2025-07-10 Finland: Richting zuidoosten - Virtaniemi old border guard station
Donderdag 10 juli 2025
Ik heb ontzettend slecht geslapen vannacht. Een ware invasie
van muggen. Ondanks dat alles potdicht zat, zag ik steeds negen
muggen zitten nadat ik er drie had doodgeslagen.
Dat is toch wel één van de grote nadelen in dit deel van Finland. Ik zit
oostelijk van het midden. Het hele gebied bestaat uit meren. Grote, kleine
van alles wat.
Desalniettemin, laat ik niet klagen. Ik heb zelf ervoor gekozen om de rijksweg 92
te nemen in plaats van de E75 die westelijker loopt en nagenoeg “niet” door het
gebied van meren loopt. En het mag gezegd worden, de rijksweg 92 gaat door
een wonderschone omgeving. Het is gewoon nog wildernis. Niks aan beschaving.
Zo nu en dan, om de vijf kilometer of zo, zie ik een brievenbus in de kant van de
weg staan. Dus ergens midden in de natuur daar zal wel een huis staan.
De bomen hier zijn, niet zoals bij ons, gesorteerd op soort. Maar gewoon allerlei
soorten kriskras door elkaar. Zoals het hoort in een wildernis.
En de weg? Quasi perfect. Enkel wat gehorig door het grove grind dat
men in het asfalt mengt. Maar voor de rest nagenoeg kuil en bobbel vrij.
Heerlijk om relaxed te rijden.
De rendieren die ik hier gezien heb zijn niet te tellen.
Zelfs in het plaatsje Inari. Toch, gerekend naar de maatstaven in
dit gebied, een aardig groot plaatsje.
Het water in de meren is kraakhelder en niet echt koud. Vandaag schijnt
de zon volle bak, en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 23 graden.
Zeer aangenaam. Dus, mocht dit een paar dagen aanhouden, dan zal de
watertemperatuur snel stijgen.
Ik ben nog even gestopt bij een observatiepunt.
Na een knappe cardiotraining van 468 treden kon ik dit aanschouwen. Het
laatste bobbeltje bos in de verte is Rusland. De grenspost daar is mijn
volgende bestemming.
Op de hall of fame, beneden aan de trappen, heb ik mijn Woodhiker sticker
achtergelaten. Zo ben ik toch weer even een beetje onsterfelijk.
Buiten, naast de souvenirshop anex lunchroom, stond deze opgezette beer.
Volgens het meisje achter de balie is hij hier even verderop gevonden. Het
schijnt hier langs de Russische grens het berengebied van Finland te zijn.
Een paar kilometer na het observatiepunt ben ik linksaf rijksweg 91 ingereden.
Een dikke vijftien kilometer prettig op het asfalt. Maar zodra ik het grensgebied
bereikt had, hield het asfalt op.
De bomen aan de oostzijde van het weggetje waren voorzien van markeringen
die aangeven dat het niet toegestaan is de bomenrij richting het oosten te passeren.
Uiteindelijk, een paar kilometer verderop, de Finse Checkpoint Charlie. Toen
ik een beetje heen en weer liep om wat foto’s te trekken zag ik de vette camera
netjes meedraaien. Dus mijn persoon staat ook als vraagteken in de boeken
van de Finse of Europese inlichtingendienst.
Alhoewel het allemaal wat strenger lijkt dan het misschien is. Uit de
spelregels kan ik opmaken dat het passeren van de gele markeringen
mogelijk is wanneer je daarvoor toestemming vraagt in het grenswacht
bureel. Maar oké, zoals al eerder geschreven… Rusland staat dit jaar niet
op mijn bucketlist.
Vijfhonderd meter terug had ik dit zijweggetje opgemerkt. Nee… niet naar
het oosten maar naar het westen. Het leek mij een prachtplek om te overnachten.
De plek direct aan het water was al bezet, dus ik moest genoegen nemen met de
tweede rang. Maar misschien maar goed ook. De afgelopen nacht was al rampzalig
genoeg met al die muggen.
Al met al, best wel apart, zo’n halve kilometer verwijderd van Rusland. Dus mocht
ik morgen wakker worden en omringd zijn door Russische soldaten… dan wordt er
geschiedenis geschreven.
Reacties
Een reactie posten