Week 26: Van Miranda de Ebro naar Oostende

 

Maandag 30 oktober 2023
Vandaag is Santander het doel. Ik ga binnendoor via, onder andere, de A-2122 en de N-623.

De A-2122 loopt een heel stuk parallel met de rivier de Ebro. Zo’n 35 kilometer door de bergen  Hij loopt een stuk aan de zijkant van het Parque Natural de Montes Obarenes-San Zadomil. 

Een weg met diverse tunneltjes.

En bergpasstukjes. Zonder extreem te worden.

De Ebro is tevens de grens met Baskenland.

In tegenstelling tot de A-2122 laat de N-623 een ander soort omgeving zien.

En net wanneer je denkt dat je de hoogteverschillen wel hebt gehad. Ga je via een aantal 10% stijgingen naar 1022 meter. En voor je het weet zit je op Puente de El Escudo. Met een heerlijk vergezicht voor je neus.

Ik ben blij dat ik deze binnendoorroute gekozen heb. Hij is leuk om te rijden en er is veel moois te zien. De huisjes in de bergdorpjes en de vergezichten. Ze blijven lang in je geheugen zitten.

Het is vele malen leuker rijden dan over dit soort tolwegen. Ok, die hebben ook z’n charme wanneer je snel en zonder veel energieverspilling een grote afstand wil afleggen. Over energie gesproken… ik heb net getankt. 1,64 euro. Tegen 2,08 in Frankrijk. Dat is een verschil van 44 cent. Oftewel, een dikke dertig  euro op een volle tank.

In Santander kon ik al snel de Atlantische Oceaan zien. In tegenstelling tot de  Middellandse zee is hij meestal goed te ruiken. Maar vandaag viel het mee.

Het weer is er gelukkig iets beter op geworden. Vanmorgen vertrok ik met 11 graden en een koude harde wind bij gitzwarte bewolking. Nu is het 22 graden. Weliswaar wat wind maar niet hinderlijk. Er is zon te zien, en te voelen. 

Voorlopig sta ik op de parking van Playa de Canalave. Ondanks een verbodsbord aan het begin staan er nog een handjevol andere campers. Dus ik moet nog even bezien of ik hier blijf. Er zijn hier stranddouches. Dus ik ga even koud water spetteren.

Dinsdag 31 oktober 2023

Vandaag gaat het voor mijn gevoel dan echt gebeuren. De terugreis. Vanaf Santander is het domweg de kust volgen om in Oostende uit te komen. De weersvoorspellingen voor de komende dagen geven alleen maar doemscenario’s. Het ziet ernaar uit dat ik, net als de eerste vakantieweek, de Pyreneeën als mooi weer grens zal hebben.

De trip gaat deels over de BI-364, de A-8 en een handjevol andere departementale binnendoorwegen. Vooral die laatsten geven vaak wat mooie punten te zien. Al ben ik er inmiddels achter dat dit deel van Spanje niet veel stopplaatsen en uitkijkpunten heeft. Nagenoeg nul. De enige picknickstop die ik tegenkwam, aan een smalle slinger bergweg, had geen parking. Dus de plek is dan knap nutteloos wanneer je met je auto niet kan stoppen. Eerlijk gezegd behoorlijk onverantwoord. De slingerwegen zijn aardig inspannend. En in het kader van de verkeersveiligheid zou een stop hier en daar zeker bijdragen aan uitgeruste chauffeurs.

De haven van Bilbao gezien vanaf Puenta Galea aan de Erribera baai.

Castillo de Butroe. Rijdend over de BI-634 kom je soms van dit soort pareltjes tegen. 

De Matx Itxako Lurmuturreko Itsasargi Zaharra. It’s all-in the name. Hoe verzinnen die Basken het. Maar oke, volgens hun is het een toeristische trekpleister.

Al vind ik persoonlijk het uitzicht dat je vanaf die trekpleister kan zien, leuker.

Of zomaar dit werkplatform. Eenzaam in het grote water.

De hele route heb ik langs de grillige kustlijn gereden. Stijgen, dalen en slingeren. 

Een slaapplek vond ik boven op de Monte Ulia. Van hierop zou je een prachtig overzicht moeten kunnen hebben van de stad San Sebastian. Maar helaas gooide de vegetatie roet in het eten. Maar ik hoorde diverse uilen en de plek is aarde donker. Dus dat maakt alles weer goed. 

Woensdag 1 november 2023

De regen ging aardig te keer vannacht. Met tussenpozen is het even droog om weer opnieuw te gaan plenzen. Tsja, het noorden van Spanje is niet voor niets zo groen. 

Op de valreep, vanuit de cabine, kon ik nog een plaatje schieten van San-Sebastian. Geen mooie blauwe lucht dit keer. Het regent pijpenstelen.

De Google navigator heb ik ingesteld op Oostende zonder tolwegen. De voorgestelde route zal ik als rode draad houden. Hij volgt het eerste stuk een beetje de kustlijn om daarna via de routes nationaal de lijn Bordeaux, Poitiers, Tours, Rouen naar de Belgische westhoek te nemen.

In het vissersplaatsje Gornutz nog even een stop ingelast. Hier gooi ik de tank van de Duc vol. Ik zit nog net in Spanje en de prijs hier is 1.70 euro tegen 2 euro in Frankrijk.

Frankrijk, met zijn (te) dure brandstoffen, ligt hemelsbreed net aan honderd meter verwijderd van waar ik sta.

Het eerste stuk Frankrijk ging over de D810. Bij sommigen beter bekend als de Route National 10. Wat een lastige route is dat. Tussen de plaatsjes, waar de weg doorheen gaat, zit nagenoeg geen ruimte. Je hebt dus meer dan een uur het gevoel in één grote stad te rijden, waar de ene dertig kilometer zone de andere opvolgt. Ik was dus blij toen ik de grens Pyrenees Atlantique met Le Landes over was. Richting Mimizan waren het veel meer bossen met lange rechte wegen. Cruise control aan en blik op oneindig.

Op het strand van Mimizan was het al aardig aan het waaien en de zee was knap onstuimig. Deze kitesurfer kon het niet boeien. Voor hem was het een paradijs.

In Sainte Eulalie en Born heb ik mezelf een plaatsje toegeëigend naast de kerk en de petanque speelplaats.. Voor vandaag hoeft het niet meer te zijn. Ik heb er inmiddels 200 kilometer opzitten. En, inclusief wat pauzes, heb ik vijf uur in de auto gezeten.

Donderdag 2 november 2023

Het was een onstuimige nacht. Ik ben een paar keer wakker geworden. Niet zo zeer van de storm, die zwaar achterbleef bij de voorspelling, maar door de regen. Dat klettert aardig op het stalen dak van de Duc.

Ik probeer vandaag Poitiers te passeren. Het eerste deel gaat over diverse departementale wegen. Zoals hier de D-216. Zo’n beetje tussen Bordeaux en de kust. Tientallen kilometers kaarsrechte wegen tussen, netjes uitgelijnde, bosbouw.

Het merendeel van de tijd heeft het geregend. Soms zelfs echt gegoten.

Pas toen ik Poitiers naderde werd het zowaar droog. Zelfs de zon liet zich even zien. En de wind? Die was verdwenen.

Het eerste plekje dat ik in de omgeving van Poitiers op mijn overnachtingslijst had staan, blijkt te riscie. Het riviertje blijkt al aardig over de oevers te zijn gegaan en er is geen garantie dat hij stopt met stijgen. 

In Chénegé, een tiental kilometers verderop, vond ik dit plekje aan het riviertje de Palo. Het riviertje zag er, ondanks de vele regen, niet hoog uit. Dus echt buiten de oevers treden zal hij niet meer.

Om het verdriet, over de combinatie terugreis en slecht weer een beetje te verzachten, heb ik voor mezelf maar een feestje georganiseerd. 😊

Vrijdag 3 november 2023

Ik heb bedacht om het traject Tours-> Rouen -> Home te volgen. De tolwegen wil ik niet nemen. Dus het wordt voor het merendeel departementale wegen.

De route gaat door het glooiende landschap van het parc naturel regional Loire-Anjou-Touraine.

Voor het merendeel glooiend akkerland met zo af en toe een fotogeniek plaatje.

Bij het plaatsje La Madeleine-Bouvet zag ik dit kerkje schitteren in het Etang de la Madeleine-Bouvet tijdens een korte plaspauze.

Het is 16:00 uur. Ik ben toch al zo’n zeveneneenhalf uur onderweg. Tijd om een grote pauze te nemen op de aire de Petite Vallée. Zo’n 70 kilometer onder Rouen. Dus ik heb nog 349 kilometer te gaan. Tijd om alvast het Blogje te schrijven.

Ik heb besloten door te rijden. Hier op de aire ga ik eerst mijn avondeten maken, wat rusten en dan verder.

Rond 23.00 uur was het gedaan met de pret. De vakantie was officieel ten einde toen ik de sleutel in het slot van mijn appartementje stak. Zes maanden on route in mijn kleine buscamper. Een waar genot en een grote belevenis. Mooie dingen gezien en leuke inspirerende mensen ontmoet. 

De komende maanden ga ik besteden aan wat noodzakelijke reparaties en het herstellen van de kleine schades aan de Duc. En… fantaseren over mijn volgende reis. Ik wil geen plan maken maar Italië van noord tot zuid is wel een kanshebber. Of een pelgrims voettocht naar Santiago de Compostela. We gaan het zien. Genoeg om over na te denken.

Vorige   Home   Volgende