2025-08-10 Estland: Richting Oosten - Letland - Skankalne

 Zondag 10 augustus 2025

Het was een prachtig plekje hier aan het kleine meer. Vanmorgen weer 

even uitgebreid kunnen badderen. 

Gisteravond nog even kennisgemaakt met een aantal locals die hier 

kwamen zwemmen. Eén van hen werkt zowel hier als in Duitsland als 

projectontwikkelaar/advocaat. Althans voor zover ik kon opmaken uit 

zijn businesskaartje dat hij me gaf. Gedurende het gesprek gaf hij aan dat 

hij hier in de omgeving een (klein) maffiabaasje is en mocht ik problemen 

ondervinden, ik hem kon bellen. Hij kan het altijd goed vinden met Belgen, zo 

liet hij weten. Dus weer een hele geruststelling voor mij om, zo onder een beetje 

bescherming, solo door Letland te reizen.

Voordat ik weer wat noordelijk, terug in Estland, ga reizen, blijf ik nog even 

in Letland. Er zijn wat leuke dingen om te passeren in oostelijke richting. Zoals 

deze brug over de rivier Salaca.  Zo rijden over houten vlonders kom je ze bij 

ons niet tegen. Prachtig. 

Ik blijf de rivier, in de Salaca vallei, een tijdje stroomopwaarts volgen.

De rivier heeft hier en daar hele mooie kliffen om te bekijken.

Daarnaast blijkt het een prachtige omgeving te zijn om te vissen en 

te kajakken. Op de plek waar ik deze foto nam was een picknickplek 

waar een zestal families in tentjes hadden overnacht. Om tien uur in 

de morgen stonden de aanwezige vuurkorven al te roken voor de 

barbecue.

De rit gaat voor het merendeel over grind binnenwegen. Dus ik kan mijn 

camper van binnen volledig schoonmaken en ontstoffen. Desalniettemin 

was er ook een stuk over de P15. Ondanks dat de weg op veel plekken 

diverse reparaties liet zien was hij zo glad als een biljartlaken. Daarnaast 

was hij fluisterstil. De eerste weg tijdens deze vakantie waarvan ik dat mag 

zeggen. De meeste, zo niet alle, wegen zijn van dat grove lichtgetinte beton 

asfalt. Ik dank onze lieve heer dan ook op mijn knietjes dat ik de terreinbanden 

niet voor deze vakantie heb gemonteerd.

Eén van de bezienswaardigheden was een grot aan de oever van de rivier. 

Hoe diep de grot onder de grond doorliep kan ik niet zeggen. Er is enkel met

een kano voldoende dichtbij te komen. Van waar ik de foto nam was al een 

heel avontuur omdat het (te) steil naar beneden ging. Dat ondervond ook een Lets gezin van man, vrouw en dochtertje van 8. Vrouwlief en dochtertje

kwamen niet meer omhoog en de man kon in zijn eentje niet de nodige hulp

bieden. Maar met zijn tweetjes lukte het wel. Ook een gelukje voor mij omdat

het gewicht van mijn camera en lens, alsmede de waarde, niet echt mijn

handen vrijmaakt om, in mijn eentje, zonder problemen weer boven te komen.

Een ander prachtig moment was het plaatsje Staiceles. Hier leek de tijd 

wel stilgestaan te hebben. De huizen, de rust, de kinderen die buiten speelden 

zoals mijn generatie dat ook deed, alles ademde een jaren zestig sfeer uit.

In die tijd draaide het allemaal rond deze papierfabriek. Inmiddels vergane glorie en je mag hopen dat de bewoners van het plaatsje een goed alternatief

gevonden hebben.

Zo niet, dan zou ik ze zeker aanraden om er een leuk restaurantje, theehuis 

en souvenirshop uit te gaan baten. Het plaatsje is een perfecte toeristische 

trekker.

Eigenlijk alles in de regio ademt de sfeer uit zoals wij die kennen uit de jaren 

zestig. Vanaf het moment dat ik, vanuit Estland, hier binnen reed. Ik vind het 

een genot om naar te kijken. Pure nostalgie. Al denk ik dat wie dit ook wil 

meemaken, niet te lang moet wachten. ook hier, in de grensregio Letland/Estland, zal het moderne vernuft vroeg of laat zijn intrede doen.

Voor klassieke autoliefhebbers is het trouwens een waar eldorado. Overal 

waar ik kom is wel ergens in een hoekje een oud karretje te spotten. Dus wie 

plaatwerk zoekt van Lada, NSU etc… het is hier te vinden.

Maar niet enkel de oude plaatsjes zijn nostalgisch. Ook het platteland. Ik ben van een generatie die, in mijn kinderjaren, elke keer verhuisde naar

nieuwbouw aan de rand van de uitbreidende stad. Zodoende kon ik als kind

altijd wel een korte tijd genieten van de weilanden in de buurt totdat ook dat

volgebouwd werd.

Mijn laatste stop voor vandaag was bij de Daugenu Cliffs and Caves. Ook 

een steil avontuur naar beneden maar hier waren genoeg boomwortels om 

houvast te bieden bij het naar boven klauteren.

Hier kon ik mooi in het bos blijven staan. Het plekje is echt van God en 

iedereen verlaten. Zo’n plek waar, indien je hier overlijdt, je pas maanden 

later gevonden wordt. Maar daar ga ik me niet zo druk om maken. Mochten

jullie me op een gegeven moment missen… ik ben hier dus. ;-)

Vorige Home Volgende