Week 21: Van Huerta de Valdecarábanos naar Guadix

 

Maandag 25 september 2023
Ik rij verder naar het zuiden vandaag. Over het vlakke midden. De streek van Don Quichot, de edelman uit La Mancha.

Het landschap vind ik persoonlijk niet het mooiste stukje Spanje.

Kwá schoonheid moet de streek dan ook meer hebben van de kastelen en windmolens uit de roman van Miguel de Cervantes.

De figuur Don Quichot leeft dan ook in de harten van de bewoners hier.

Gelukkig heeft hij de windmolens niet neer kunnen sabelen. 

Anders had ik dit soort mooie plaatjes niet kunnen schieten.

Het valt mij trouwens op dat het landschap er van bovenaf mooier uitziet dan vanaf een laag niveau. Hierboven kan je genieten van het lijnenspel van de landbouw en vegetatie.

Het slaapplekje is weer bij een Ermita gevonden. Bij de Ermita de San Cristobal om precies te zijn. Deze keer niet zo’n mooie. En ook nog zwaar omheind. Maar ok. Ik hoef er niet binnen te zijn om te slapen.

Dinsdag 26 september 2023

Ik heb besloten richting Parque Cinegetico de la Sierra te rijden. Ik ga binnendoor over de CM3107. Een provinciale weg door het akkerland. In Manzanares zal ik een stop inlassen en bepalen of ik direct door ga of dat ik daar blijf overnachten.

De route naar Manzanares is ongeveer vijftig kilometer. Het is in drie stukken te verdelen.
Eén: Gerooid akkerland. Het doet me sterk denken aan de Belgische Westhoek. Daar is het echter blubber, hier dorre aarde.

Twee: Dan meer dan tien kilometer wijnbouwgebied. Ik vind het heerlijk als er een bordje neergezet wordt met welke druif men aan het verbouwen is. Zoals hier de Chardonnay, die we kennen van de Chablis wijn uit de Bourgogne.

Drie: En meer dan tien kilometer zonnepanelakkers. Ja, het zijn niet enkel groenten en fruit die tot de eerste levensbehoeften behoren.

Manzanares kwam me aardig bekend voor. Ik heb hier op 24 mei ook overnacht. Bij het sportcomplex. Ik heb het stadje bekeken weet ik mij te herinneren. Dus vandaag wordt het enkel een doorreisbivak. Ik ga deze keer niet bij het sportcomplex staan, maar op een polygoon industrieterrein. Dat zijn terreinen, aan de rand van een stad, waar ze al de wegen en trottoirs al aangelegd hebben voor latere uitbreiding. Er is verder niets. Dus ook geen licht en lawaai. 

Woensdag 27 september 2023

Ik ben zowaar om 05:30 uur al wakker geschoten. En niet meer kunnen slapen. Dus het ochtendritueel en ontbijt met koffie ben ik maar vroeg gestart. Omstreeks 07:30 uur ben ik gaan rijden richting Castillo de Perarroya. Dit kasteel ligt aan de CM-3115. Een traject dat langs vijftien lagunes leidt.

Het was nog donker toen ik aankwam. Het ritje was dan ook nog geen zestig kilometer. Op zich een gek gevoel. De temperatuur, zo zuidelijk van Madrid, is hoog-zomers. Dan verwacht je dat de zon al vroeg opkomt. Maar het is natuurlijk al bijna oktober, dus dat is een misrekening.

Het kasteel ligt, werkelijk, prachtig aan een stuwmeer.

De opkomende zon geeft de aanblik een extra boost. Dus het vroege opstaan heeft zeker zijn voordeel.

En geeft mooie zachte, vrolijke zomerse tinten en een mooi schaduwspel.

Het landschap is voor het merendeel bos en akkers. Of een combinatie daarvan. Een stuk interessanter dan de route van gisteren.

Mijn trip begint bij de Lagune Coladilla.

Iets verderop kwam ik zowaar dit, vijftien meter hoge,  watervalletje tegen. De cascade El Hundimiento. Helaas stond de zon pal in de lens en kwam de nevel van het vallende water mijn kant op. Er was geen andere positie te vinden dan plat op de buik, vanuit de schaduw, deze plaat te maken. Maar ok… ik heb mijn eerste Spaanse waterval binnen. Door de droogte ben ik al vele malen voor niets gelopen.

Vanaf de Mirador de Las Lagunas kreeg ik een mooi vergezicht te zien.

Vooral de groene kleur van het water is prachtig om te zien. Het water is kraakhelder en je kan meters diep naar de bodem kijken.

Maar niet alleen het water is genieten. Ook de rotspartijen met de mooie pasteltinten zien er bijzonder uit.

En het landschap niet te vergeten.

Ook hier Don Quichot, uitgebeeld door creatieve geesten.

Rond één uur kon ik, gelukkig, even badderen. Na al dat mooie heldere water had ik echt even zin in een duik. Overal was het verboden te zwemmen. Maar hier in deze piscina natural, was het toegestaan.

In een hoekje van de parking, die naar een wandelpad leidt, heb ik de Duc neergezet. Het is mooi geweest voor vandaag, na al de overdaad aan prachtige momentjes.

Donderdag 28 september 2023
Ik ben de dag begonnen met een korte wandeling.

De camper stond per slot van rekening op de parking van een aantal wandelroutes dus ik ga er maar van profiteren. 

Na een uurtje hield ik het wel voor gezien. Niet dat de omgeving lelijk was…maar de route was niet echt spectaculair.

De Lagunes kunnen me meer bekoren. 

De helderheid en de kleur turquoise zijn werkelijk betoverend.

 

En het rimpelloze water. Zoals hier de Laguna Tinaja. Een pareltje.

Even verderop was een piscina natural. Ik heb weer even heerlijk gezwommen. Deze keer was het water niet ijskoud maar heerlijk fris.

Ik heb zeker een uur heerlijk van de rust kunnen genieten. Waarna de drukte losbarstte. Eén, of meerdere, schoolklassen hielden hier hun rustpauze. En het kabaal dat ze produceren… dat wil je niet weten.

 

Terwijl toch duidelijk aangegeven staat dat stilte op prijs gesteld wordt. (Maar oke… er staat ook een symbooltje: verboden te kamperen. En die wil ik ook weleens over het hoofd zien.)

Vandaag leidt de etappe naar het Parque Natural de Las Sierras de Cazoorla Securay Y Las Villas. Het is maar dat U het weet.
Google wist bij de eerste bocht te melden: “Linksaf slaan en dan 24 km doorrijden”. Dus cruise control op zeventig en relax maar voor een klein half uurtje.

Na verloop van tijd was het gedaan met La Mancha van Don Quichote en reed ik de provincie Jaén in de regio Andalusië binnen. Het landschap was inmiddels al even van glooiend, naar meer bergachtig overgegaan. 

Een plekje vond ik ergens tussen de olijfbomen , en dat moeten we even ruim zien, aan de voet van het plaatsje Hornos. Volgens mijn weather app was het in Hornos 33 graden. Op mijn thermometer staat 30 graden in de schaduw. 

Vrijdag 29 september 2023

Vandaag wil ik de A317 zuidwaarts volgen. Volgens de kaart zijn er een aantal Miradors langs deze weg. En vaak geeft dat mooie vergezichten.

Veel miradors bleken verwaarloosd en het zicht werd ontnomen door hoge wildgroei. Maar de Mirador de Huelguecillas had redelijk lage vegetatie zodat er een mooi vergezicht te zien was. Waarbij opgemerkt, dat mijn slaapplekje vannacht ergens tussen die bomen was.

Zo, de A317 afrijdend, passeerde ik het spookstadje Los Goldines. Van de tientallen huizen is niets meer over dan wat ruïnes. De oprichting van het Cazorla-Segura Nationaal Jachtreservaat in 1960 leidde ertoe dat het Franco regime dit dorp, en vele anderen, ontruimde, waarbij tegenspraak niet werd geduld.

Het hoogst bereikbare stukje A317 meet 1450 meter. Niet extreem dus. Maar het ziet ernaar uit of het de 3000 meter aantikt.

Compleet met een Edelweiss lookalike.

Ik blijf me verbazen over de schoonheid van de rotsen tegen de strakblauwe hemel. Bij mij roepen de bergen altijd emotie op. 

Twee watervalletjes in de Zumeta rivier. Als vrije jongen (Camperrijder die enkel wild-kampeert) is het sein om een douche te nemen. Ik heb geleerd rap te profiteren van (bad)water. Soms zit ik wel eens drie dagen zonder. Het was verfrissend. Zeg maar… steenkoud. Maar wel lekker.

En zo kronkelt de A317 zich verder door de bergen. Hier ben ik net de grens gepasseerd van de provincie Jaén met Granada. 

Inmiddels ben ik de A317 afgeslagen naar de A4301 en passeerde ik een zijstraatje naar het Puente de Las Animas.

Met een dorpje van een twintigtal huisjes tegen een helling aangebouwd. Op een aantal open plekken kon ik zien dat er in de helling ruimten gemaakt zijn. Dus de huisjes zullen in werkelijkheid ruimer zijn dan ze van buitenaf doen lijken.

Weer terug op de A4301 passeerde ik dit kruis. Ik neem aan dat het ergens symbool voor staat, en niet een graf markeert. Anders ligt diegene er wel eenzaam bij. Het is echt in the middle of nowhere.

In Huescar vond ik dit prachtige gemeentelijke zwembad met natuurwater.

Op de parking heb ik mijn camper mooi voor de nacht geparkeerd. Wat wil een mens nog meer? Rust, geen verlichting en een zwembad voor de deur. Daar kan een dure glamping niet tegenop.

Zaterdag 30 september 2023

Vandaag wil ik de Cueva del Agua de Tiscar bezoeken. Een rit van 70 km zal ongeveer een anderhalf uur gaan kosten. Eerst in Huesca bij het tankstation tanken, afspoelen, water laden en de spanning van de banden, die op 3 bar stonden, verhogen naar 4 bar.

De route gaat via de A326. Zodoende passeer je het fotogenieke plaatsje Castril.

Daarna sloeg ik af naar de A6206 en ging over de stuwdam. 

De stuwdam van het embalse de El Portillo.

Op het hoogst bereikbare punt van de A6206 kon ik, op 1034 meter, dit vergezicht fotograferen.

Om de waterval Cueva del Agua de Tiscar te bekijken moet je, na 154 traptreden afgegaan zijn, door dit tunneltje. Het tunneltje is gemaakt halverwege de 20e eeuw om het benaderen van de waterval te vergemakkelijken. De waterval werd in eerste instantie gebruikt ter irrigatie van het land. Later heeft men er een officieel natuurmonument van gemaakt.

 

Op een zwak pisstraaltje na, liet de waterval het afweten. De droogte heeft ook hier toegeslagen. Dus voor niets 154 treden afgedaald. Nu weer 154 omhoog.

Het had er zo uit moeten zien.

Dit heb ik even gepikt van Wikipedia:
De Watergrot is de hoofdpersoon van een legende, bekend als "Mirakel van de Maagd van Tíscar", waarin wordt verteld dat de Maagd verscheen aan Mohammed Abdón, bewaker van het fort van Tíscar, om hem te adviseren dat hij zich moest overgeven, met de doel om de dood aan beide kanten te vermijden (tussen Moren en Christenen, 14e eeuw). De Arabieren besloten vervolgens om het beeldhouwwerk vanaf de Peña Negra tot zeven keer in de Cueva del Agua te gooien, waarna het na de lancering allemaal terugkeerde naar de kleedkamer. Tot de laatste keer, waarin het beeld werd vernietigd, maar toen het fort eenmaal door de christenen was teruggevonden, verzamelden ze de stukken in de grot en brachten het om het te herstellen naar Toledo, dat, eveneens op wonderbaarlijke wijze, terugkeerde naar Tíscar, gerestaureerd in de originele staat. 

De bergen in deze streek zijn van kalksteen. Zodoende makkelijk te bewerken en in te graven.

Dat heeft sommige mensen ertoe gebracht er hun Hobbit huisjes in te maken. 

Het is mooi geweest voor vandaag. Ik heb aardig wat uurtjes gestuurd. Het geslinger door de bergen is waanzinnig mooi, maar kost veel tijd. Dus voor nu gewoon een plekje gepakt naast een supermarkt in Baza. Stil straatje zonder veel doorgaand verkeer. Soms moet je niet te kieskeurig zijn.

Zondag 1 oktober 2023

Een nieuwe maand alweer. Vandaag zak ik weer wat verder af naar de kust. Ik heb nog overwogen om hier een dagje te blijven hangen maar er is, in de gauwigheid,  niet veel interessants te zien in dit plaatsje. 

 

Ik wil niet te ver rijden. Vijftig kilometer vind ik voor vandaar genoeg. Dus het wordt Guadix. Een plaatsje met een kathedraal en een kasteel. Echter dat is niet waar mijn interesse vandaag naar uitgaat.

Guadix kent ware grotwoningen.

En waar sommigen er bouwvallig en armoedig uitzien, gaat dat niet op voor elk huisje.

Sommigen zijn bijna paleisjes.

Aan de rand van het centrum zag ik deze wasserette. Dus mijn jobje voor de middag is vastgelegd. Ik ben al zo’n beetje door de T-shirts heen. 

Iets verderop zag ik een grote parking met, naast veel Spaanse, ook een tweetal Duitse campers. Dus prettig voor de avond. Kijken of het wat aanspraak gaat opleveren.

Vorige   Home   Volgende