Week 4: Van Moclin naar San Roque

 

Maandag 29 mei 2023
Een heerlijk nachtrust gehad. Ondanks dat ik toch, zo’n beetje, midden in een plaatsje sta. Maar zo tussen het postkantoor en een kerkje was het verbazingwekkend stil. Ik raakte aan de praat met een Duitse camper reiziger die ook gisteren aangekomen was op deze spot. Geen pensionado. Volgens zeggen nog twaalf jaar te gaan. Dus hij moest het van zijn vier weken vakantie hebben die hij dan ook kei vol met bezienswaardigheden had gestopt. Hij was niet aan zijn proefstuk toe want hij bleek zeer bereisd. 

Het stadje Moclin kent twee thema's. Het fort diende als verdediging voor het koninkrijk Granada, en het hiking parcours Ruta del Gollizno. Het fort bleek enkel op zaterdag en zondag geopend. Dus de keuze was simpel.

Het startpunt was het fort. Tevens het hoogste punt van het dorp. Het laagste punt was de canyon, 620 meter lager. 

Het is een mooi uitgezet parcours. Netjes gemarkeerd maar niet voor beginnende hikers. Stevige schoenen vereist en hoogtevrees is een minpuntje. 

Over grindpaadjes en hangbruggen gaat het naar beneden,

Langs, eeuwenlang, door erosie uitgesleten rotspartijen.

De natuurwetten schrijven voor dat alles wat naar boven gaat ook weer naar beneden komt. Dus voor deze reiziger geldt het omgekeerde. 620 meter opwaarts dus. Maar het levert wel mooie vergezichten op. En op de koop  toe verlies je, netjes 752 Kcal op dit traject van 8 kilometer.

Dinsdag 30mei 2023

Om 07.00 uur uit de veren. Ik ben gisteren op het plekje tussen de kerk en het postkantoor blijven staan. De wandeling was best intensief en ik had geen haast, dus…

Vandaag staat een echt dagje urban centro op het programma. Ik wil graag het oude centrum van Granada in, waar nog sporen van de verdedigingsmuren uit de 6e eeuw voor Christus te vinden zijn. Alhambra sla ik over. Dit immense fort is zo druk bezocht, zodat enkel door vooraf te boeken je toegang krijgt. In plaats daarvan wil ik de kathedraal van Granada in. Deze behoort tot één van de grootste in Europa.

De camper heb ik bij het Gloria Fuertes park gezet. Van daaruit is het ongeveer 4,5 km lopen naar het echte centrum. Mijn wagen staat mooi in een nette, bewoonde wijk zodat de kans op gauwdieven wat kleiner is. Buiten dat parkeren in het centrum sowieso niet te doen is, lopen in dit soort steden altijd veel op buit beluste criminelen rond.

 

De tippel was redelijk goed te doen, ondanks dat het een klim naar boven is. Het centrum ligt op de heuvel. Op zich beter een klim op de heenreis dan, zoals gisteren de klim op de terugreis. Naar beneden gaat toch altijd wat comfortabeler. En met de nodige kilometers in de schoenen…

 

De pleintjes en straatjes met Arabische winkeltjes waren echt gaaf. Je waant je echt even buiten Europa. Een Eldorado voor diegenen die van Arabische lampjes, muiltjes en prullaria houden.

De kathedraal is inderdaad kolossaal. Voor vijf harde eurootjes mag je hem van binnen bekijken. Dat is inclusief een Nederlands gesproken gids op je GSM die je activeert via een QR code.

 

Ja, de Kerk gaat ook met zijn tijd mee. Naast de QR code  heeft ook het wassen kaarsje plaats moeten maken voor een elektronisch model. Ik moet zeggen dat dit toch wel zijn charme knap aan het verliezen is.

Daarentegen waren de schilderijen gelukkig nog echt en geen slideshow. Het verbaast me altijd hoe natuurgetrouw de schilders uit de vroegere jaren alles zo mooi op het canvas kregen. Het kan mij meer bekoren dan de hedendaagse kunst. Neem die banaan die op een muur geplakt was. Je bent als conservator toch van de pot getrokken als je daar kunst in ziet. Nee, dan heb ik met bewondering naar de collectie schilderijen gekeken in deze kathedraal.

Buiten kom je in de steegjes en straatjes overal flamenco-gitaristen tegen. Dat zorgt wel voor sfeer en het echte Spanje gevoel.

Morgen wil ik de route Los Cahorros gaan lopen. Dus stuurde ik het busje richting Sierra Nevada. Het echte Spaanse hooggebergte. In Monachil vond ik een leuk parkeerplekje op een plein waar al meer campers stonden.

Woensdag 31 mei 2023

Vannacht een paar keer wakker geweest. Om 23.00 uur hoorde ik ergens een vrachtwagen lossen. En om 05:00 uur hetzelfde ritueel. Dus ik ben maar wat in bed blijven hangen. Het is nu 09:00 uur, en ik zit aan de eerste koffie. 

Leuk dat jullie met me meelopen. De route de los Cahorros telt eigenlijk vier wandelroutes, maar voor het gemak noem ik ze allemaal even route de los Cahorros, omdat ik (per ongeluk) een combinatie gemaakt heb.

Volgens een aardige Spaanse mevrouw, die mijn leeftijd op de respectabele vijfenvijftig jaren schatte, was dit de gevaarlijkste wandelroute van Europa. Al zou die, volgens haar, hier en daar aangepast zijn om aan minimale veiligheidsnormen te voldoen.

Wie de route volgt, loopt een rondje door de kloof. Dat is de opzet. Voor het merendeel over smalle paadjes naast de snelstromende rivier.

Soms moet je, naast je evenwicht bewaren, een klein sprongetje maken.

En over een viertal, slingerende en wiebelende, hangbruggen.

Wanneer je er even de tijd voor neemt krijg je echt diverse “wouw” momentjes te zien.

Maar de hangbruggen zijn toch wel het leukste.

Hier en daar lekker langs een verkoelende waterval. Ik had geluk. Het was volle bak zon bij 23 graden. Perfect wandelweer.

Wat deze tocht eigenlijk zo spectaculair maakt zijn smalle richels langs de steile rotswand, die zich over, iets meer dan een kilometer, uitstrekken. 

Soms moet je, letterlijk, op handen en voeten kruipen omdat het niet alleen smal is maar ook laag. En bij deze horde begrijp ik waarom het de gevaarlijkste wandelroute van Europa is geweest. Want volgens de aardige mevrouw, is de betonnen rand er later aangezet. En tsja, zonder dat beton wordt het echt een hachelijke onderneming. Bijna niet te doen.

Om het allemaal toch een beetje veilig te houden hebben ze op de echt smalle stukken haken in de rotswand geslagen. Zodat je jezelf kan vasthouden.

Maar met of zonder haken, het blijft spannend.

Aan het einde van de avontuurlijke tocht kon ik geen aanduiding voor de terugweg vinden. Ik ben dus maar, op goed geluk, één van de andere wandelroutes ingeslagen. Wat 3 kilometers extra zou betekenen.

Weliswaar zonder avontuurlijke fratsen. Doch hiervoor slingerde hij omhoog en omlaag (maal zes) door de kloof. Wat je absoluut aan je fysiek gaat merken.

En wanneer je dan, met de tong op je schoenen, bijna bij je parking bent, sta je midden in de file. En het oplossen van die file ging niet van de rappe want de herder was nog niet halverwege de heuvel die hij op moest.

Terug bij de camper heb ik nog even overwogen om nog een overnachting op deze plek in te lassen, maar ik besloot toch het natuurpark Sierra Nevada in te rijden. 

Er zou een leuke overnachtingsplek moeten zijn met uitzicht op het stuwmeer.

Al met al een leuke dag. Als je me vraagt…Heb je de gevaarlijkste wandeltocht van Europa gelopen? Ik denk het niet. Hij is spannend, enerverend en je moet zeker flexibele spieren en een goed evenwichtsgevoel hebben. Daarnaast…met hoogtevrees kan je het vergeten.

Voor nu eens kijken wat ik morgen ga doen. De Pico Veleta of de Mulhacen, de twee hoogste toppen van Spanje, bevinden zich dichtbij, en die lijken me wel wat. Inmiddels zit ik alweer op 1034 meter hoogte via een slingerweg, met achter de meeste haarspeldbochten een stijging die mijn drie liter motor maar “net” in zijn tweede versnelling kon pakken. En dat heb ik nog niet eerder gehad. De trekkracht van mijn Ducato is normaal gesproken ongeëvenaard. 

Donderdag 1 juni 2023

Om half acht wakker. Geen uitslaap vandaag. De Pico Veleta staat op het programma. De Mulhacen is weliswaar iets hoger, doch de Pico Veleta is, met een klein half uurtje, vele malen sneller aan te rijden.

In eerste instantie wilde ik ze allebei gaan beklimmen, maar vanaf morgen gaat het hier drie dagen regenen. En dan rij ik liever door naar Malaga en daarna, richting Gibraltar. Daar zou het volgens de voorspellingen droog blijven met volle bak zon.

Ik ben benieuwd wat het weer gaat doen boven de sneeuwgrens. Het zal niet voor het eerst zijn, dat ik met blauwe lucht begin te klimmen, om daarna boven in de wolken te mogen lopen. Voorlopig ziet alles er van afstand nog redelijk uit.

Om de start van de hike te bereiken, moet je eerst door het skidorp Sierra Nevada. Wanneer je verderop parkeert op de parking van Alquila La Hoya dan sta je pal voor het  begin van de hike. Het verbaasd me hoe rustig het is. Weinig vakantiegangers op dit moment. Ze zijn letterlijk en figuurlijk op de vingers van één hand te tellen.

De parking bevindt zich op 2330 meter hoogte. En we moeten naar ruim 3398 meter. En dat over een traject van om en nabij de acht kilometer lengte. Dus zestien kilometers heen en terug. 

Er bevinden zich diverse observaties en universiteitsgebouwen op deze hoogte. We zitten dan ook in de regio met de hoogste niveaus van Spanje. Toch storen de gebouwen de skyline van dit natuurpark niet.

Van sneeuw is nog niet veel te zien. Wel diverse berg reservoirs voor de drinkwatervoorziening. 

Het is inmiddels twaalf uur. En op 2846 meter begin ik dan wat sneeuw gewaar te worden. 

 

Zo langzamerhand is de blauwe lucht ook verdwenen en begint plaats te maken voor een gevoelig koude mist met een snijdend windje. Gelukkig had ik, na mijn ervaring op de Pic de Bugarach, wederom de rugzak volgestopt met lichtgewicht water- en winddichte kleding. Thermoskan chocolade-koffie en een halve liter, aangelengde limonade siroop.

Ondanks dat het niet druk was, werd ik, in het begin traject, diverse malen ingehaald door fanatieke twintigers op, lage sportschoentjes, in korte broek en met een zomerpetje op het hoofd. Ik heb ze later niet meer gezien. Dus geen flauw idee welke weg ze terug genomen hebben. De top zullen ze in die outfit, zeker, niet gehaald hebben.

Dat ik het wel gehaald heb, is enkel te danken aan mijn eigenwijsheid. Want, op de foto is het niet zo goed te zien, maar het laatste traject ging enkel nog maar over sneeuw, waarin je soms dertig centimeter wegzakte. Geen markering, niks nakkes nada. Enkel de sporen van de voorgangers.

En de mist was inmiddels zo dicht dat je geen flauw idee had hoe ver je van een rand af liep. De enige wetenschap die je had was het voetspoor voor je. Zolang die niet abrupt ophoudt… zit je goed.

Maar uiteindelijk… de aanhouder wint.

In de verte hoorde ik het onweren en het was inmiddels beginnen te hagelen. Aangezien ik toch niet van het uitzicht kon genieten, besloot ik, als de wiedeweerga, aan de terugtocht te beginnen. Mijn grootste angst is niet zo zeer het onweer, maar de hagel die de voetsporen kan uitwissen. En Google maps kan mij, bij het vinden van de juiste track, niet helpen.

Halverwege de terugweg besloot ik, in al mijn wijsheid, in plaats van de beproefde track, de skipiste te volgen. Zo op het eerste gezicht, zag dat er uit als een knap stukje route afsnijding. Totdat ik een aantal berggeiten tegen kwam. Ik ben een stadsjongen, dus heb de ballen verstand van wilde dieren. Geen flauw idee in hoeverre deze beesten hun territorium verdedigen. Dus ik besloot, de rechte lijn naar beneden, om te buigen in een omweg. Resultaat… lastig beloopbaar traject en geen meter winst. 

De aanblik van mijn campertje kwam dan ook als geroepen. Ik snakte naar een bak koffie.

Vrijdag 2 juni 2023

Vandaag ga ik richting Malaga. Het is niet zo zeer mijn bedoeling om de stad te bezoeken. Wel wil ik op zoek gaan naar een leuk rustig strandje. Het is inmiddels volle bak zon, dus het wordt tijd om een beginnetje te maken met een bruin kleurtje.

Ondanks dat ik de aanblik van de zee als mijn broekzak ken, blijft het toch altijd leuk wanneer je de laatste heuvel passeert en hem dan, in volle glorie, te zien krijgt.

En zowaar vond ik een leuk strandje, waar ik even kon zwemmen in het kristalheldere water en mijn, witte, winter huid kon laten wennen aan een dosis zonlicht.

Als overnachting heb ik gekozen voor het plaatsje Torrox. Gewoon een zandvlakte die als Beach parking dienst deed. Niet meer en niet minder. Dus geen idyllisch plekje deze keer. Gewoon recht toe recht aan overnachten.

Zaterdag 3 juni 2023

De slaapplek mag dan niet zo idyllisch zijn, desalniettemin heb ik er geslapen als een roosje. 

Ik wil vandaag Malaga voorbij rijden en direct doorgaan naar Gibraltar. Volgens Google een dik anderhalf uur sturen. Ondanks dat ik Google had ingesteld om Tolwegen te vermijden, kreeg ik er toch één voor de kiezen. Drie euro vijfenvijftig voor een drietal tunnels. Dus al met al viel dat dik mee. Al zou ik een andere route voorgesteld hebben , dan was ik dat bedrag dik kwijt aan de brandstofkosten denk ik.

Langs de weg, richting Gibraltar, kwam ik veel tickethandelaren tegen voor een eventuele overtocht naar Marokko. Ik heb er serieus over nagedacht. Het zou best een leuk avontuur zijn. Maar, je moet dan zoveel regelen. Tijdelijk invoeren van je auto, GSM datakaart, want de roaming is natuurlijk niet te betalen omdat je Europa verlaat. En daarbij, ik wil Portugal ook nog aandoen en ontdekken. Dus misschien voor een andere keer.

De rots ziet er van een afstandje aardig hoog uit. Dus een leuke uitdaging om daar bovenop te staan.

Wat ook grappig is aan een bezoek aan Gibraltar, is dat je de grens met de UK oversteekt. Gibraltar is sinds 1704 door een Engels-Nederlandse troepenmacht in Spanje veroverd en Engeland heeft het gebied in 1713, formeel, toegewezen gekregen.

Ik wil hier een paar daagjes blijven hangen. Zondag wat strand op zoeken en dan maandag Gibraltar aandoen. Ik vermoed namelijk dat die rots op zondag wel druk bezocht gaat worden.

Voor nu, rijd ik een aantal auto’s achterna die, vanaf de parking Torrenueva 2, een zandweg in rijden. Via de satellietfoto’s van Google Maps had ik gezien dat er hier wat parkeerplaatsen te vinden waren. En inderdaad, er waren diverse leuke plekjes dicht langs het strand, en toch hoog genoeg om niet het risico te lopen natte voeten te krijgen bij hoog water.

En dan, ja ja! Even iets te ver doorrijden en de harde ondergrond is mul zand. En dat is met een voorwielaangedreven wagen geen slim idee. 

Welke manoeuvre je ook uithaalt… je werkt jezelf enkel maar dieper in het zand.

En dan kan je niet anders dan je VAB pech verzekering bellen. Op zich ging dat allemaal netjes en professioneel. Probleem was enkel dat de locatie knap afgelegen  lag en niet een echte straat was. Dus werken via GPS coördinaten kost tijd. 

Met als resultaat dat het inmiddels donker geworden was. Enkel het licht  van de volle maan verlichtte de plek waar ik stond. Dus in overleg besloten om hier te overnachten en me morgenochtend weg te laten slepen.

Zondag 4 juni 2023

Slechte nachtrust achter de rug. Het blijft toch altijd spannend hoe en waarmee, ze me eruit gaan trekken. 

De afspraak was dat de Spaanse depannage me rond 08:00 uur eruit zou trekken. Ok, dat liep uit tot 11:00 uur.

Maar binnen vijf minuten had de goede man mij eruit met zijn lier. Ik ben rap het harde deel opgereden. De deponier, wiens wagen ook een voorwielaangedreven Ducato was, reed zich, op zijn beurt, ook bijna vast. Het scheelde maar weinig. Hij kon op het laatste moment nog wat grip krijgen.

Van het dagje strand kwam dus weinig terecht. Ik heb er maar een dagje onderhoud van gemaakt. De camper zat van onderen vol met zand, dus een carwash was welkom.

Daar kon ik mooi de zwart water tank legen. Die zat inmiddels ook al knap vol.

In het stadje San Roque vond ik ook een nette wasserette. Door de drie weken dat ik nu zo’n beetje onderweg ben, ben ik zo’n beetje door mijn voorraad heen.

Er zou een paar straten verder ook een zwembad municipal zijn. En na het zand avontuur van gisteren, kon ik wel wat water gebruiken om al het zand weg te spoelen. Maar helaas, het zwembad gesloten. Ik weet niet of het door de zondag kwam. Ik kon niets op hun website vinden. Morgen nog maar eens proberen.

Voor nu maar op een ordinaire parking gaan staan. Op keihard asfalt.

Vorige   Home   Volgende