Europa-trip 2024: Week 09 - van San Cataldo naar Lago Arvo

 Zondag 30 juni 2024

Ik bevind me in de provincie Apulië. In het deel dat je kan aanduiden als; de hak van de laars. Voor wie het

niet weet…Italië heeft de vorm van een laars. Ik ga van San Cataldo naar het midden van de hak. Zo krijg

ik ook een indruk van het binnenland hier. De afstand zal niet groot zijn. De hak is maar dun.

Ik moet zeggen er valt niet veel te beleven in dit deel van Italië. De stranden aan de Oostzijde zijn niet echt

mooi. Een uitzondering in de baaien daargelaten. En het binnenland is droog, dor en het domein van (min

of meer) akkerbouw. Ik passeerde veel oude vervallen verlaten huizen, niet afgemaakte bouwsels en lelijke akkerbouwgebouwen.

Het uitzicht voor de komende nacht is dus niet idilisch. 

Gewoon een verlaten parking langs de SP 367. Een provinciale weg die nauwelijks meer gebruiktvwordt.

Maandag 1 juli 2024

Ik moet zeggen dat ik een overheerlijke nacht heb gehad. Het uitzicht mag dan tien keer nikg geweest

zijn, de rust die deze plek uitstraalde en de duisternis na zonsondergang, maakte het perfect.

Ik ben begonnen met de SP 367 verder te volgen middendoor richting het zuidelijkste puntje.

Dus wederom veel verlaten gebouwen en niet-afgebouwde huizen.

Het valt me altijd weer op in de zuidelijke landen dat er vaak veel aandacht besteed wordt aan

de ingang.Maar dat de muur verderop niet hoger is dan een meter. Of zelfs vaak helemaal 

ontbreekt.

Zicht op Santa Maria di Leuca. Daar waar de toren omhoog wijst. Het meest zuidelijke punt van de

(naald)hak.

Met iets naar het noordwesten de grotta delle Tre Porte. 

Met uiteraard mogelijkheden ten overvloede om de grotten vanuit zee te bezichtigen.

Ik heb het beperkt gehouden tot fotograferen vanaf de landzijde en passant een mooie baai 

meegepakt

en wat shots van de kleine vegetatie die ik op de rotsgrond zag groeien.

Een kilometer of tien meer noordelijk vond ik deze plek die ik in eerste instantie wel zag zitten als

bivakplaats voor de nacht. Maar ik zag op de kaart dat het een natuurgebied is en op mijn weg 

hierheen werd ik in een fuik van een kleine politiecontrole geleid. Het liep met een sisser af. Ik zag

de Carabinieri bedenkelijk naar mijn nummerplaat kijken en zijn collega zei… doorrijden maar. Dus

ik heb het gevoel dat in deze streek de puntjes, politioneel, op de i gezet worden. Dus wildkamperen

in een natuurreservaat is hier misschien niet zo’n strak plan.

Het zwemwater was daarentegen lekker. Het was alleen een hele toer om erin te geraken.

De rotsen zijn vlijmscherp. Wat mij dus één zwembroek kostte. Het gesteente is een soort

poreus lava dat wat wegheeft van koraal. Maar dan zwart. Zonder badschoenen kan je er

niet op lopen, zo scherp zijn ze.

Maar 5 kilometer verderop kon ik mijn wagen lekker kwijt achter een landweggetje van het 

dennenbos dat het strand aan het oog onttrok.

Dinsdag 2 juli 2024

Rond achten, bij het ontwaken vanmorgen, was het al 31 graden en zwaar bewolkt.

Een stevige onweersbui kon dan ook niet uitblijven. Het deed de temperatuur dalen

naar 24 graden, dat een stuk prettiger aanvoelt.

Ik ben weer verder naar het noorden gereden van de westelijke kant van

de Italiaanse hak. Daar passeerde ik deze Torre Ulluzo.

Het was te nat en blubberig om erheen te lopen. Maar vanuit de auto

had ik er ook een leuk zicht op. Langs de hele kust kom je dit soort zestiende

eeuws torens tegendie als uitkijkpost dienden.

Aan de voet van de laguna di Porto Cesareo ben ik gestopt voor de lunch. De foto van het water, 

met in de verte Porto Cesareo, ziet er door de bewolking een stuk minder vakantieachtig uit.

Maar uiteindelijk klaarde het toch wat op. Voor mij hoeft de temperatuur niet zozeer hoger te worden.

24 graden is lekker en goed uit te houden. Dit in combinatie met een blauwe lucht is perfect.

Ik heb er voor vandaag maar mijn bivakplek van gemaakt. 

Zo vlak na de etenstijd kwam een buurtbewoner met een hoop blabla (in wat voor Engels door moest

gaan) mededelen dat dit privéterrein was en dat er aan het begin van de weg een bord stond. Ik had

eigenlijk geen bord gezien maar ik ga daar geen scène over maken. Ik heb in het Nederlands het

allerbeste wat er op medisch gebied te krijgen was toegewenst met een grote glimlach op mijn gezicht

en ben vertrokken.

Park4Night had nog wat leuke plekjes voorhanden. Zo’n vijftien kilometer verderop zag ik deze

strandparking. Door de duinenrij jammer genoeg geen zeezicht maar alla, het is toch zo’n beetje

bedtijd.

Woensdag 3 juli 2024

Ik heb zo achter de duinenrij nog heel wat kilometers door olijf- en wijngaarden gereden.

De rode wijnen die in het noorden van Apulië worden gemaakt zijn doorgaans afkomstig van de Uva di Troia

en/of Bombino nero, eventueel aangevuld met Aglianico, Montepulciano en/of Sangiovese. Deze

info heb ik even gepikt van Wikipedia. Ik heb geen flauw idee hoe deze wijnen smaken. Eerlijk gezegd

betrap ik mezelf erop dat ik wat minder alcohol aan het drinken ben. Zal wel te maken hebben met het

lijf een beetje in strand conditie houden. Ja, ja…niets ijdels is mij vreemd.

Zo’n beetje na het passeren van de haven van Taranto hield ik de regio Apulië voor gezien en 

reed ik Basilicata binnen. Apulië, als ik over deze hak van de laars een recensie mag geven kan

mij niet bekoren. De stranden zijn veelal van vlijmscherp lava en waar je zandstranden hebt zijn

ze vercommercialiseerd. In het binnenland dorre akkerbouw en veel verlaten huizen. Daarnaast 

vind ik de mensen een stuk minder hartelijk dan in Noord Italië. Nu is deze recensie misschien niet

helemaal objectief. Wanneer je van disco stranden houdt, drukte en drank dan zal je het misschien

anders zien. Ik ben meer van het wildkamperen.

Ik vond even ten westen van Marina di Pisticci een leuk plekje aan het Spiaggia Libera.

Het strand was bijna verlaten. Nu zal het weer daar ook wel voor gezorgd hebben.

Het was nietkoud maar aardig bewolkt. En de momenten tussen de wolken waren maar kort.

Donderdag 4 juli 2024

Het is zwaar bewolkt, regenachtig bij 19 graden. Door de luchtvochtigheid van

92% voelt het frisjes aan. Ik heb dan ook besloten er een rijdag van te maken. 

Zo'n 113 kilometer naar het zuiden richting Mirto Cosenza. Dat ligt volgens mij 

net in de regio Calabria.

De omgeving is meteen alweer een heel stuk anders,zo met de bergen

op de achtergrond.

En diverse kasteeltjes die ik passeerde. Zoals Castello Federiciano di Roseto

Capo Spulico. It’s all in the name.  🙂 Het is een restaurant in particulier bezit.

De omgeving begint er al aardig pittoresk uit te zien.

Een stuk mooier dan het dorre binnenland.

Een mooi plekje vond ik aan het strand van Mirto Cosenza.

Met een ware zoetwaterdouche voorde deur.

Waarschijnlijk een gecontroleerde want, zo te ruiken, wordt er chloor

aan het water toegevoegd.

Wanneer ik vanuit mijn camper naar links kijk, naar het rechter deel van

de bergen, dan is daar ergens de plek waar ik gisteren stond.

Als ik recht voor me uit kijk dan was, aan de andere kant van deze baai in de Ionische zee, mijn

bivakplek van eergisteren. In een rechte lijn is de afstand honderd kilometer. Met mijn verrekijker

kon ik de overkant niet zien. Ik heb dus in twee dagen een perfecte U-vorm gereden.

Vrijdag 5 juli 2024

Vandaag wil ik de kust gaan verlaten en het binnenland in trekken. Een voordeel van Italië is de

breedte. Met een kleine zestig kilometer zit ik al bij het Lago di Cecita. Zo’n beetje in het midden.

Het ritje kost wel 1 uur en 18 minuten volgens Google.

Maar dan rij je wel door een schilderachtige omgeving.

Bijna de volledige trip gaat over de SS 177 en doordat de maximum snelheid dertig of vijftig

kilometer per uur is komt Google aan die lange tijdsduur van de trip.

Een alternatief is de SS 177 dir. Dit is de opvolger van de SS 177. De eigenlijke SS 177 wordt

eigenlijk enkel nog maar gebruikt voor wat lokaal verkeer. Het voordeel voor mij is dat ik geen

zenuwachtige bumperklevers heb wat, door het continue slingeren door de bergketens, het 

rijcomfort gigantisch verhoogd en ik vaak ruim de tijd heb om hier en daar foto’s te schieten.

Ik volg een heel stuk de rivier Trionto. De rivier is seizoensgebonden en heeft op dit moment

niet zijn beste periode. Hij is van begin tot einde kurkdroog. De rivier bestaat al sinds de 6e eeuw

voor Christus. Hij heette toen de Traente.

Dit is ook één van de redenen dat de maximum snelheid maar dertig of vijftig kilometer per

uur mag zijn. Overstekend vee. Of vee dat de weg gewoon gebruikt om van A naar B te gaan.

Tot op heden zijn de regio’s Basilicata en Calabrië me zeker niet tegengevallen. Het is 

schilderachtig en naar Italiaanse normen zelf redelijk schoon. Hier en daar wat zwerfvuil

maar niet extreem. Dit in tegenstelling tot Apulië en een groot deel van de oostkust. Daar

zijn soms echt vuilnisbelten ontstaan door asociaal gedrag.

Ik vond een plek bij het kerkje van San Lorenzo. Lekker in de schaduw van wat dennenbomen.

Met uitzicht over (een deel) van het meer.

Met, op nog geen honderd meter lopen, dit kleine strandje. Maar voor vandaag heb ik me 

voorgenomen mijn huid een zonloos dagje te gunnen en de rest van de dag gewoon een

beetje te luieren bij de camper onder de dennenbomen.

Maar voor nu is het dodo time. Nog even genieten van het uitzicht uit mijn schuifdeur.

Zaterdag 6 juli 2024

Wat een heerlijke wakker worder. Wat wil een mens nog meer wanneer je

dit aanschouwd als je de schuifdeur van je camper open doet.

Het is dat de overheid je allerlei beperkingen oplegd als je nomade wil worden,

anders zou ik er geen moeite mee hebben. Je huis met al zijn vaste lasten zijn

dan weer een dikke zorg minder. Hoe minder rompslomp hoe simpeler. Meer

dan simpel heb ik persoonlijk niet nodig. Enkel een dikke bankrekening voor de

onvoorziene kosten. Scheelt je nabestaanden ook weer de nodige stress als je 

de pijp aan Maarten geeft. Maar ja… dan kan de overheid zijn zakken minder 

vullen. Daar draait het tegenwoordig allemaal om. Niet meer om de mens. 

Die wordt geacht de overheid te dienen in plaats van andersom.

Vandaag verhuizen we naar het volgende meer. Lago Arvo, zo’n 40 kilometer zuidelijker.

Ik heb er vandaag voor gekozen eens niet te gaan wildkamperen maar een camping op

te zoeken. Camping del Lago Arvo was dus perfect. Volgens de recensies simpel met 

gedateerd sanitair. Precies wat ik zoek. Wie luxe wil, moet maar in een hotel gaan zitten.

Al die vette glampings maken de natuur en het kamperen maar kapot. Voor tien euro kan

ik hier luieren, douchen, een pint pakken en last but not least… mijn porta potti legen. Dat

mag ook tijd worden. De inhoud zal inmiddels na al die dagen slingeren wel aardig smeuïg

zijn.

Dus vandaag even geen reizend verhaal maar genieten van dit uitzicht.

Vorige Home Volgende