Week 25: Van Peñíscola naar Miranda de Ebro

 

Maandag 23 oktober 2023
Lekker wakker worden met zo’n plaatje voor je deur. Volledig Zen. Met een koffietje in de hand turen naar het oneindige. Zo’n lotto win gevoel. Het is binnen handbereik maar… je kan er net niet bij.

Maar eerst een tussenstop op de Alcanar parking aan de N340.

Voor nog een koffietje en dit plaatje als vakantieherinnering.

Het is maandag dus het ijskastje moet gevuld worden. Deze keer was het hoognodig. Hij was echt leeg op water na. Dus de rekening was maar liefst 85 euro’s. Ok, ik heb mezelf ook wat verwend. Wat kaasjes voor een kaasplankje en een cavaatje etc. Niet voor vandaag, maar voor één van die dagen dat ik er gewoon even behoefte aan heb.

De Duc vond dat hij ook recht had op zijn deel. De tank was inmiddels minder dan de helft gevuld. En een halve tank is zo’n beetje mijn sein om een tankstation op te zoeken. Je weet maar nooit. De afstanden zijn hier soms groot.

De trip ging voor het grootste deel langs de Spaanse polders. Doet best wel een beetje Nederlands aan. Uitgestrekte platheid. Maar hier geen aardappelen. Voor het merendeel was het rijst wat er verbouwd wordt.

Een slaap parking vond ik ergens in een blok met vakantiewoningen in de Cap de Salou. Het trapje naar  beneden leidt naar het strand in een kleine baai. Het is bizar hoe de temperatuur verschilt met vijftig kilometer het binnenland in. Daar moest de kachel aan. Hier zit ik enkel in mijn zwembroek, laat in de avond, de blog te typen.

Dinsdag 24 oktober 2023

Mijn ontbijtje gegeten op de rand van een muurtje met  dit uitzicht. Ik begrijp best dat er mensen zijn die er lyrisch van worden.

Mijn eerste koffiestop was in Vilanova i la Geltru. Even genieten van al het moois dat hier ligt,

Een groot deel van het traject gaat over de C31. Een smalle drukke slingerweg die de kustlijn volgt. Gelukkig met een betonnen rand omdat eraf sukkelen, betekent dat je tien meter lager in de zee ligt.

De route is goed voorzien van uitzichtpunten waar je even kan stoppen om foto’s te maken.

Mijn bedoeling is om vandaag voorbij Barcelona te rijden. Ik kom er aan de kustzijde wel doorheen maar dieper de stad in hoeft niet zo van mij. Dus, als herinnering aan Barcelona, moet ik het met deze foto doen.

Vanaf Barcelona noordwaarts, zitten de kustplaatsjes opgescheept met een treinbaan langs de zee. Zoals hier in El Masnou. Even vanaf een terrasje het strand op lopen is er niet bij. Ik moet zeggen dat het vandaag ook niet zo uitnodigend is. Niet dat het koud is, maar er staat een (zeer) harde zuidwestenwind.

Woensdag 25 oktober 2023

Omdat er zo’n harde wind staat heb ik besloten niet te veel aan de zeekant te gaan bivakkeren. Ik vond een plekje aan de rand van een natuurgebied in Sant Andreu de Llavaneres. Aangezien ik hier in de omgeving overal borden tegenkom die campers en bestelbusjes weren, heb ik hem stilletjes een beetje verdekt opgesteld. Zo valt hij in de nachtelijke uren niet zo op.

Ik ben de route gestart op de C-32 en afgeslagen naar de GI-682. Deze gaat dwars door Lloret de Mar, en aangezien het blijkbaar rond 09:00 uur toeristen ophaaltijd is, stond het hele centrum vol met bussen. Bij elk hotel wel drie of vier. Met het nodige oponthoud, getoeter en gevloek tot gevolg. Maar uiteindelijk ging deze nachtmerrie over in heerlijke slingerende bergpassen die de kustlijn volgden. Gelukkig met voldoende uitkijkpunten waar je even kan stoppen en genieten. Zoals hier met zicht op de baai bij emerita de Sant Francesc de Blares.

En vanuit Mirador de Tossa de Mar, zicht op Murales Tossa de Mar. Met zijn oude kasteeltje.

De GI-682 is smal en bochtig. “Erg” bochtig. Dus gemakzuchtige rijders en beginners kunnen hem beter mijden. Maar hij is wel waanzinnig mooi.

Het enige nadeel van dergelijke smalle slingerwegen zijn de wielertoeristen. Waarschijnlijk zonder dat ze het zelf beseffen, zorgen ze soms voor gevaarlijke situaties. Door het vele geslinger wordt er bijna altijd ingehaald vlak voor een bocht. En de tegenligger, die vaak ook nog eens aardig snelheid heeft als hij naar beneden rijdt, heeft geen zicht op de inhaalmanoeuvre. Om, net als dit stel, dan met een kindje in de aanhangwagen, de trip te maken… Ik zou het niet durven. 

In s’Agaro is het tijd voor de lunch.

En een badje. In eerste instantie dacht ik dat de paal in het midden een zoetwater stranddouche was, maar helaas… het bleek iets voor een luifel.

s’Agaro ligt op een landtong. En als je op het puntje van de tong noordwaarts kijkt, zie je in de verte de laatste Spaanse badplaats. Daarachter is Frankrijk. Dat betekent dat ik morgen de hele Spaanse Oostkust heb afgereden en bekeken. 

Vandaag vind ik het welletjes. Een dikke negentig kilometer gereden, waarvan zeker vijftig over bergpassen. Tijd om even te relaxen.

Donderdag 26 oktober 2023

Vandaag wil ik een knap stuk rijden. De bedoeling is dat ik de Franse grens bereik. Om precies te zijn, ik wil hem even passeren naar Argeles sur Mer. Van daaruit kan ik de D-618 pakken die me westwaarts leidt. Ik heb namelijk nog een stukje westkust te doen van Santander naar de Franse grens alsmede het achterland daar.

Ik ga de rit kalmpjes beginnen over de C-31, C-66 en GI-644 en 643. 

Akkerbouw en tuinders gebieden.

Voor het merendeel leeft men hier van de appelteelt.

Hierna volgen de GI-614, 613 en 612. Slinger bergpassen die je handen geen seconde van het stuur houden. Smal met ontzettend veel wielrenners of look-alikes.

Met soms een nog bruikbare Boomers car on duty.

En passant heb ik het Reserva Natural Integral Cap de Creus meegepakt. Om dit gebied in te mogen rijden mag je geen camper rijden. Wat, volgens het boze bord, strikt gecontroleerd wordt door een videocamera. Nu wil het geval dat ik “formeel” een lichte vracht rij. Dus hier wil ik het even formeel houden.

Weer beneden aangekomen ben ik even gestopt in El Port de la Selva. Een plaatsje in één van de vele baaien die ik langs moet. Tijd voor een koffie dus.

Na zo’n vier uurtjes sturen, stijgend, dalend en kronkelend rond een ontelbaar aantal baaien, bereikte ik de Franse grens. Het is op de foto niet te zien, maar hier stormde het genadeloos. Windvlagen van zeker windkracht 10 uit het zuidwesten. 

Vanaf de cap Cerbere kon ik nog even terugblikken op de Spaanse oostkust. Ik kreeg op slag een, ik ben op weg naar huis gevoel. Zo’n omgekeerd heimwee gevoel.

In Argeles sur Mer ben ik gaan staan op de parking van een Wijnkasteel. Een plek die goed stond aangeschreven op Park4Night. Mocht ik zin hebben, dan kan ik vanavond wat wijntjes proeven.

Voorlopig ga ik even genieten van het uitzicht. Rechts zie je nog een stukje Zee, en links de Pyreneeën. Zo, nu eerst dit blogje schrijven.

Vrijdag 27 oktober 2023

Vandaag wordt het alweer een rij-dag. Ik wil tot aan Lourdes komen, om daar een dagje rust te pakken en daarna de Pyreneeën over te steken richting Burgos. Daar begint een stukje Noordwest Spanje dat ik nog niet gezien heb. Het voornemen is om het stukje binnenland zuidwaarts te doen en dan vanaf Santander de kust te volgen tot aan Oostende.

De rit begint met een laatste blik op de zee en het L’Agulla Ventosa richting de D-618. Geheel volgens de instellingen van Google. Tolwegen vermijden was de opdracht. En voor ik er erg in had, één van de problemen van een (te) klein navigatie scherm waar je geen groot overzicht op hebt, stond ik voor de tolpoortjes van de A9. Om een lang verhaal kort te maken… ik heb me er in berust en de luie variant gekozen. Weliswaar meer kilometers maar een uur minder reistijd en relaxt reizen op de cruise control. Deze grap kostte me wel 31,30+2,80+12,30 euro aan tol. Van de schrik heb ik het tanken maar even uitgesteld tot ik van de tolwegen af ben. Hier kost een liter diesel maar liefst 2,08 euro tegen 1,80 in Spanje. Als Fransman word je dan toch genaaid door je overheid.

Na vijf uurtjes rijden, inclusief stop pauzes, kon ik de silhouetten van de Pyreneese bergen zien.

Een plekje vond ik ergens buiten Lourdes op het platteland. 

Met dit als uitzicht wanneer ik naar buiten kijk. 

En wanneer ik mezelf omdraai kijk ik hier tegen aan. Ik ga me vermaken. Het was voldoende voor vandaag. Tijd voor wat plezier en genot.

Zaterdag 28 oktober 2023

Alvorens ik in Noordwest Spanje duik, wil ik eerst Lourdes verkennen. Niet dat ik zo van de vrome ben, maar mijn onderbuik gevoel verwacht iets speciaals. Eenzelfde gevoel dat ik had toen ik naar Santiago de Compostela ging. En mijn herinnering aan de mensen daar was heel bijzonder.

De religieuze ervaring speelt zich af rond de Rozenkransbasiliek. Ze is gebouwd onder de eerste kapel van Lourdes, De Crypte. Daarbovenop heeft men dan weer de tweede kerk gebouwd, de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis.

Het verhaal wil, dat in 1858, in de grot Massabielle, een jong meisje uit het dorp Lourdes, meerdere visioenen kreeg. In de visioenen werd haar gevraagd om gedurende een halve maand elke dag terug te keren. Bij de negende verschijning werd haar verteld dat zij in de grot op zoek moest gaan naar een bron met heilig water. Ze groef met haar handen in de grond, waarna een dag later water naar boven kwam. Toen er vijftien verschijningen gepasseerd waren vroeg het meisje de vrouw in het visioen drie keer wie zij was, waarna ze zou hebben geantwoord: ‘Ik ben de Onbevlekt Ontvangene’, oftewel de heilige maagd Maria en ze vroeg het meisje om naar de priesters in het dorp te gaan en hen op moest dragen een kapel te bouwen bij de grot. Het meisje werd in eerste instantie nauwelijks geloofd. Tijdens haar bezoeken aan de grot kwamen steeds meer mensen mee, maar geen van hen zag iets bijzonders in de grot. Bernadette werd door de katholieke kerk en de Franse overheid verhoord, maar bleef al die tijd bij haar verhaal. Veel van de mensen die met Bernadette spraken, vermoedden dat zij niet bijster slim was. Toch besloot de kerkelijke leiding in 1862 dat er geen gegronde redenen waren om aan het verhaal te twijfelen. Er werd een basiliek gebouwd aan de voet van de grot en in 1876 bezochten 100.000 mensen de inwijding van de kerk. Sindsdien bezoeken jaarlijks bijna zes miljoen pelgrims de kerk en de grot. 

De bron met heilig water kan vandaag de dag afgetapt worden via een rij kraantjes en zou geneeskrachtige effecten hebben.

Mensen, heel veel mensen. Duidelijk zichtbaar dat ze overal ter wereld vandaan komen. 

In Santiago de Compostela waren de gelukzalige gezichten me opgevallen. Ik schreef dat toe aan het voltooien van hun fysieke prestatie. Hier dezelfde gezichtsuitdrukkingen. Mooi om gelukkige mensen te zien.

In de stad veel, heel veel religieuze actors. Kapelaans, Paters en Nonnen. Heel veel nonnen ter begeleiding van jongeren. 

Voor wie zich geïnspireerd voelt om Lourdes te gaan bezoeken… doen, zeker doen. Maar bereid je voor op een groot commercieel decor. Het hele centrum  is één kermis van neonverlichte winkeltjes met religieuze hebbedingetjes.

Na deze belevenis, die ik voor geen goud ter wereld heb willen missen, ben ik weer zuidwaarts getrokken. De bedoeling is om het laatste stukje Noordwest Spanje te bekijken. Daarvoor moet ik nog wel even over de Pyreneeën. Een toertje van ruim honderd kilometer. Ik heb de Col Marie Blanque uitgekozen als eerste klimtraject. 

In het kleine plaatsje Cette-Eygun aan de N-134 zag ik dit picknick plekje. Perfect met stromend water, wasbakken en toiletten. Mooier kan het bijna niet zijn.

Zondag 29 oktober 2023

Het voornemen is om (ongeveer) richting Burgos te rijden en dan westelijk naar Santander te gaan. Vanaf Santander wil ik dan de westkust volgen tot ik weer thuis ben.

Het eerste deel zal over de N-134 gaan. Deze loopt naast de kolkende rivier Gave d’Aspe. 

Het weer is zwaar herfstachtig. Zware windstoten met miezerregen. De wind krijgt er nog een extra boost bij wanneer hij tussen twee bergen blaast. 

Vroeger, tot 2003, moest je over de Col de Somport. Tegenwoordig kan je door de 8602 meter lange Somport tunnel. Geen tol. Gratis en voor niets.

Op de N-240, naast de rivier de Aragon, heb ik even een koffietje gemaakt en terug gekeken naar de Pyreneeën. Een traject dat goed te doen is met Camper en/of caravan. Er is maar één col. Col Marie de Blanque. En dit valt goed te doen. De rest van het traject is niet extreem stijgend en dalend, en de moeilijkste col is vervangen door de nieuwe tunnel.

Inmiddels ben ik weer in Spanje en kan wederom genieten van hun aparte bouwstijl. Een kerk op de top van de heuvel en de huizen, tegen de heuvel aan, eromheen gebouwd.

Ik wilde in eerste instantie een slaapplekje zoeken in Pamplona. Ik heb dan zo’n 155 kilometer gereden. Maar ik vond de plaats maar een chaotisch geheel. Vol met stoplichten die elkaar leken tegen te werken. En Park4Night gaf geen aantrekkelijke plekjes te zien. Dus ik ben doorgereden naar Miranda de Ebro. Daar vond ik een kalm plekje aan het eind van een doodlopend traject bij een kanaaltje.

 Vorige   Home   Volgende