Europa-trip 2024: Week 08 - van Santuario de San Nazario Martire naar San Cataldo
Zondag 23 juni 2024
Aan het begin van het weggetje naar mijn bivakplek bevindt zich een kerkje. De Santuario de
San Nazario dat gewijd is aan de martelaar San Nazario. De plek staat bekend om de traditionele
religieuze rituelen van de platteland wereld waarbij de omliggende boeren bezoeken organiseren
met karren vol met hele families en vrienden.
Gisteren kon ik hem niet deftig fotograferen omdat het hele plein volzet was met Roma caravans.
Deze zijn vandaag weggebonjourd door de lokale bevolking die er meteen een grote schoonmaak
hielden.
Het is trouwens een omgeving met vele verlaten huizen. Het levert altijd wat leuke plaatjes op die ik
later, in de winter, ga bewerken naar dramatisch zwart-wit.
Bij het heiligdom was ook nog een terminale bron. De berichtgeving gaf aan dat die geneeskrachtig
zou wezen. Oke, of dat zo is zal ik in het midden laten, maar dood zal je niet gaan aan wat badderen
gezien de lokale bevolking die hier ook in plonzen.
Ik heb er vandaag niet zo’n lange rij-dag van gemaakt. Hooguit dertig kilometer tot aan de lagune Di
Varano. Waar ik dit plekje vond compleet met klein strandje. Dus ik heb mijn plekje gevonden voor
vandaag.
Maandag 24 juni 2024
Het was een perfecte overnachtingspot. Aardedonker en, op het geluid van de golven na, muisstil.
Niet altijd is het onderzoek via de bekende apps die me naar mooie plekjes leidt. Soms is het gewoon
een kwestie van dom geluk hebben. Dit plekje was een combinatie. Zo hoort, voor mij, een vakantie te
zijn. Geen uitlaatgas geuren, ronkende kettingzagen en zenuwachtige mensen. Gewoon Zen.
Volkomen Zen.
Vandaag ga ik een toerdag maken over de Strada Statale 89, SP52, SP54, SP-Mattinata-Vieste en
SP53. Wanneer we in de vorm van Italië een laars zien dan rij ik dus langs de lijn van de puist op
de hiel.
Ik mag zeggen dat dit een wonderschone route is die me langs diverse mooie punten heeft gebracht.
Zoals deze kalkgrotten. Ze zijn (deels) uitgesleten door de golven. De zee is echter vijftig meter meer
naar het oosten en dik twintig meter lager dan deze grot. Dus wel kunnen stellen dat de zee vroeger
een pak hoger gestaan heeft.
Dit deel van de Italiaanse kust doet me sterk denken aan Portugal. Kliffen en baaien. Veel mooie
baaien.
En deze oude abdij. Ik denk niet dat hij nog als zodanig in bedrijf is.
Ik kon niet door deze kunstig verborgen ingang binnen gluren.
De Baai Delle Pietre Nere. Ik weet niet de hoeveelste baai dit was. Ik ben de tel kwijt geraakt.
Fotogenieke oesterkwekerijen in de Baia Delle Pietre Nere.
En dan ergens in een bos, niet ver van de plek die ik als bivak uitgekozen heb, vind je dit. Ik ben
best in aardig wat landen geweest, maar dit slaat alles. We hebben het niet over illegale drug lab
rommel, maar huisafval op grote schaal. Niet van één particuliertje dus.
Maar ik heb me er niet door laten afschrikken en vond, wat verderop, deze plek. Niet direct aan het
strand omdat er werken zijn geweest door een bulldozer. Hierdoor waren de sporen in het zand te
diep om risicoloos door te rijden. Dus voor het water moet ik vijftig meter lopen.
Dinsdag 25 juni 2024
Gisteravond laat heeft het nog even geonweerd met een knappe bui regen. In de nacht is het een
beetje blijven nadruppelen. Vandaag is de prognose zwaarbewolkt. Geen strand weer.
Dus ik vervolg mijn weg zuidwaarts. Voor zover ik uit diverse verhalen begrepen heb zal dat een
saai en lelijk stukje worden. Akkerbouw en/of industrie. Een beetje afhankelijk van de wegen die ik
ga nemen.
Ik heb gekozen voor de SP 77 en A14 (de autostrada Adriatica). Inderdaad niet veel soeps.
Oersaai en stinkend smerig door de vuilniszakken in de bermen.
Ondanks dat het allemaal bij elkaar toch een toer was van zo’n 110 kilometer ben ik, min of meer
uit verveling in Bisceglie een Lidl ingedoken. Oke, ook een beetje uit noodzaak. Maar het had net
zo goed uitgesteld kunnen worden tot morgen.
Het laatste stukje heb ik over de SS16 gereden. Een uitermate slechte weg. Je houdt het niet voor
mogelijk dat zoiets bestaat in de beschaafde wereld.
Uiteindelijk kwam ik op deze plek aan langs de kustlijn. Redelijk schoon, niet te druk en een mooi
uitzicht over het water. Het strand is van keien en rotsen. Dus niet echt voor gevoelige voetjes.
Maar oké… het is niet zonnig. Eigenlijk de hele dag al bewolkt met af en toe wat van die druppel
regen.
Woensdag 26 juni 2024
Vandaag wil ik een stukje het binnenland inrijden naar het Parco Nazionale dell Alta Murgia. De
Alta Murgia wil ik niet beklimmen maar ik wil meer naar het deel van het kasteel DelMonte.
Maar eerst tanken. Shell is in geen velden of wegen te bekennen in Zuid Italië. Wel veel vage
merken zoals ENI, Albergo, Gatti etc. En wat de boer niet kent… dat vreet hij niet. Op de één
of andere manier heb ik het gevoel dat in Italië, en zeer specifiek Zuid Italië, de mensen een
groot mentaliteitsprobleem hebben. En dan bedoel ik niet enkel de puinhoop die ze van hun
eigen omgeving maken en verkeersregels als advies zien in plaats van opgelegde wetten. Nee,
ik heb het gevoel dat je hier alles twee keer moet checken. Dus ook welke diesel je krijgt.
Daarom speel ik maar op zeker en tank bij de grote bekende merken. Niet dat dat alles zegt, maar
het is een beter gevoel.
Een groot deel van de toer ging over dit soort wegen. Niet echt slecht. Het wisselde een beetje
af tussen redelijk en rammelen.
En dan, met dank aan Google navigator, houdt zo’n weg dus opeens op. De enige optie is rechtsaf
over van dittum. En dat een kilometertje of zeven door olijfgaarden.
Verderop, toen de weg wat beter begon te worden wisselde de olijfgaarden met de wijngaarden.
In Spanje zag ik deze twee verbouwing vormen ook altijd in elkaars buurt. Dus ik denk dat ze
allebei van dezelfde grond houden.
Op de grote uitgestrekte akkers kom je veel van dit soort bouwwerken tegen. Ze zijn van binnen
lekker koel. Dus mogelijk dat ze als beschutting gebruikt worden voor de landbouwers.
Van het kasteel zelf heb ik niet veel gezien. De parking was bijna een kilometer verwijderd van
de ingang van de wandeling naar boven, en ik had daar dus echt geen zin in vandaag. Maar via
een sniekie zandpad kon ik met mijn wagen een aardig eind komen om dit vergezicht vast te leggen.
Dus ik ben weer naar de kust gereden waar ik dit plekje vond op de klif tussen twee kleine baaien.
Met dit als uitzicht voor de deur ben ik best tevreden.Het kon slechter.
Vijftig meter verderop,zowel links als rechts, een klein zandstrand. Waarvan één zowaar met
douche. En aangezien het een plakkerig warme dag is vandaag… zeer welkom.
Donderdag 27 juni 2024
Ik rij vandaag de SS16 verder af en pak dan de SP6. Volgens Park4Night moet er een leuke baai
zijn vlak voor het plaatsje Monopoli. Ik zag weliswaar niet zoveel recensies dus ik ben benieuwd.
Ik mag zeggen, niet slecht, helemaal niet slecht. Pal aan het water, stoeltje en strandje voor de
deur. Meer wens ik niet voor dit moment.
Misschien wat schaduw straks. Ik denk dat ik de Duc straks hier in het dennenbos neerzet.
Dan kan de wagen tijdens het avondeten wat afkoelen wat het slapen ten goede gaat komen.
Niet dat het bloedheet is. Zo rond de 28 graden met een aardig windje vanuit land wat het
minder warm doet aanvoelen.
Vrijdag 28 juni 2024
Nadat de zon is ondergegaan heb ik heerlijk geslapen.
En in de ochtend, wanneer je wakker wordt, is het zalig om meteen een duik in zee te nemen.
Ik maak er vandaag een zonnebaders dag van. Gewoon een beetje lui in de tuinstoel hangen.
Niet meer en niet minder.
Het gesteente langs de baai is volgens mij lava. En door de scheuren hoor je de zee blazen
wanneer de golven richting land gaan. Het gesteente drijft als het ware op de zee lijkt het.
Ik kwam dit soort kleine één- en tweepersoons strandjes tegen in, door het water, uitgesleten plekken.
Dit lijkt me heerlijk wanneer het een extreem warme dag is. Je zit enerzijds een beetje in de schaduw
en anderzijds in het water. Maar vandaag valt het mee.Het is 28 graden bij een redelijke wind. Dus
het voelt koeler aan.
Reacties
Een reactie posten