Week 7: Van Olhão naar Faro

   

Maandag 19 juni 2023

Vandaag staat de oude binnenstad van Faro op het programma. Ik ben erheen gereden over de N125. Een beetje door landelijk gebied afgewisseld met plaatsen die uitsluitend bestaan uit witte blokkendoosjes met oranje daken. Ja, de toeristenindustrie boert goed hier in de Algarve. Waar ik, tijdens deze reis, in het deel, vóór, Portugal maar één Belgisch meisje ben tegengekomen en een verdwaalde Nederlander zag rijden, hoor ik hier regelmatig Nederlands en Vlaams spreken. Kan ook aan de tijd liggen. Het is inmiddels midden juni. Toen ik vertrok, pas mei.

Even buiten Faro passeerde ik het Estádio Algarve. Een stadion dat geen vaste club als gebruiker heeft. Het is in 2004, speciaal, gebouwd voor het Europees kampioenschap voetbal. Het schijnt nu enkel nog de thuisbasis te zijn van het nationale elftal.

Faro is een stad met veel poortjes,

Statige gebouwen

En mooi groen.

Waar veel kleine stadjes maar karig bedeeld zijn met bomen, is Faro, net als veel andere grotere steden, goed voorzien.

Dit tegelwandje kwam ik tegen op de Ermida de santo António do alto. Een kapel op het hoogste punt van Faro. Wie zou door het design geïnspireerd zijn, De Delft naren door de Portugezen of omgekeerd.

Wat mij ook opviel in Faro was het kabaal. Naast de gebruikelijke stadsgeluiden, lijkt iedere inwoner wel een motorzaag te bezitten. Plus… de aanvliegroute van de vliegtuigen, zo’n beetje elke vijf minuten. Deze gaan pal over het centrum, en of het door de akoestiek komt? Ik weet het niet. Maar een normaal GSM gesprek is niet te voeren. 

Een slaapplek voor de nacht heb ik gescoord op één van de zes mega parkings van het Estádio Algarve. Op wat mensen na die rijlessen krijgen, is het hier rustig.

Dinsdag 20 juni 2023

Om 08.00 uur wakker. Ik heb me voorgenomen niet te veel haast te maken. Ik wil een beetje toeren richting Lagos en daarbij het kasteel van Silves, Ponta de Piedade en misschien nog een strandje aandoen. Te vroeg de weg op betekent, in de spits zitten. En dat is niet mijn hobby.

Silves is de oudste stad van de Algarve, en wordt gedomineerd door het imposante kasteel, dat wordt beschouwd als een van de belangrijkste en mooiste islamitische vestingwerken van Portugal en de grootste van de Algarve. 

Ik moet zeggen dat het stadje zelf ook leuk is om doorheen te lopen. Het is niet groot. Dus zeer goed te doen in een paar uurtjes.

Persoonlijk vind ik het slenteren door deze straatjes leuker, dat om het even welk kasteel. Ik krijg daar altijd zo’n Efteling gevoel van.

Vanaf Silves, een stukje tolweg A22 meegepakt. Per slot van rekening is mijn kenteken gekoppeld aan mijn creditcard. En ik ben nieuwsgierig of het werkt.

Ponta de Piedade, zo heb ik rap in de gaten, is een toeristentrekker. 

En roept veel “wauw” momentjes op. Zeker als je ook nog wat kan inzoomen met je telelens.

Langs dit stuk kustlijn kom je veel van die kleine geheimzinnige strandjes tegen. Ik heb nog geprobeerd er één te bereiken, maar ik kon nergens een pad vinden dat, normaal, begaanbaar was. En toch lagen er mensen te zonnen. Dus er moet ergens een mogelijkheid zijn. Maar oke, te veel risico is het me ook weer niet waard. Die kliffen zijn hoog, en ik zal niet de eerste zijn die, tijdens een overmoedige poging, uitglijdt.

Inmiddels is het 19.00 uur en begin ik knap honger te krijgen. ParkForNight raadplegen geeft aan dat het aan de kust wildkamperen niet echt gewaardeerd wordt. Veel verhalen van mensen die weggestuurd worden. Uiteraard rond drie uur in de nacht, wanneer je in je diepste slaap ligt. Dus ik ben vijftien kilometer naar het binnenland ingereden en vond een mooi plekje naast het sportcomplex van Bensafrim.

Om 08.00 uur wakker geworden en wil rap vertrekken. Er staan 17 items op mijn ToDo lijstje en ik heb er pas 3 bezocht. Dus nog een stukje te gaan. Ok, ik hoef me niet te haasten. Ik kan gelukkig gebruikmaken van het uur verschil. Voor mij is het de mooie uitslaaptijd, 08.00 uur. Maar hier in Portugal is het 07.00 uur. Dus ik ga op pad.

Als eerste ga ik naar Lagos. Het is nog lekker vroeg dus een parkeerplek is snel gevonden. De temperatuur is 22 graden en het is redelijk bewolkt. Dus goed wandelweer.

Lagos zelf bestaat al dik tweeduizend jaren. Maar de vestingmuren en de poorten zijn gebouwd door de Moren. Ergen in de achtste eeuw.

De stad ligt aan de monding waar de rivier Ribeira de Bensafrim de Oceaan instroomt. In de 17e eeuw werd dit fort, Forte da Ponta da Bandeira, gebouwd omdat men vijanden die vanuit zee aanvielen zo beter kon weerstaan. Het fort staat bekend onder vijf namen. Vraag me niet waarom.

Ook hier zijn heerlijke steegjes, door loopjes en kleine schaduwrijke pleintjes.

En overal kom je wel een gebouw tegen met een mooie betegeling.

Het verbaasd me steeds weer dat veel belangrijke plaatsjes compleet zijn ommuurd. Hierbij moeten we bedenken dat heel veel in de Algarve vernield is tijdens de grote aardbeving van 1755. Overal lees je wel dat alle oudheden zijn gerestaureerd of herbouwd. En nog steeds zie je kleine dorpjes die nog midden in zo’n restauratie zitten. Dus men is er nog steeds mee bezig.

Het is van hieruit trouwens waar je de boottripjes kan arrangeren en de kajaks kan huren waarmee je rond Ponta de Piedade kan varen. 

Van Lagos is het ongeveer 40 minuten rijden naar Kaap St. Vincente. Het uiterste zuidwestpunt van het Europese vasteland.

Heerlijk om te zien, en te horen, hoe de golven tegen de kliffen aan beuken.

Voldoende fotogenieke momenten te vinden hier.

Van Kaap St.Vincent naar Pontal da Carrapateira is een half uurtje rijden. Hier even geen fotoshoots van kliffen en mooie vergezichten. Tijd om even te badderen en het kleurtje in stand houden. Het valt me wel op dat het water hier koeler is dan aan de zuidkant van de Algarve.

Voor morgen wil ik even weg van de kust en het binnenland in. Evora, die op de Werelderfgoedlijst staat, wil ik bezoeken. Wel bijna 300 kilometer rijden. Dus ik wil vandaag al een stuk pakken. Zodat ik morgen nog iets van 100 kilometer te gaan heb.

Zodoende is het inmiddels acht uur in de avond toen ik een plekje vond naast een bejaardentehuis ergens in Entradas. Eten maken, campertje zandvrij maken en Blogje schrijven. Man, man, man… ik heb het zo druk als een klein baasje.

Donderdag 22 juni

Op naar Evora. Ik ben benieuwd. Met een uurtje moet ik er zijn.

Ik moet zeggen: het is een mooi toertje. De wegen, ook de interne, zijn spiegelglad. Ik rij door heuvels en langs akkers.

Graanvelden, olijfbomen en wijngaarden. Ik zit inmiddels in de Alentejo wijnstreek.

En dan, in de verte, zie je Evora. Met zijn imposante kasteel uitkijkend over de bezittingen van de elite.

Het eerste wat imponeert als je binnenkomt is het immense aquaduct. Veel mensen denken dat het een historie heeft uit de Romeinse tijd. Maar hij is gebouwd in de zestiende eeuw. 

En echt gigantisch lang. Ik heb me laten vertellen zo’n achttien kilometer. In de stad zelf zijn de bogen, voor het merendeel, opgevuld met winkeltjes en woningen.

Woningen, in hun kenmerkende kleuren wit en okergeel.
Diverse websites wekken de indruk dat alle woningen die kleuren hebben maar dat is niet waar. Wel het merendeel. Het zou echter helemaal af zijn als ze allemaal gelijk van kleur waren.

Dat veel mensen het aquaduct aanzien als een Romeins meesterwerkje, komt omdat in de stad de restanten van de Romeinse Augustus tempel, uit de eerste eeuw, zijn te vinden.

Zoals elke ommuurde stad die ik tegengekomen ben, is er wel een kathedraal te vinden. Deze kathedraal van Évora is de grootste van Portugal.

Er schijnt, buiten de stad, een mooie wandelroute te zijn die het aquaduct volgt naar de bron. Ook zijn er veel megalithische monumenten te zien die, naar verluidt, een astrologische betekenis hebben. Ik moet hier nog even over nadenken. Vandaag heb ik geen puf meer en morgen, zo zei een ober, begint een periode van vijf dagen boven de veertig graden. Dus misschien is het slimmer om te gaan uitkijken naar een camping met zwembad.

Voorlopig beperk ik me tot deze picknick plek. 

Vrijdag 23 juni 2023

Ik ga vandaag naar Cabo da Roca. Het meest westelijke punt van het Europese vasteland, en van het Euraziatische continent. Dus dat wordt een stukje toeren. Ik kies ervoor om  een stuk tolweg te nemen 

waarna het laatste deel over lokale wegen gaat. Dit gaat door het heuvelachtige parque natural da Arrábida. 

Het leuke is dat je dan over de Miradouro do Norte gaat. Met driehonderd meter nog niet zo hoog. En toch heb je het gevoel hoger te zitten. Maar de vergezichten blijven me altijd boeien. Met aan de ene zijde het achterland.

En aan de andere zijde de Oceaan. Met zijn scheepvaart,

baaien, 

en stranden.

Ook hier ontbreken de verdedigingswerken uit de oudheid niet.

Een kwartiertje later rij ik de parking van Cabo da Roca op. Het is me al rap duidelijk dat dit een toeristische trekpleister is. Meer nog dan het meest zuidelijke punt in Tarifa.

Dus zuid, en west heb ik binnen. Nu nog noord en oost. Maar dat zal voor een volgende vakantie zijn.

Cabo da Roca is niet alleen een rots kaap op het meest westelijke puntje. Het is operationeel een vuurtoren voor de scheepvaart.

Iets verderop, bij Praia Grande, zijn de fossielen te zien van Dinosaurus voetstappen. Er schijnt in de buurt een site te zijn waar ze scherper in beeld te brengen zijn. Maar voor mij voldoet dit.

Bij Praia da Vigia hield ik het voor gezien vandaag. In het binnenland waar ik gisteren nog zat, zou het vijf dagen boven de veertig graden worden. Hier staat een harde, frisse noordenwind. In de wind zal het niet boven de 22 graden zijn schat ik.

Het is tijd om mijn potje te koken en met een wijntje naar de ondergaande zon te kijken.

Zaterdag 24 juni 2023

Om 08.00 uur langzaam wakker geworden. Op een kleine onderbreking na, omdat rond 01.30 uur een sukkelaar zijn alarm af liet gaan, zalig geslapen.

Vandaag was ik eigenlijk voorbestemd om te gaan strand liggen. De verwachting was volle bak zon. Helaas, bij opstaan dikke mist. En de verwachting, zo zag ik op de satelliet simulatie, was dat die nog wel eens tot de middag kon blijven hangen.

Het plan is om noordoostwaarts te trekken met uiteindelijk de Serra Estrela, de hoogste bergketens van Portugal, als bestemming. En tussendoor zie ik wel wat ik passeer. 

Zoals dit tegelwerk tegen de muur van een kapelletje bij het plaatsje Varatojo.

 

Verscholen in een nieuwbouwwijkje vond ik deze Miradouro do Varatojo. 

Waaruit je een prachtig overzicht hebt over de stad Torres Vedras met zijn kasteel en kerk.

Uiteindelijk kwam ik uit bij Barragem do Rio Ammonia. Ergen onder Óbidos,

Waar ik een rustig slaapplekje vond aan het einde van de stuwdam.

Zondag 25 juni 2023

Om 07.45 uur was het reveille. Niet omdat het mij een lekker tijdstip leek, maar ik werd wakker van de aankomst van enkele locals die gingen vissen.

Wederom heb ik vandaag geen echt plan. Gewoon afzakken naar het noorden en kijken wat je tegenkomt.

Ik sta even stil in Nazaré. Bekend om de grootste golven van Europa. De golven zijn niet door de wind zo groot, maar door een ravijn voor de kust. Hierdoor krijgen de golven meer kracht en kunnen ze wel tien meter hoog worden. Het record hier was een golf van ruim zesentwintig meter. Vandaag was alles maar kalmpjes. De uitvarende zeilbootjes zullen het geen ramp gevonden hebben.

Vandaag waren de golven, op het Noorderstrand, rond de twee meter hoog. Hoog genoeg voor mij, want wanneer je de zee inloopt, sta je, met een vier meter lopen, al tot je schouders in het water. En zo’n golf komt dan toch hard aan.

Even voorbij Nazaré volgde ik de route rua Atlantico. Die bleek ruim dertig kilometer lang. En gaf me eigenlijk niet zo’n avontuurlijk gevoel. Wanneer ik de zee aan mijn linkerkant zou houden, kom ik, zonder routeplanner, vanzelf in Oostende uit.

Eerlijk gezegd vind ik het hier maar een raar landschap. Zo’n dertig kilometer lang bestaat de vegetatie alleen maar uit jonge aanplant. Al het oude, voor wat ervan over is, was zwartgeblakerd. Het lijkt wel of er hier een kolossale bosbrand heeft gewoed.

En dan is het natuurlijk een leuke afwisseling wanneer je de capela São João in Carrigo tegen komt.

 

Typisch Portugees zijn de straat aanduidingen in keramiek. Waar wij het met een bedrukt metalen bord doen, maken ze er hier een tegelwerkje van.

Uiteindelijk heb ik er niet een te lange rij dag van gemaakt. Om 14.00 uur lag ik al op het strand van Da Cova Gala. Het temperatuurtje was heerlijk. 24 graden met een zwak Noorder windje.

Na vier uurtjes zonnen vond ik het welletjes. Ik heb nog getwijfeld een wat idyllischer plekje op te zoeken maar, na het avondeten, Blogje maken en een beetje Youtube kijken vond ik het wel mooi zo. Per slot van rekening… My home is where I park my car.

Vorige Home Volgende