Europa-trip 2024: Week 10 - van Lago Arvo naar Messina.

 Zondag 7 juli 2024

Ik heb besloten er nog een camping dagje aan te plakken. In drie maanden tijd is dit pas mijn tweede

camping. Hier kan ik mijn accu's ook weer eens volladen. Normaal worden mijn accu's gevoed door het

rijden en het zonnepaneel maar ik heb altijd het gevoel dat ze nooit 100% volgeladen worden. Al wijzen

de voltmeters anders uit. En anders… gewoon een beetje pretentieloos relaxen in een bijzonder schone

omgeving, want dat mag gezegd worden, er ligt nog geen sigarettenpeuk op de grond. Een hele verademing.

De camping ligt aan het meer op een hoogte van 1320 meter. In de avond en s'ochtends bij het wakker

worden is het frisjes. Het was vanmorgen rond de 15 graden. Dus een heel verschil met de oostkust. 

Maandag 8 juli 2024

Ik begin de dag vandaag met lekkere koffie en een ontbijtje van gebakken eieren.

Daarna elektriciteit afkoppelen en naar de camper service plek om water te laden en

mijn porta potti te legen.

De rekening voor twee dagen was 22 euro. Inclusief elektriciteit. Dat is echt geen geld 

voor wat je krijgt. Netjes.

Op net aan twintig minuten rijden, aan de grens van het natuurpark, kon ik inkopen doen.

Het was nodig. Ik was inmiddels door mijn voorraad heen.

Ik heb besloten nog een dagje te blijven toeren in het natuurpark Della Sila en heb Google een

route uit laten stippelen naar Monte Gariglione. 

Het merendeel van de route was redelijk berijdbaar. Ondanks dat vele wegen in erg slechte 

staat waren en achter een aantal haarspeldbochten knap steile hellingen verscholen waren.

Dat maakte het rijden aardig inspannend.

Maar Google zou Google niet zijn als het asfalt, hoe slecht dan ook, gewoon stopt met bestaan.

Aangezien het inmiddels twee uur in de middag is en ik toe ben aan een lunch heb ik besloten

het voor vandaag voor gezien te houden. Ik vond hier een mooi vlak plekje waar ik, met wat 

mazzel, ongestoord kan overnachten.

Dit bord intrigeerde mij. Ik vraag me af wat ze daarmee bedoelen. Letterlijk staat er: Pas op voor de

herdershond. Houd minimaal 300 meter afstand van de kudde. Dus mogelijk wordt ik gewekt door

een kudde schapen. Ik ga het zien.

Dinsdag 9 juli

Ik lag er gisteravond al om 21.00 uur in. Het is hier midden in het bos dus valt er 

eigenlijk niet zo veel te zien. Nog sterker… er valt ook niet veel te horen. Geen 

vogel, krekel, niks nakkes nada. Bizar, dat maak je niet vaak mee in de natuur. 

Een beetje luguber. Het resultaat van dat vroege slapen is natuurlijk vroeg 

opstaan. Om 04.00 uur al wakker dus. Ik heb mijn chocoladekoffie gemaakt 

en ben nog even terug de koffer in gekropen. Krantje lezen, Facebook en 

Instagram doorbladeren etc.

Het duurde een dik uur om hieruit te geraken. Ik heb op twee punten zelfs een knap rotsblok 

van de weg moeten rollen en op sommige momenten zat ik hem toch wat te knijpen omdat 

het water van boven aan de berg naar beneden stroomde en zodoende sompige delen 

veroorzaakte. Gelukkig niet te groot en te diep om vast komen te zitten maar toch voldoende 

om het soms wat glad te maken. En links van mij ging het behoorlijk steil naar beneden. 

Dus wegglijden is geen aanlokkelijke gedachte.

Maar goed, uiteindelijk kwam ik op berijdbaar asfalt. Van hieruit was het nog achttien kilometer 

naar een dieselpomp. Want dat is inmiddels ook nodig.

Ik moet zeggen dat het Riserva Naturale regionale Vali Cupe uitzonderlijk mooi is. Wel heel 

inspannend om doorheen te rijden door de soort wegen en het geslinger. Maar uiteindelijk was 

het het wel waard.

Nu ik dichter bij de kust kom, wordt het landschap meteen een stuk droger. De bossen zijn 

verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor lage vegetatie.

Met weer veel verlaten gebouwen uit oude glorie tijden.

Mijn doel voor nu is het uiterste puntje dat in de zee steekt.

De vuurtoren Edificio B met er naast een grote archeologische site waar in de Romeinse tijd 

tempels gestaan hebben. Gelukkig dat de tekeningen op de borden mijn fantasie wat op weg 

helpen want van zo’n solo pilaar maken mijn hersenen geen netjes plaatje hoe  het geweest 

moet zijn.

Een stukje zuidelijker van het plaatsje Sena vond ik een pijnbomenbos net achter het strand. Ik 

ga hier mijn bivak opslaan en meteen een frisse duik in de zee nemen. Het is 33 graden bij een

luchtvochtigheid van 59%. In de schaduw gemeten.

Ik heb nog even overwogen om te verkassen. Op veel plekken in dit pijnbomenbos was het van 

dittum. En dat is geen uitzicht natuurlijk. Maar het plekje waar ik sta is redelijk schoon. 

Dus ik laat het zo.

Eenzaam zal ik vannacht niet zijn. Door de grote pestzooi hier en daar, heeft dit wildzwijn zijn

domein afgebakend. Wat hij mij,met een hoop gebrom en geknor, duidelijk maakte. Dus ik zal

mijn plasje vannacht maar niet buiten het busje doen.

Woensdag 10 juli 2024

Ik heb het wilde zwijn vannacht niet meer gezien en gehoord. Desalniettemin slecht geslapen. 

De temperatuur was tot 02:30 uur 31 graden. Ik heb dus met de achterdeuren open geslapen.

Meer dan hazenslaapjes zijn het niet geworden. 31 graden in de nacht is wat te veel van het

goede. De temperatuur daalde uiteindelijk wel naar 25 graden maar als de warmte eenmaal in

je bus en lijf zit is het lastig om het kwijt te raken.

Ik ga er vandaag dus geen uitgebreide reisdag van maken. Op aanraden van Park4Night vond

ik deze parking tussen een dennenbos en het strand even buiten Catanzaro. De temperatuur

is inmiddels 36 graden onder de bomen. Dus op het strand, in de zon, dat wil ik niet weten. 😡

Maar ik kan tenminste in het water gaan liggen wanneer het te gek wordt. 

Het strand bye the way stond in de recensies van Park4Night te boek als zeer smerig.

De gemeente heeft er inmiddels alles aan gedaan om dat ongedaan te maken. Het is 

ontzettend schoon. Geen papiertje op de grond en tientallen (grote) prullenbakken langs

het strand in in het dennenbos. Chapeau. Het mag gezegd worden.

Terwijl het Nederlands elftal aan het zwoegen is om in de finale te geraken zit ik in mijn tuinstoel

voor de camper te genieten van deze zwoele avond. Het valt me op hoeveel vleermuizen er

rondvliegen hier. Zo heel schichtig vliegend dat  ik mezelf erop betrap bedacht te zijn dat ze niet

tegen me aan vliegen. Momenteel zit ik nog niet aan het einde van de parking.  Die is vijftig meter

verder en heeft geen last van het licht van het restaurantje. Maar ik vind het wel lekker zo.

Het restaurantje speelt piano sfeermuziek. Net hoorbaar. Dus dat is lekker relaxed.

Donderdag 11 juli 2024

Het restaurantje mag dan mooie pianomuziek ten gehore gebracht hebben, maar om

elf uur was het gedaan met de pret. Een spetterend vuurwerk gevolgd door een knalhard

muziekfestival. Ergens tweehonderd meter verderop. Niet te doen.  Er zaten wel enkele

aardige nummers tussen maar tachtig procent was zwaar kut. En dat tot vier uur in de 

ochtend. De slaap is er een beetje bij ingeschoten.

Een kilometer of vijftig zuidwaarts vond ik meerdere pijnboombossen met parkeer

mogelijkheid aan het strand. Voor  zover ik kan zien is er geen bewoning in de buurt. 

Dus ik zal gevrijwaard blijven van muziek en herrie mag ik hopen.

Inmiddels zit ik aardig in de richting van de punt van de laars. Misschien Dat ik morgen

weer even het binnenland in schiet. Aan de kust is het nu elke dag zo’n 34 graden, dus

wat afkoeling is welkom.

Vrijdag 12 juli 2024

Ik heb heerlijk geslapen op deze plek. Wat ik uit de recensies begreep is het een oude

verlaten camping.

Je kan het onderverdelen in drie delen. In het midden deze verlichte straat, midden in een 

pijnbomenbos in the middle of nowhere. Met zoetwater douches en vuilnisbakken.

Aan de rechterkant een vijfhonderd meter pijnbomenbos met wat verlaten en vervallen

douche en kantinegebouwen.

En aan de linkerkant wederom zo’n vijfhonderd meter pijnbomenbos met hier en daar een kort 

straatje naar het strand. Waar ik dus gebruik van gemaakt heb zodat mijn camper bijna op het

strand stond waardoor ik lekker in het donker kon slapen. Maar eerst heb ik mijn strandstoel in de 

ligstand gezet en kon zo mooi een uurtje naar de sterren liggen kijken.

Ik ga vandaag verder de SS106 volgen. Zo volg ik de hele kustlijn. Door de dorpjes en met de

strandzichten.

De aanblikken beginnen echt het vakantiegevoel aan te wakkeren. Ik heb het idee dat vanaf 

dit deel het populaire Italië gaat beginnen. Op de achtergrond is het eiland Sicilië te zien.  Ik

bevind me nu in de punt van de laars.

Ik heb besloten om weer wat van het binnenland te gaan bekijken. Het is aan de kust nog 

steeds ver boven de dertig graden. En in het binnenland, waar je al rap tegen de tweeduizend

meter hoogte kan gaan zitten, zal het ongetwijfeld een graad of tien lager zijn.

Na dik anderhalf uur ploeteren via haarspeldbochten, knappe stijgingen en (te) smalle dorpjes

kwam ik bij deze spot. Een aanrader voor de rustzoeker volgens Park4Night.

Met dit als uitzicht ga ik mezelf wel vermaken. Door de heiigheid is het moeilijk te zien maar

de vulkaan de Etna is in de verte te zien. Dus wie weet wordt ik vannacht nog getrakteerd 

op een schouwspel.

Ik ga mezelf alvast settelen.

Zaterdag 13 juli 2023

Ik ben vanmorgen van daarboven weer naar de kust gereden. Ik ben van plan de oversteek

naar Sicilië te maken.

Alvorens me te verdiepen in het aanschaffen van een ticket heb ik eerst een stuk langs de

kust getourd. Door Villa San Giovanni tot aan Scilla.

De hele kustlijn is één grote commerciële parasollenparade. Oorden waar de wildkampeerders

dus helemaal niets te zoeken hebben. En voor de durfallen onder de camperrijders… het is 

overal smal, héél smal.

En zodra je ook maar honderd meter buiten het toeristengebied bent dan mag je dit 

aanschouwen. En dit is maar een detailplaatje. In het echt is het effe erger. Niet normaal.

Omdat het aanschaffen van de ferry ticket ook al knap tegen zat doordat er nergens goede

informatie te krijgen is door de officiële ferrymaatschappijen, had ik het plotseling echt gehad

met dat Italië en stond ik op het punt om lekker verder in Spanje vakantie te gaan vieren.

Maar om een lang verhaal kort te maken… via de intermediairs kwam ik niet verder bij de 

aanschaf van tickets. Enkel wanneer ik over drie dagen vertrok konden zij wat voor mij

betekenen.  En ik wilde gewoon nu. Net zoals een overtocht over de Schelde. Ticket kopen,

inschepen en uitstappen aan de overkant. Niet meer en niet minder.

In eerste instantie was de enigste imbarco ingang die ik tegenkwam enkel voor mensen die

al een ticket hadden. En de info die ik kreeg was om mijn ticket te kopen in de Via Villa San 

Giovanni. Het station. Dus het kostte mij dik twee uur om daar ook met lege handen weg te 

gaan. Zij verkochten geen ferry tickets. Ik werd doorverwezen naar de andere kant van de stad. 

Een andere ferryhaven van Bluelines deze keer. Daar is een speciale lijn voor ticketverkoop. 

En inderdaad, voor 91 euro had ik een retourtje dat 60 dagen geldig is. Hier ben ik dus dik

vier uur zoet mee geweest.

Wachttijd en inschepen kostte zo’n klein uurtje en de overtocht was veertig minuten. De 

afstand is 6,5 km. Dus niet extreem spannend.

Maar uiteindelijk levert het wel altijd een leuk plaatje op.

Al met al begint het een latertje te worden toen ik aankwam in Messina. De zon verdween 

al achter de bergen.

Vorige Home Volgende