Europa-trip 2024: Week 05 - van Hochosterwitz naar Pesaro

 Zondag 2 juni 2024

Dit wordt het doel voor vandaag. Althans… wanneer het droog wil blijven. Het ziet er momenteel,

en dan heb ik het over 06.30 uur in de ochtend, bewolkt en mistig uit. En bij 12 graden lijkt het meer herfst dan laat in de lente.

De Burcht Hochosterwitz is gebouwd op een steile rots. In de zestiende eeuw heeft men een rondweg uitgehouwen en een kasteel op de top gebouwd. 

Om over de rondweg naar boven te kunnen zijn er, ter verdediging, veertien torens gebouwd. Deze torens zijn elk voorzien van diverse verdedigingsmethoden zoals ophaalbruggen, valhekken en/of dikke houten deuren voorzien van metalen platen. Een vroege vorm van bepantsering dus. Door deze extra verdediging mag het kasteel een burcht genoemd worden.

In tegenstelling tot de pittige wandeling die ik mezelf beloofd had, heb ik gekozen voor de lift. 

Deze lift had wat weg van een verhuizing lift die, aan twee staalkabeltjes, naar boven getrokken wordt. Wat ik op zich ook wel een uitdagende gedachte vond. Uitdagend genoeg dus om een beetje vals te spelen en niet naar boven te gaan lopen.

De hele grap is trouwens niet echt goedkoop. Achttien euro per persoon en tien euro voor de lift. Je krijgt dan een heel commercieel gebeuren te zien. Elke in- en uitgang gaat door een souvenirshop. De centjes moeten immers, indien mogelijk,  blijven rollen. 

Gezien de prijs vond ik het museum dan ook tegenvallen. Al maakte de wapenkamer het dan weer een beetje goed. Zoals hier de collectie harnassen van de garde. De hoofdman, rechts op de foto, was 2.25 meter lang op zijn zestiende jaar, zo beweert men.

Al met al had ik het ook weer niet willen missen. Vooral de vergezichten waren adembenemend.

Voor nu ga ik langzaam richting Italië afzakken. Ik zal zo'n beetje elke provincie van Oostenrijk hebben gezien en begin een beetje trek te krijgen in wat zeezicht en wat meer zonlicht.

Mijn voornemen is om door te rijden naar Villach. Daar in de buurt bevindt zich het drielandenpunt tussen

Oostenrijk, Italië en Slovenië.

Dat betekent een groot deel over de Autobahn A2. Op het gemakje. Bij Töschling ben ik even de B83

opgereden om een blik te werpen op de Wörthersee.

Vlak voor Villacher sta je dan ineens voor een tolhuisje en mag je 22 eurootjes aftikken. Blijkt dat hier

de Villacher Alpenstrasse begint. Ondanks dat ik het een knap bedrag vond, werd ik wel nieuwsgierig.

Om een lang verhaal kort te maken. De vergezichten zijn natuurlijk mooi. Zoals hier op de foto waar je

Oostenrijk, Italië en Slovenië in één plaatje kan vangen. Maar persoonlijk vind ik twaalf euro een beter

bedrag voor hetgeen geboden werd.

Gelukkig voor mij waren op alle parkings waar je van wat uitzicht kon genieten de parkeerautomaten

buiten werking. Het moest natuurlijk dan ook niet zotter worden. 

Net buiten Villacher vond ik dit plekje aan de Vassacher See. Ik had weliswaar geen Zeezicht en er

loopt een doorgaande weg langs, maar het is inmiddels  bijna zes uur in de avond. En dan is het etenstijd

voor Ollanders.

Beneden aan de parking is een natuurbad waar deze Oostenrijker, verdienstelijk, op zijn toeter

aan het blazen was. Als ik het goed begrijp heeft hij hem zelf uit naaldhout gesneden en laat hij

hem rusten in het water voor een betere resonantie.

Maandag 3 juni 2024

Het heeft de hele nacht continu geregend. En niet van die miezerregen, nee echte slagregen.

En nog steeds is het niet gestopt. Mijn voornemen om vandaag het drielandenpunt aan te doen

valt letterlijk in het water. Het zou niet slim zijn omdat ik met een stoeltjeslift naar boven moet.

Dat kost een pak duiten en je ziet door de regen niets, nakkes nada.

Volgens de weerapps blijft het zeker nog een dag (misschien wel meer) van dit weer.

Ik besluit naar Udine te rijden. 

Een traject over de A2 en, in Italië, de A23 waarbij ik weer langs een echt ouderwets tolpoortje

mag passeren. In Italië geen E-vignet. Maar het oude vertrouwde, tijd kostende, tolhuisje

systeem.

Dit traject ging, in een tijdsbestek van zo’n half uur,  door een hele batterij tunnels.

De één nog langer dan de ander. Ik ben op een gegeven moment gestopt met tellen, maar

het zal dicht tegen de twintig aan gezeten hebben.

Het duurde, vanaf de Oostenrijkse-Italiaanse grens, een dik half uur voordat de eerste

stopplaats in zicht kwam. Dus zo’n vijftig kilometer zonder plas mogelijkheid.

Daarna werd het gelukkig een pak beter. Bij het afrekenen kreeg ik geen rescue.

Zelfs geen melding hoeveel deze grap mij kostte. Dus rap, uit nieuwsgierigheid, even via

de bankapp gekeken. Het bleek maar 8.20 euro te zijn. Dat is geen geld als ik bedenk dat ik

door zo’n twintig tunnels ben gegaan. En dat moet toch een miljardenproject geweest zijn.

Als ik dat afzet tegen die tweeëntwintig euro van de Alpenstrasse gisteren, dan zijn die

Oostenrijkers oplichters.

Bij de stad Udine ben ik de SS13 opgeschoten. Een binnendoor weg richting de rivier Tagliamento.

Die wil ik een stukje volgen naar de kust. Een rit door eindeloze wijnvelden.

Een eerste, potentiële, bivakplek vond ik aan de oevers van die rivier. Maar in minder dan

een uur waren er al de gekende hijgers die zich wat te lang in mijn buurt ophielden.

Wat onderzoek in Park4Night liet zien dat veel natuurplekken hier last van hebben in deze

omgeving. Ook gauwdieven werden veelvuldig gemeld door Park4Night leden.

Ik had dan ook wat meer vertrouwen in deze, niet zo idyllische, parkeerplaats achter het

kantoor van de Comando Compagnia Carabinieri Latisana.

Met vijftig meter zijwaarts een grote supermarkt. Dat is mooi om morgen mijn ijskast weer te vullen. 

Dinsdag 4 juni 2024

Vannacht heeft het af en toe wat geregend. Vanmorgen, bij het ontwaken, was het 24 graden.

Soms zon, soms dikke zwarte wolken. Dus het kan best weleens een onweer dag worden vandaag.

Maar eerst rij ik naar het station. Daar tegenover zit een wasserette en ik heb inmiddels een

maand vuile was. Gelukkig zijn mijn aantallen T-shirts en ondergoed erop berekend. Maar nu wordt het

hoog tijd.

De bedoeling is dat ik straks richting de Adriatische zee rij. Zo’n klein half uurtje en dan zou ik

bij Faro de Punta Tagliamento moeten zijn. Maar nu eerst op de wasautomaat en droger wachten.

Dus tijd voor de ochtendkoffie.

Na alle bergen, heuvel en bossen is het toch weer leuk om de zee te zien. Even geen See,

maar een Zee. De weersomstandigheden zijn nog niet voldoende bestendig om op het strand

te gaan liggen kleuren. Slagregen, onweer en volle bak zon bij 24 graden wisselen elkaar in

snel tempo af.

Dus ik ben de borden gaan volgen naar Venetië. Ik wil de Italiaanse kust, met de klok mee, 

volgen. En misschien ook wel wat zigzaggen als ik de zee zat wordt. We gaan het zien.

De route naar Venetië gaat voor het grootste deel door het polderlandschap achter de kustlijn. 

Ik heb geen flauw idee wat ze hier verbouwen. Op de meeste akkers zijn ze nog druk aan het

inzaaien. Dus er valt nog weinig te zien van hetgeen verbouwd wordt. Wel zijn er hier en daar

wat kleine wijnvelden. Maar gezien de oppervlakte is het hier niet hun core business.

Een camperparking vond ik bij een pontje dat om het uur naar Venetië vaart. Voor achttien

euro staat mijn camper er veilig en kan ik douchen. En voor vier eurootjes extra heb ik

elektriciteit. En het pontje stopt voor de deur. Dus ik kan morgen lekker Venetië in als een 

echte toerist.

Woensdag 5 juni 2024

Vandaag ga ik dus de echte toerist uithangen. Slippertjes, shorts en dikke camera.

Het ontbreekt er net aan dat ik niet rondloop in een T- shirt in Hawaii kleuren. De watertaxi

brengt mij in een dikke twintig minuten tot aan het oude centrum van Venetië.

Op zich al een ervaring want het water naar Venetië toe is een lagune en geen Kagerplassen.

En de tocht ging in een beetje groot uitgevallen recreatiekruiser. Zodoende had ik bij

binnenkomst al rap in de gaten dat je beter niet te dicht bij de openstaande ramen moet

gaan zitten. Wat tijdens de overtocht dus ook bleek. Er kwam af en toe een knappe plons

water binnen.

 

Ik mag zeggen dat Venetië mij niet is tegengevallen. Het is weliswaar druk, zeg maar héél druk,

doch heeft wel een heel aparte sfeer.

Met hele fotogenieke straatjes, pleintjes en doorkijkjes. Zeker een aanrader om te bezoeken. 

Na al het geslenter blijf ik lekker nog een nachtje staan op de camperparking. Douchen,

water vullen en lozen. Alles maar even op het gemak.

Morgen zien we wel waar ik het kompas op richt.

Donderdag 6 juni 2024

Tijdens mijn ontbijtje heb ik besloten om richting San Marino, een Europees ministaatje in de Apennijnen

te rijden. Het is meer het kompas die kant op richten want het is nog wel een tweehonderd kilometer tuffen.

En dat ga ik niet in een keer doen maar op mijn gemak in

etappes. Het is maar om de richting te bepalen.

De eerste stop is Villa Pisani. Een villa met de allure van een paleis. Het is gebouwd in de

zestiende eeuw als woning voor de Doge (staatshoofd) van de republiek Venetië. Naar

verluidt hebben zowel Napoleon als Hitler er mogen logeren.

Een hoog rakkers onderkomen als geschiedenis dus.

Ik heb enkel de tuin bezocht. Het zag er allemaal een beetje afgeleefd en slecht onderhouden

uit. Dus acht euro vond ik genoeg. 

Gelukkig was er een expositie van Federico Garolla, een fotograaf, die in de jaren vijftig en

zestig, de werkmensen die aan de oever van het Brenta kanaal woonden, op de foto heeft

vastgelegd. Dat maakte, voor mij, de prijs wat schappelijk.

Een groot deel van mijn toer ging over een dijk. Links de lagune en rechts het Brenta kanaal.

Bij het plaatsje Rosolina kwam ik deze uitkijktoren tegen met een mooi uitzicht over zee en

de duinen.

En dat leverde een paar prachtige platen op. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik

gemaakt nog wat te zonnen. Zo kan ik langzaam wat kleur opbouwen.De temperatuur is

inmiddels zevenentwintig graden. Dus een aangenaam strand weer.

Achter het strand zag ik een aantal camperparkeerplaatsen. Geen flauw idee of er overnacht mag worden.

De app Park4Night is offline. Waarschijnlijk een storing, dus ik kan deze niet

raadplegen. Dus we gokken het erop.

Vrijdag 7 juni 2024

Ik heb zeker niet slecht geslapen op deze plek. Weliswaar een beetje vroeg wakker omdat er iets verderop

een vuilniswagen geparkeerd stond. De bestuurder had dat ding waarschijnlijk liever niet voor zijn huisdeur

en heeft hem maar buiten de stad geparkeerd. Waarschijnlijk om ruzie met zijn buren te vermijden omdat

hij om vijf uur in de ochtend zijn wagen even moet warm draaien.

Ik ben dus vroeg begonnen met rijden. Het uitzicht was akkerbouw met heel in de verte de fletse

contouren van de Apennijnen.  Met zijn top van 2912 meter hoogte een gebied dat ook op mijn ToDo lijst

staat.

Ik mag zeggen dat ik van mijn leven nog nooit op zulke slechte wegen gereden heb. Deze

alternatieven voor de tolwegen worden volgens mij gewoon niet onderhouden. Ik heb nog

nooit zulke grote diepe gaten in asfaltwegen gezien. Voor landen als Albanië en Bulgarije 

kan ik het me nog wat voorstellen. Dat zijn opkomende economieën die hun prioriteiten eerst

elders moeten stellen. Maar Italië is toch al een gesettelde economie zou je zeggen. Shame,

shame, shame Italië.

Langs de rivier Torrente Ausa zag ik tijdens een koffiebreak deze visserijvorm. Ik ben

benieuwd of ze op deze manier veel vis binnenhalen. Het zal best wel want anders hadden 

ze er niet zo’n stellage voor neergezet.

San Marino heeft diverse camper parkeerplaatsen. De meeste waren gratis maar deze moest ik betalen.

Ik heb er desalniettemin voor gekozen omdat er van hieruit een lift gaat naar het oude centrum op de berg.

En anders moest ik de shuttle nemen.

De temperatuur is momenteel 28 graden. Gemeten in de schaduw. Dus ik heb de camper in

de schaduw gezet. Ik mis zo wel een mooi uitzicht omdat de plekken zonder schaduw geen

bossage voor de neus hebben. Maar dat gemis neem ik maar voor lief.

Na een hazenslaapje ben ik de rots opgegaan. Je kan dat te voet doen, met een kabelbaan

of met een aantal liften. Wat dat betreft zorgt men hier goed voor de mensen. Zo zie je maar,

hoe belasting vriendelijker het land, hoe beter men zorgt voor zijn mensen.

Om maar een aardig voorbeeld te noemen… de gezondheidszorg hier is gratis. 

Het is een knappe toeristische bedoening.Maar wel gezellig. Niet extreem druk, althans 

vandaag niet. Ik heb er wat rondgeslenterd, van de uitzichten genoten en een Pizza met pint

genuttigd. Ik ben weer voldaan. Van mijn ijskast moet ik het vandaag niet hebben. Die is bijna

leeg. Het wordt tijd dat ik weer eens stop bij een grote supermarkt.

Zaterdag 8 juni 2024

Ik ben rond elven vertrokken richting Rimini. Daar zou een Lidl moeten zitten.

Na de nodige inkopen gedaan te hebben ben ik gaan toeren richting Pesaro. Het eerste stuk

tot Cattolica was gewoon een ramp. Slechte wegen, chaotische sfeer en om de paar 

honderd meter een rotonde.

Net toen ik met weemoed zat terug te denken aan mijn zuidelijke trip in 2023, waar, buiten 

de steden,  het ene mooie (bereikbare)  strand het andere opvolgde en de doorkijkjes voor het

opscheppen lagen,kwam ik op een smal slinger weggetje terecht pal langs de kust.  

Compleet met doorkijkjes

en een overzicht van de stad Pesaro.

Hier vond ik een mooi schaduwplekje in het Parco Urbano Miraflore Pesaro. Volgens de

Park4Night recensies een heerlijke plek vol vogelgeluiden. En inderdaad, die geluiden mogen

er wezen. Zolang ze niet op de Duc schijten, ben ik tevreden.

 

Vorige Home Volgende