandzoeker vijandig. Uitsluitend in de kustplaatsjes kan je, indien ze een 

zandstrand hebben, badderen. De auto kan je enkel kwijt op dure commerciële parkings.

Tussen de dorpen heb je soms kilometers lange zandstranden die vanaf de weg bereikbaar zijn.

Maar helaas is men zo slim de weg niet breder te maken dan het minimum en geen parkeerstroken 

te voorzien. Dus naast het extreem grote vuilnis probleem nog een dik minpunt.

Dinsdag 23 juli 2024

Goedemorgen. Zo heb ik er vannacht bijgelegen. Deuren open en geslapen als een roosje 

wiegend op het geluid van de golven.

Ik probeer vandaag het gebied rond de vulkaan Etna te bereiken. Het eerste stuk rij ik langs 

een kustroute dicht langs de zee. Hier in deze baai kon ik mooi even poedelen. Elke kans 

voor een duik neem ik om het zweet een beetje af te spoelen. Het is dag in dag uit knap aan 

de hete kant.

Vlak achter de havenplaats Siracusa begint een gebied van zeker veertig kilometer zware 

industrie. Dus hier heb ik de snelweg E45 genomen. Even pretentieloos uitbollen op de 

cruisecontrol.

Het is te zien dat niet alle bewoners rond de Etna even veel geluk hebben gehad. Ik ben nog 

niet eens halverwege en je ziet overal bergen versteende lava en verlaten gebouwen.

Overal is de grond bedekt met dit soort zwart gruis ter dikte van grof zand. Het is dus te 

merken dat de Etna nog springlevend is. Te ruiken ook. Er hangt een beetje zo’n botlek luchtje.

De top van de Etna ligt op zo'n drieduizend meter hoogte. Ik vond op achttien honderd meter 

een slaapplekje naast het geologisch observatorium. Zij hebben er verstand van dus wanneer zij 

wegscheuren is het voor mij het sein ook de biezen te pakken.

Woensdag 24 juli 2024

Vandaag staat de dag in het teken van een bezoek aan de Vulkaan de Etna.  Het is, door de 

bewolking, wat lastig te zien, maar er komt echt rook uit de kraters. In de nacht kon ik zelfs 

de gloed van hitte zien.

Een bezoek aan de Etna is een extreem groot commercieel circus. Er zijn dus vele 

excursiemogelijkheden.  Veel mensen kiezen voor de rit op een quad naar boven.Maar dan 

kom je in principe niet zo hoog als de optie kabelbaan. En wil je nog hoger dan kan je lopend 

met een gids of met een 4x4 offroad voertuig. 

Ik koos voor combinatietickets, kabelbaan en 4x4. 

De optie lopend onder leiding van een gids is ook best populair. Zij komen een paar honderd 

meter hoger uit. Persoonlijk vond ik de hoogte van ongeveer 2800 meter al hoog genoeg om 

een goede indruk op te doen. 

De krater waar wij voor stonden is uitgebarsten in 2012. Volgens de gids zijn uitbarstingen op 

deze hoogte niet gevaarlijk voor de bevolking en is evacuatie niet noodzakelijk. De lager gelegen 

kraters zijn daarentegen veel gevaarlijker. Doch uitbarstingen op lagere hoogte zijn grote 

uitzonderingen.

Ondanks dat het dus twaalf jaar geleden is dat deze krater is uitgebarsten is het uitgestoten 

materiaal nog steeds heet, wat duidelijk aan de stoompluimen te zien is.

Persoonlijk ben ik blij dat ik niet voor de lopende versie van de track gekozen heb.  Het is 

natuurlijk best een mooi verhaal om mee te snoeven maar de (hellende) afstanden zijn knap 

ver. Daarbij… je loopt op lava poeder. Een soort gravel dat nooit stil ligt onder je voeten maar 

zo lekker schuift. Blij dat ik mijn hike pool bij me had.

Van de koude Etna hoogte, zo’n vijftien graden, terug naar beneden. In een dal, ergens in

the middle of nowhere,  onder aan het dorpje Limina,  vond ik een overnachtingsplek aan 

de oever van een opgedroogde rivier.  Warm maar met een lekker windje dat door de canyon 

waaide.

Donderdag 25 juli 2024

Ik heb lekker met de deuren open geslapen. In het dal in the middle of nowhere. 

De rivier waar ik op de oever sliep, is tot aan de zee droog. Ik ben benieuwd of dat tijdelijk is 

of dat het seizoen gebonden is.

Ik ben,via slingerweggetjes, uit het dal omhoog gereden naar het dorpje Savoca. Een klein 

charmant maar tegelijkertijd nietszeggend dorpje. Wat veel mensen echter niet weten is dat 

dit dorpje moest doorgaan voor het plaatsje Corleone in the Godfather film. Naast het feit dat 

dit dorpje vele malen kleiner is dan het echte Corleone is het wel veel mooier. Pittoresk bijna.

Mensen die de film(s) gezien hebben herkennen direct het bar restaurant Vitelli.

Waar Al Pacino, in de rol van Michael Corleone, aan de bareigenaar de hand van zijn dochter vraagt.

Maar leuke uitjes duren nooit lang. Er moest serieus ingeslagen worden. De koelbox is nog nooit 

zo leeg geweest als vandaag. Daarnaast… ook de dieseltank ging aardig richting de 25%

Dit was meteen de laatste actie op het eiland Sicilie. Het wordt echt tijd weer naar het vasteland te 

gaan.

Nog een laatste blik op het eiland. Weemoed? Ach, laat ik eerlijk zijn. Het eiland heeft eigenlijk 

maar twee trekpleisters. De Vallei van de tempels, die helemaal geen vallei is maar een bergkam,

en de vulkaan de Etna. Ik moet zeggen dat die laatste mij het meest kon bekoren. 

Eenmaal op het vasteland van Italie aangekomen volgen we de kustroute weer verder. Ik zit 

nu zo’n beetje ter hoogte van de grote teen in de laars, en rij omhoog naar de wreef.

In het dorpje Bagnara Calabra zag ik een watertappunt op een strandparking. Dus rap de water 

tank gevuld want die was ook bijna leeg.

Ondanks de hitte was de parking redelijk rustig. Dus ik heb de Duc er maar voor de nacht 

neergezet. Trapje af naar de zee. Beetje poedelen en daarna een koude zoetwater strand 

douche. Wat wil een mens nog meer?

Vrijdag 26 juli 2024

Ik was vanmorgen al vroeg wakker na een, meerdere keren, onderbroken, nachtrust. De 

combinatie tussen veel water drinken en het harde lawaai van de golven liet zich gelden. 

Ik sliep, door de hitte, met de achterdeuren open aan de zeezijde, vandaar.

Het eerste deel van de rit heb ik over de SS 18 gereden. Een slingerende kustweg die van zee 

niveau de (kust)bergen in gaat. Ik zat het grootste deel van de rit omhoog achter een vrachtwagen 

die duidelijk nog niet veel ervaring had. Het ging allemaal niet zo vloeiend. Nu moet ik zeggen dat

dit ook geen makkelijke route is. Hij gaat continue knap stijgend omhoog met venijnige 

haarspeldbochten en leidt door kleine dorpjes waar de breedte van de weg navenant is. Gelukkig 

mocht hij de klappen opvangen.

Halverwege de rit naar de park4night plek ben ik maar overgestapt op de snelweg.  Pretentieloos 

op de cruisecontrol. Maar het schiet wel lekker op.

Zodoende was ik al om elf uur in de ochtend op mijn bestemming. Een lekker rustig klein 

familiestrand bij Vibo Valentia. Vandaag wordt het een luie dag in het water en de zon dus.

Na een diner van gebakken aardappelen met rozemarijn, kebabvlees en een zak gesorteerde

groenten nog een sfeerplaatje voor ik aan de afwas begin.

Zaterdag 27 juli 2024

Ik ga er voor vandaag geen echte rijdag van maken en volg de SS522 een stukje tot iedereen 

wakker is en op pad gaat voor de wekelijkse boodschappen. Dan zwenk ik af naar de E45.

Het nadeel van veel SS wegen (strada statale) is het ontbreken van stop mogelijkheden op

fotogenieke punten. Best wel jammer omdat deze weg over de flank van de bergketen gaat 

die de kust volgt. Maar op een kleine parkeerplaats kon ik deze plaat schieten van de haven 

van Pizzo.

En van dit zeilschip dat buiten het haventje voor anker lag.

Park4Night heeft mij dit strand aangeraden als bivakplek voor de nacht. Ergens tussen Vibo 

Valencia en Catanzaro. Het bevindt zich aan de voet van de runway van het vliegveld. Zo’n 

beetje elke vijf minuten stegen grote jongens op. KLM en TUI kon ik ontwaren. Maar er waren 

nog vele andere maatschappijen. Volgens opgave zouden er na 19:00 uur geen vluchten meer 

zijn. Vandaar dat de recenties lovende waren op park4night.

Dit is het eigenlijke plekje dat park4night vermeldde. Een bizarre locatie. Min of meer in the middle

of nowhere. Het aantal families dat op het strand zaten was ook op de vingers van één hand te 

tellen. En dan zo’n infrastructuur. Zo’n tweehonderd meter boulevard met palmbomen, verlichting en

diverse kiosken waar de commerce gebruik van kan maken. Zelf ben ik een honderd meter verderop 

gaan staan. Dan heb ik vannacht voor het slapen geen last van de lantaarns. 

Want, zelfs in the middle of nowhere is de zaak verlicht. Compleet met CCTV zag ik in de  

gauwigheid. Met wat geluk scheelt dat sluikstort.

Eén van de leuke bijkomstigheden van slapen op het strand is dat er altijd een sfeerplaten 

moment komt. Het is heerlijk om naar te kijken hoe de zon onder gaat.

Vorige Home Volgende