Week 23: Van Huercal-Overa naar Calp

 

Maandag 9 oktober 2023
Het is alweer maandag. Een nieuwe week, dus een nieuw weekbudget. Ik begin te wennen aan de prijzen voor de levensmiddelen hier in Spanje. Ik ben bang dat het schrikken wordt wanneer ik terug ben in België. Mijn ijskast is, de cava en kaasplankjes niet meegerekend, voor 26 euro vol. Daar doe ik dus vier dagen mee. En, voor wie het weten wil wat ik dan zoal eet: Ontbijt- twee proteïne boterhammen met twee gebakken eieren. Lunch-Halve fruitsalade (bestaat uit 1 banaan, 1 kiwi, kwart watermeloen en een halve avocado). Avondeten- 250 gram kip, 150 gram groenten en als nagerecht de andere helft van de fruitsalade. 

Ik heb besloten om achter de duinenrij/heuvels/bergen een beetje de kust te volgen naar een volgend leuk strandje.

Ik rij nu al heel wat maanden rond in Spanje en ze hebben mij altijd verteld dat Spanje het sinaasappelenland bij uitstek is. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dit de eerste, echt grote sinaasappelboomgaard is, die ik tegenkom.

Voor mij zijn ze nog wat te groen. Echt zoet zullen ze dus wel niet zijn.

Wat bij ons wat duinen van een paar meter hoog zijn, is het hier toch echt bergpassen werk. De Duc. moet er soms behoorlijk tegen aan.

 

Op playa Cabezo de la Pelea, kon ik mooi langs de Balearische Zee parkeren en de strandstoel voor de auto neerzetten. Koffietje en lunch bij de hand, wat wil een mens nog meer. Misschien wat meer zon. Want na een uurtje werd de frequentie waarmee de wolken voor de zon schoven steeds korter.

Zodoende besloot ik om over al die duinen/bergen heen te rijden naar Bullas. Een aardig stuk binnenland. 106 kilometer westelijk. Even buiten Bullas is de Salto Del Usero. De mooiste lagune van de provincie Murcia. Waar je, als ik goed ben ingelicht, in mag zwemmen. En dat komt mooi uit want het zout moet van mijn lijf gespoeld worden.

Een slaapplekje vond ik aan de rand van een grote parking. Met als kers op de taart de weeïge lucht van vruchten, althans dat denk ik, wat ik in heel het binnenland tegenkom. Ik kan de lucht niet echt thuisbrengen. Ik ruik het enkel in het landelijke binnenland. En niet specifiek bij een bepaald soort boomgaard.

Dinsdag 10 oktober 2023

Heerlijk geslapen op de parking. Het is een kleine twee kilometer lopen naar de lagune. De route gaat door een uitgestrekt wijngebied. Het plaatsje Bullas en de streek eromheen heeft een rijk wijngaardengebied. De Monastrell druif voor de rode wijn en de Macabeo druif voor de witte wijn. Wat ik begrepen heb is met name de rode wijn stevig en karaktervol. In Frankrijk noemen ze hem de mourvèdre. De wijn moet minstens een alcoholgehalte van 13% behalen en moet niet te jong gedronken worden.

Het is een reeks van kleine lagunes die gevoed worden door de Rio Mula. Deze komt hier, in de schaduw zichtbaar, binnen via een watervalletje. Ik heb even heerlijk kunnen badderen in het, overigens. “ijskoude” water. Vandaag is het trouwens dag 150 van mijn trip. En ik heb nog geen camping aangedaan. Dat betekent 150 dagen geen warme douche. Enkel was sessies in zee of bergwater. Zonder zeepproducten zijn mijn haar en huid zo  zacht als een perzik.

Het plaatsje Bullas heb ik niet toeristisch aangedaan. Voor zover ik zag bij het, er doorheen rijden, heeft het, naast de lagune, niet echt iets spectaculairs. 

Tijd om verder te gaan en de provincie Murcia te verruilen voor die van Valencia. Vandaag wil ik naar het natuurreservaat Explanada Del Pantano de Elche. Een rit van 108 km. Daar is een boogvormige dam gebouwd in de rivier de Vinalopó tussen de bergen van Elche en de heuvels van Castelar.

In het natuurreservaat zag ik deze enorme parking. Perfect om te overnachten. Heerlijk zonder straatlantaarns. De dam is voor morgen.

Woensdag 11 oktober 2023

Ondanks dat deze plek pal onder de aanvliegroute ligt van het vliegveld Alicante, toch heerlijk geslapen. Het hielp natuurlijk wel dat er tussen 22.00 en 07.00u geen vluchten waren. Het was één en al Zen hier. Een drietal auto’s, waarvan één van een Nederlandse vrouw, die al een jaar op pad is met een veertig jaar oude Ford camper. Dit plekje is een favoriete van haar. Ze vertelde dat ze hier soms wat langer staat en regelmatig hier terug keert.

De wandeling naar de (kunstmatige) waterval is ongeveer drie kilometer door, bijna, ongerepte natuur. Hier en daar wordt de wandelaar een beetje geholpen door een trapje of touwtje. Maar voor het merendeel is het ruig terrein.

De waterval is best indrukwekkend. Ondanks dat het kunstmatig is.

Het is in werkelijkheid de overloop van de Rio Vinalopó, die hier gestuwd wordt t.b.v. elektriciteitsopwekking.

Het ongerepte van de natuur blijkt niet helemaal waar. De grond is rijk aan kalk. Dat hier dan ook gewonnen wordt.

Dat levert wel een leuk plaatje op. 

De wandeling mag niet zo ver zijn geweest, maar door de hoogteverschillen was het wel zweterig. Dus ik heb besloten  richting Alicante te rijden. Daar in een baai zag ik een prachtig badder plekje.

Een rotsstrand met, een soort van, koraalplateaus. En heerlijk kristalhelder water. Had ik dat geweten, dan had ik mijn snorkel en zwemvliezen meegenomen uit de Duc. Maar het was een aardige klim naar beneden vanaf de parking en ik had niet veel puf om een extra toertje op en neer te maken.

Na een dik uurtje badderen en zonnekloppen ben ik een slaapplekje gaan zoeken. Een grote strandparking, paar kilometer verderop, leent zich daar perfect voor.

Donderdag 12 oktober 2023

Vandaag wil ik de kust een stukje afrijden. Er zijn een paar mooie uitkijkpunten. Daarna ga ik een stuk van 125 km het binnenland in naar Quesa waar een mooie lagune moet zijn.

De vuurtoren Faro Cabo de la Nao heeft, op het terras van het gelijknamige restaurant, een mooi uitzicht over de baai.

Voor de liefhebber… het is een knappe klim om daar beneden te geraken. Ik heb dat dan ook aan mij voorbij laten gaan. Vandaag heb ik mijzelf een te vol programma opgelegd, zullen we maar zeggen.

Het is zalig om te zien hoe helder het water hier is.

Een stukje verder heb je de Mirador la Falzia. Ook zo’n wauw locatie met zijn prachtige overzicht op het eiland Isla del Portixol.

Het moet voor de (zee)watersporter een zaligheid zijn om hier voor anker te gaan.

Maar voor even genoeg zeewater gezien. Onderweg naar Quesa kwam ik een gebied tegen met eerdere watervalletjes. Zoals deze, de “El Chorro". 

Het maakt deel uit van een wandelgebied voor de moedige stapper. Niet alle paden zijn even makkelijk begaanbaar en er zijn knappe hoogteverschillen te overbruggen.

Maar de moeite wordt absoluut beloond.

Iets dieper de bergen in ligt de lagune die ik voor ogen heb.

Het lagunegebied Los Charcos de Quesa.

 

Ook hier is er kraakhelder water. Dus een perfect moment om het zweet van de El Chorro wandeling af te spoelen.

Inmiddels was het al dik na 19:00u toen ik mijn plekje ingericht had voor de nacht. Prachtig in een stil straatje naast een hotelletje en tennispark.

Vrijdag 13 oktober 2023

Vrijdag de 13e. Een uitgelezen dag om verder het binnenland met zijn vele onverharde wegen in te trekken. Het doel vandaag is de historische plaats Alcala Del Jucar.

Maar eer het zo ver is, moet eerst het oersaaie plateau doorkruist worden.

Al is al snel in de verte te zien waar het om te doen is.

Het stadje is, als het ware, tegen de kalkstenen rotsen gebouwd. 

Kalksteen dat in miljoenen jaren laagje voor laagje is opgebouwd.

Een slaapplekje vond ik ergens midden in het niets. Maar net toen ik mijn eerste glaasje Cava achter de kiezen had kwam een verongelijkte boer mij zeggen dat hij hier geen campers wilde. Ondanks dat ik geen bord “coto de caza" gezien heb en volgens de satelliet foto’s van Google maps het eerste huis mijlenver verwijderd is, ben ik, om de lieve vrede te bewaren, maar verhuisd naar een ander Park4Night plekje.

Een Park4Night plekje uit duizenden. Ver van de beschaving en de stilte is oorverdovend. Vlak aan de rivier. Ondanks dat ik verwachtte hier absoluut geen GSM ontvangst te hebben, bleek deze echter toch nog redelijk. Dus een gelukje bij een ongelukje. En dat op vrijdag de 13e.

Zaterdag 14 oktober 2023

Vandaag wil ik de El Tranco Del Lobo lopen. Hiervoor moet ik  een stuk stroomafwaarts rijden. 

De rivier Rio Jucar, waar ik vannacht zo voortreffelijk naast gestaan heb, wordt hier gestuwd. Het is me niet helemaal duidelijk waarvoor. Mogelijk elektriciteit. 

Alhoewel de rivier van hieruit ook gekanaliseerd wordt. De rivier zelf loopt hier een twintig meter lager in een kloof.

Het weggetje is spannend. Aan de ene kant heb je steile rotswanden en aan de andere kant tien meter val genot. Tegenliggers wil je liever niet zien want het weggetje is op veel punten niet breder dan het spoor van een auto.

De wandeling begint vanuit een verlaten dorpje. Het is interessant om te zien hoe de natuur, door de kracht van de planten, langzaam het dorpje laat verteren.

De rivier wordt overgestoken door middel van een hangbrug.

Voor een deel volg je het kanaal dat, hier en daar, door tunnels geleid wordt.

Ik heb de wandeling niet helemaal uitgelopen. Na het verlaten dorpje, de hangbrug en wat tunnels zag het er verder niet zo spannend uit. Daarbij komt dat het zwaar bewolkt is en de temperatuur net aan zestien graden aantikt. En dat geeft niet echt het gevoel van vakantie gevoel. Dus ik ben de terugweg aangegaan. Op sommige plekken blijkt dat de kalkrotsen niet al te vast op hun plek blijven zitten.

En ik passeerde legio voorbeelden van blokken die toch aardig aan het formaat zijn. En die wil je niet tegen je auto aangeschoven krijgen want rechts is een afgrond van een dikke tien meter diepte.

Aan de kust blijkt het ook bewolkt te zijn, maar het is daar niet alleen een pak warmer, ook mijn dochter en schoonzoon zijn er aangekomen. Dus reden te meer om het saaie plateau weer over te steken richting zee.

De Duc heb ik even vakkundig afgespoeld. Hij zag er niet uit door de grindwegen en het stoffige platteland op het plateau.

In eerste instantie vond ik een slaapplek in een rustig doodlopend straatje in Javea. Ik heb er mijn blogje online gezet en gegeten. Tussentijds werd ik lek geprikt door de muggen. Dus ik ben, laat op de avond, verkast naar een uitzichtpunt op de berg. Gewoon in een villawijk op de parking van de bewoners. Geen muggen en een prachtig uitzicht voor de moeite.

Zondag 15 oktober 2023

Vandaag een familiedagje. Het rendez-vous punt is gepland bij de start van Passeig Ecologico de Benissa. Een leuke wandeling langs de baaien richting het plaatsje Calp.

Ik had in de recensies gelezen dat je er vroeg bij moet zijn om je auto kwijt te kunnen. Normaal word ik altijd even wakker rond vieren, dus ik heb me alvast gesetteld. Plekje met het opkomen van de zon als uitzicht tijdens het ontbijtje. De dag kan niet meer stuk.

Een groot deel van de route is niet rolstoelvriendelijk. 

Desalniettemin is hij op slippertjes, met wat beleid, wel te doen. 

Al zijn er stukjes die geen wandeling meer zijn maar een ruige hike. Omdat alles  volgens de veiligheidsregels moet, hebben ze naast het opvouwbare laddertje een touw gehangen. Wij zijn zekerheidshalve de vloedlijn maar blijven volgen.

Waarbij we voldoende mooie uitkijkpunten passeerden. 

Lunch in L’espigo. Door de vele trappen en hoogteverschillen is zo’n wandeling een calorieën vreter. Dus wat eraf gaat moet er ook weer aan.

Na de wandeling ben ik nog even een duik gaan nemen in de zee. De Duc stond perfect, zo bovenaan de trap naar een klein zandstrand. Dus ik ben weer gezouten, fris en fruitig.

Onderweg naar het diner met dochter en schoonzoon in het Dreamsea Mediterranean Camp, kan deze plaat kunnen schieten van de omgeving.

Vorige   Home   Volgende