2025-07-28 Finland: Richting zuidwesten - Sysmä-gebergte
Maandag 28 juli 2025
Jezelf fris en fruitig maken met een duik in het water, ontbijtje
en een potje koffie. De dag kan beginnen.
Het was een leuk plekje om te hebben gestaan. Niet in de laatste plaats omdat
ik er niet alleen stond, zodat je een praatje kon maken.
Ik ga vandaag zo’n 117 km naar het zuidwesten. Naar het Sysmä-gebergte.
Ik wil de Kammiovuori hike gaan doen. Kammiovuori staat bekend als het dak
van Sysmä. Het hoogste punt van Oost-Hame.
De hike is niet al te lang. Zo’n vier kilometer naar de top en vier kilometer terug.
Het is dus niet de afstand die de moeilijkheidsgraad maakt. Het is het terrein. Op
een paar kleine stukjes na zijn er geen paden aangelegd. Dus de slippertjes,
sandalen en/of sneakers kan je thuis laten.
Tijdens de hike passeer je ook de Struve Geodetic arc, een keten van triangulaties
die zich uitstrekt van de Noordelijke IJszee tot de Zwarte Zee. Het doel van de keten
was om de vorm en de grootte van de aarde te helpen bepalen. De toren is inmiddels
verdwenen maar de pin in de rotsgrond als plaatsbepaling is blijven bestaan.
Naast de Struve Geodetic Arc herbergt de hike nog een leuke verrassing.
De Hiskiaan Luola. Deze grot was, volgens een legende, de verstopplaats
van Hiskias die, volgens geruchten, een moord zou hebben gepleegt. Hij
hield zich in leven met vissen en eten stelen uit de huizen in de omgeving.
Op zich zijn dergelijke legenden grappig. Maar ik hecht meer waarde aan
dit soort plaatjes. De vegetatie is werkelijk prachtig om doorheen te lopen.
Temeer omdat de bossen hier in Finland authentiek gehouden worden en
men de natuur gewoon zijn werk laat doen. Dus geen motorzaag vandalen
die door dikbetaalde academische adviesbureautjes op pad gestuurd worden
om de bossen meer licht en lucht te geven. Bossen zijn hier zoals bossen
horen te zijn.
Vanaf de top van de berg Päijänne had ik een prachtig uitzicht over het
grootste meer van Finland.
De beheerders van dit gebied hebben op de top een logboek achtergelaten
alsmede een verrekijker. In België en Nederland zou de verrekijker snel van
eigenaar veranderen als onze kansrijke pareltjes zich aan deze hike wagen.
Maar hier vrezen ze dat niet echt. En misschien is het gewoon een vorm van
boerenlogica. De kansrijke pareltjes nemen als ze, met de trein, naar het strand
van Oostende gaan, hun fatbikes mee omdat ze te beroerd zijn om de kilometer
naar zee te lopen. Dus een hike als deze zal niet op hun ToDo lijst staan.
Ik heb mijn naam in het logboek gezet samen met een
Woodhiker was here sticker. 🙂
Op de terugweg naar beneden passeerde ik de Sysmän Linta. Met zijn zeven
meter hoogte de grootste steen die tijdens de ijstijd met het ijs is meegekomen.
Na deze prachtige hike besloot ik beneden op de parking te blijven overnachten.
Het is in the middle of nowhere en dus zalig stil met heel veel bosgeluiden. Het
ongemak dat mijn ijskast, op aperitieven en bier na, leeg was, neem ik maar voor
lief.
Ik zal het wel overleven zeker?
Reacties
Een reactie posten