Week 24: Van Calp naar Peñíscola

 

Maandag 16 oktober 2023
Na het gezellige en voortreffelijke etentje heb ik een, maar niet te moeilijk bereikbare, slaapplek opgezocht. Gewoon pretentieloos bij een benzinepomp langs de snelweg richting Valencia. Soms moet je het jezelf niet te moeilijk maken.

Ik heb in de krant gelezen dat het in sommige delen van Nederland al drie graden is. Reden te meer om vandaag nog maar even snel een strandje te pakken. Naarmate ik meer noordelijk ga reizen zal de temperatuur dus ook wel rap dalen.

Ik heb besloten om hier, zo halverwege tussen Denia en Valencia, maar achter het strand te blijven staan. Het was gisteren door de wandeling en overvloedige maaltijden inspannend genoeg om een relaxdag in te lassen.

Dinsdag 17 oktober 2023

Vandaag een Blogje van wat regels tekst. Het relax dagje van gisteren is voor herhaling vatbaar. Ik zag in de krant de temperaturen in België en ik merk dat ik aan het treuzelen ben om de terugweg in te zetten. Dus nog even genieten van het strand. In de middag werd de bewolking dikker maar de temperatuur bleef aangenaam. Morgen richting Cullera, zo’n dertig kilometer noordelijk. Er moet weer inkopen gedaan worden. In het ijskastje zie ik de bodem.

's Avonds, op de valreep, nog even met mijn GSM, uit de losse hand, dit plaatje kunnen schieten. Voor mij als Noordzee buur blijft het een raar gezicht dat de zon aan landzijde ondergaat.

Woensdag 18 oktober 2023

Vandaag is de dag begonnen met het inkopen, tanken en water laden. Ook de Duc een half litertje olie gegeven. Het is hem gegund. Hij heeft het best voor de kiezen gehad de afgelopen tijd.

Vandaag is de N-332 en de weggetjes wat dichter onder de kust de rode lijnen die ik volg. Het is akker afbrandt dag zo te zien. Overal is het, door de harde westenwind, mistig omdat de boeren hun akkers platbranden. Waarschijnlijk om het land weer voldoende voedzaam te krijgen voor het nieuwe seizoen.

 

De hele rit gaat door het tuinbouwgebied. Dit keer vol sinaasappelboomgaarden.

Het is best onvoorstelbaar wat een pestzooi sommige mensen ervan maken. Spanje heeft, net als bij ons, veel containerparken waar je grofvuil kwijt kan. Maar bij de buurt containers is het meer regel dan uitzondering dat je dit soort taferelen tegenkomt. En niet enkel landelijk of in achterstandswijken. Ook vakantiegebieden en wijken met villaatjes. Ik zal niet zeggen dat je dit soort dingen bij ons “niet” tegenkomt. Ook bij ons, veelal in de wijken met sociale woningen, kom je het tegen. Jammer, best jammer. Maar hier worden zelfs hele verbouwingen gedumpt in natuurparken. En dat is toch wel weer een ander uiterste. Een normaal mens haalt dat niet in zijn hoofd.

Verderop passeerde ik de sluisjes van El Perello. Die de vloed moeten reguleren voor het achterland.

Een groot deel van de trip van vandaag gaat door en langs het natuurpark l’Albufera.

Een slaapplek vond ik op de strandparking van Playa de Pinedo aan de rand van Valencia. Het is te merken dat het seizoen afgelopen is. Ik sta er in mijn uppie. 

Donderdag 19 oktober 2023

Ik ga vanaf de kust eerst richting Valencia om dan westelijk naar Montanejos te rijden. Een beetje van de kust af dus. 

Het ziet ernaar uit dat er zwaar weer in aantocht is en na Montanejos wil ik de doorsteek maken naar het westen van Spanje. Dan is het tijdens het slechte weer een dagje autorijden, en het westen zit, als het goed is, aan de achterkant van de regenband.

De rit is ongeveer 110 km en omdat ik gekozen heb om de snelwegen te mijden, duurt het volgens Google 2u29 min . Het eerste deel over de CV-5010 geeft een mooi kijkje in op haven van Valencia.

Met in de verte de wachtrij van boten die naar binnen geroepen worden zodra er plek is.

Valencia zelf ga ik (nauwelijks) binnen. Ik volg de kustweg, dus vandaar uit gezien is dit het beeld van die stad.

Langs de CV-195, bij Caudiel, kwam ik deze olijfpers tegen. Veel plaatsjes tonen, zodra je hun territorium binnenrijdt wat hun belangrijkste ambacht is. 

In de verte trouwens, zie ik het slechte weer al langzaam richting kust komen. 

In Montanejos is de Fuente de los Baños. Een zwemgelegenheid in de rivier die gevoed wordt door een warmwaterbron. Het water schijnt altijd rond de 25 graden te zijn. Niet zo extreem dus als in Ourense waar ik 17 juli was. Daar was de temperatuur van het mineraalwater maar liefst 60 graden. Maar aangenaam genoeg om de huid weer zoet van smaak te krijgen na al het zeewater geweld.

Overnachten doe ik op de parking van de zwemgelegenheid. Er staat niet dat het verboden is dus…

Vrijdag 20 oktober 2023

08:30 uur heit de klok de klok heit…
Tsjonge jonge, wat heb ik lekker geslapen. Het heeft in de avond geregend, dat mag enige naam hebben. Ik heb er, voor het slapen, met verwondering naar geluisterd. Dat er zoveel naar beneden kan vallen. Ok, de natuur hier zit erom te springen, dus het is geen ramp.

Ik ben de dag begonnen met een berg waterbad. De buitentemperatuur zal ongeveer 18 graden zijn geweest dus het 25 graden warme water was aangenaam.

Vandaag wil ik richting de Nacimiento del Rio Pitarque. De bron van de Pitarque dus. Ik start op de CV20. Die zal me tezamen met de A232, A1701, A2705 en A226 door bergkloven, ravijnen, bossen en over bergen leiden.

En door tunnels. Die mag ik niet vergeten te vermelden. Er waren er diverse. 

Langs het embassament d’Arenos. Met zicht op het plaatsje Merendero de Puebla de Arenoso.

De trip over de CV20 is werkelijk wonderschoon. Zo passeer je deze, naar ik vermoed door de werkende aardkorstplaten, opgestuwde berg, waar duidelijk de vingerafdruk te zien is, die in miljoenen jaren is opgebouwd.

En plaatsjes als Rubielos. Waar, zo klein als het is, duidelijk is te zien dat het een regionale functie en veel rijkdom heeft gehad.

Dit soort verlaten gebouwen vind ik altijd eeuwig zonde. Er is toch best wel iemand te vinden die het voor een symbolisch bedrag wil aankopen en er een authentiek lijkende woonstede van wil maken. Je woont hier prachtig.

Op de recreatieplek Pino Escobón is het tijd geworden de lunch te gebruiken. De fruitsalade moet op. Te lang onaangeroerd blijven maakt ranzig. Daarnaast… ik snak naar een bak koffie.

En ik kon lekker genieten van de herfstkleuren. Want ik zou het bijna vergeten, maar ook in Spanje kent men herfst.

Bij Puente de Fortanete ben ik even stil gestaan. Niet vanwege de hoge temperatuur. Ik waaide uit mijn verschoning door de strakke ijzige wind. De temperatuur in dit gebied is maar 10 graden. En bij een luchtvochtigheid van 37% voelt dat niet prettig aan. Ik heb dan ook mijn Hoodie met gewatteerde capuchon aangedaan. Het is wel bizar, twee dagen geleden zat ik op nul meter hoogte aan de Balearische Zee en nu op bijna twee kilometer hoogte. Gewoon door een stukje te toeren.

Volgens Google moest ik de A226 af, een onverharde weg op. Het eerste stuk ging best goed. De snelheid kon makkelijk de 55 aantikken. Maar daarna werd het al snel slechter.

Totdat ik, vier kilometer verwijderd van mijn doel, werd tegengehouden door een kudde schapen. De weg was inmiddels zo slecht geworden dat ik het maar voor gezien hield. Keren was geen optie dus… een kleine kilometer achteruit. Gelukkig dat ik in de jaren tussen puberteit en militaire dienstplicht, een blauwe maandag, op de vrachtwagen heb mogen rijden. Dus op de spiegels rijden is me niet vreemd.

 

Weer terug op de verharde weg kon ik even uitblazen en genieten van dit mooie vergezicht. 

Ik had in eerste instantie een slaapplekje uitgekozen in het landelijk gebied achter Miravete de la Sierra.

Maar jammer genoeg was de weg erheen afgesloten. De mensen die mij beter kennen, weten natuurlijk dat ik, tegen beter weten in, toch geprobeerd heb hoever ik het weggetje af kon rijden, om er na vijf kilometer achter te komen dat een aannemer, met grote trucks, de weg aan het herstellen was. Dus doorrijden kon ik vergeten.

Maar een alternatief vond ik in het authentieke plaatsje Villarroya de los Pinares. Een plaatsje met maar 163 inwoners. Het is dus zeker vermeldenswaardig dat ze een echte “vlakke” camperparkeerplaats hebben met de gelegenheid om grijs en zwartwater te lozen en drinkwater te laden. Chapeau voor de bewoners en hun gemeentebestuur.

Zaterdag 21 oktober 2023

Het was een fris nachtje. Het is ook voor het eerst in vijf maanden dat ik de lange broek en wintersokken aan doen. 

Ik ga de dag beginnen met een toertje door het plaatsje. Het is voor het merendeel authentiek. Hier en daar was men wel bezig met restauratie, dus het zal in de loop van de jaren best een mooi plaatsje worden.

Zo is het gemeentehuisje al bijna klaar. Heerlijk dat men de architectuur in stand houdt.

Zo klein als het plaatsje is, zijn er toch verborgen steegjes en trapjes te vinden.

En wat trappen lopen kon geen kwaad. De temperatuur hier is net aan zes graden.

Ik bevind me dan ook in de Valdelinares. De hoogste gebieden van Spanje.

Waar op twee kilometer hoogte de toppen al snel in de wolken verdwijnen.

Een uurtje later brak ook hier de zon door. Niet dat het veel aan de temperatuur veranderde, het bleef rond de negen graden steken, maar het aanblik is gewoon zoveel vrolijker.

Het reisdoel van vandaag. Morella. Met zijn kasteel hoog uitkijkend over de omgeving.

Op aanraden van Park4Night de Duc geparkeerd op de kasteelparking. Voor drie eurootjes mag ik daar tot morgenmiddag half één staan. Lekker dicht bij het kasteel en het centrum van het stadje.

Met dit beeld als uitzicht uit mijn slaapkamer raampje.

Ik ben na het avondeten nog even rond de stadsmuur gelopen. Indrukwekkend te zien hoe de muur, met gebruikmaking van de natuurlijke rotsen, opgebouwd is.

Binnen de muren ademde het stadje echt sfeer uit. Het heeft een aparte architectuur die een beetje in het midden hangt tussen Spaans en Zuid Duits.

Supermarkten en dergelijke vind je er niet. Wel veel ambachtelijke winkeltjes en natuurlijk souvenirshops.

En veel steegjes met trappetjes.

Heel veel trappetjes.

En tapas barretjes natuurlijk. Daar zijn er heel veel te vinden. Het schijnt hier in het hoogseizoen dan ook afgeladen vol te zijn omdat dit stadje een toeristische trekpleister is.

Persoonlijk vind ik het wel charme hebben. Een leuk stadje om aan te doen. Voor wie aan de oostkust zit is de 62 kilometer rijden goed te doen.

Later op de avond ben ik verhuisd naar de officiële camperparking buiten de stad. Deze heeft uitzicht op het verlichte stadje.

Wat dan weer een leuk plaatje oplevert.

Zondag 22 oktober 2023

Ik was zowaar om 05:30 uur al uit de veren. Koffietje, ontbijtje, gewassen en de spiertjes opgewarmd met de haltertjes. Ik kan op pad.

Ik volg vandaag de N232 naar de kust. Halverwege passeerde ik de rivier Barranc dels Cantinella. Droger dan deze status is onmogelijk. Zelfs in de grond prikken gaf geen vochtigheid te zien.

Rond negen uur was ik in Benicarló. Nog mooi op tijd om deze opgaande zon te kunnen vastleggen.

Volgens mijn GSM app zou het eenentwintig graden moeten zijn. Waarschijnlijk door de zware bewolking voelde het aan als negentien. Als dat al gehaald wordt, want ik vind het eigenlijk niets warm. Zodoende een beetje in de omgeving rond gereden.

Op de top van Perla Blanca, net even buiten Peñíscola, zag ik deze spot. Ondanks dat het pas 13:00 uur is leek het me een goed plan om hier mijn bivak op te slaan. Wat wil een mens nog meer met zo’n uitzicht? En per slot van rekening, een beetje zondagsrust is ook niet verkeerd. Gewoon een beetje Facebook doorbladeren en YouTube kijken. Meer hoeft het niet te zijn vandaag.

Vorige   Home   Volgende