2025-09-04 Letland: Richting oosten - Vilaka
Donderdag 4 september 2025
Ik wil er vandaag een rijdag van maken. Het drielandenpunt: Letland,
Estland en Rusland staat op mijn programma. En dat is gauw een
honderdvijftig kilometer naar het oosten.
Maar eerst een rondje door het dorpje Cesis lopen. Cesis is naast een
kuuroord ook een toeristisch centrum en maakt deel uit van het Nationaal
Park Gauja. Het stadje is in 1202 gesticht door de Ridders van de Orde van
de Zwaardbroeders en heeft, dat zal niemand verbazen, zijn eigen kasteel.
De Burcht, waarvan de bouw begon in 1209, staat op de plaats waar
eerder een houten burcht van de Venden stond. Het werd later de
residentie van de orde meester van de Zwaardbroeders. Het is diverse
malen vernield en weer opgebouwd.
Een deel van de ruïnes moest in de 18e eeuw wijken voor de bouw van
het landhuis van graaf Sievers, de toenmalige eigenaar van het terrein.
Het beeldhouwwerk “Door de eeuwen heen” van Matiass Jansons, dat
liefkozend “De oude man van de tijd” wordt genoemd, werd in juli 2005
onthuld als geschenk voor het 800 jarig bestaan van Cesis. Het toont
een figuur met een lantaarn, een symbool van de stad zelf.
Het stadje heeft, ondanks dat men ook aan het vernieuwen is, een
leuke romantische uitstraling.
Met hier en daar wat zalige authentieke elementen.
In het stadspark zijn diverse kunstobjecten te bewonderen. Ik moet zeggen
dat veel stadjes en dorpen in Letland prachtig gedecoreerd zijn met bloemen.
Ook gehuchtjes in the middle of nowhere, die vaak voorzien zijn van een aantal
sociale woningbouwappartementen die in zeer slechte conditie verkeren, hebben
in veel gevallen een wonderschone, strak gemaaide tuin voorzien van bloemen.
Weliswaar niet overal. Er zijn ook van die sociale woningbouw rijtjes waar je je
ergste vijand niet wil onderbrengen.
Naar de oostgrens van Letland kan, vanaf mijn locatie, op twee manieren.
Enerzijds volledig over de E77, of halverwege afslaan en verder rijden via
de P27. Ik heb voor de laatste optie gekozen omdat je dan wat meer het
landelijke gevoel hebt.
Op een rustplaats heb ik even halt gehouden voor de lunch. De rustplek was
niet meer dan een open plek in het bos. Meer hoeft het niet te zijn.
Ergens achteraf op die parking zag ik iets dat op een zittend spook leek.
Het bleek een beeldhouwwerk te zijn dat bijna geheel begroeid was met
mos en bijkans niet meer herkenbaar is.
Gezien het geld en de snoepjes die in de schoot gedeponeerd waren, vermoed
ik dat het een offerplaats is. Ik kan me herinneren dat ik eens iets dergelijks in
Estland ben tegengekomen tijdens het lopen van de Teringi trail.
https://woodhikers.blogspot.com/2025/08/dinsdag-12-augustus-2025-ik-start.html
Bij de plaats Alûksne heb ik nog even een leuk plaatje kunnen schieten van het
meer. De temperatuur is boven de twintig graden dus eigenlijk had ik wel zin er
even in te plonsen. Maar de reis schiet minder hard op dan verwacht, dus rij ik
door.
Niet in de laatste plaats omdat het grensgebied met Rusland uit grindwegen
bestaat. Gelukkig redelijk berijdbaar zonder wasbord effect.
Al ging het laatste stuk over een traject dat echt in het niemandsland past.
Uiteindelijk kwam ik bij deze rots, die symbool staat voor het punt waar
de grenzen van Letland, Estland en Rusland samenkomen. Ok, in
werkelijkheid zijn de echte grenzen een kilometer naar links en rechts
omdat er, om illegalen tegen te houden, een veiligheidsmarge is gecreëerd
met detectieapparatuur en camera’s.
Het grensgebied is zeer dunbevolkt. En wat er woont leeft, zeven op de
tien, in dit soort houten huizen. De overige drie wonen in wat modernere
houten huisjes.
In Kuprava passeerde ik hele wijken leegstaande gebouwen. Het blijkt dat
het stadje een spookstad is geworden nadat de fabriek, die drainagebuizen
van klei fabriceerde, na de val van de Sovjet-Unie, gesloten werd. Van de
1446 inwoners zijn er nog maar 404 gebleven.
Dus mocht de Nederlandse politiek nog ruimte zoeken om kansrijke pareltjes
tussen de asielzoekers een onderkomen te verschaffen…
Mijn plekje voor de nacht is die kant op. Nog zo’n 26 kilometer over het grind.
De bui bleef me een beetje voor. Dus ik had wel de lusten in de vorm van
een mooie regenboog, maar niet de vochtige lasten die erbij horen.
Toch was het plekje voor de nacht zeker niet droog. Ook hier, in Vilaka,
vielen een paar plensbuien. Maar het uitzicht over het meer maakt een
hoop goed.
En naast het feit dat het mooie gedraineerde vlakke plekken zijn, ook nog eens gratis water
en gratis stroom. Wat wil een camper reiziger nog meer?
Ik zat net even door de recensies te bladeren op park4night
over deze plek en zag dat er enkelen waren die maar drie, in
plaats van vijf sterren gaven voor deze plek. Eén voerde als
reden op dat er geen toilet aanwezig was. Man, man, man. In
elke camper, zelfs een Westfalia, zit tegenwoordig een porta potti.
Je gaat toch niet op pad met een camper zonder kakdoos. Tsjonge
jonge, wat een azijnpissers heb je er toch tussen. Een plek met gratis
water en stroom, en nog niet tevreden zijn.
Van mij in ieder geval een dikke chapeau en een vette merci aan de
gemeente en zijn bevolking hier, voor deze vorm van gastvrijheid.
Reacties
Een reactie posten