Week 15: Van Zamora naar Plasencia

 

Maandag 14 augustus 2023

Ik mag zeggen dat ik op dit, schaduwrijke, plekje bijzonder lekker heb geslapen. Geen lawaai, geen muggen of irritante verlichting. Nu heeft de fles Rueda wijn, die ik kreeg op mijn plekje in het dennenbos bij Léon, ook wel wat geholpen.Eén van de nadelen van solo reizen is dat je geen hulp hebt bij het legen van zo’n fles.;-)

Bij aankomst had ik wel de verdedigingsmuren uit de oudheid gezien en de toren en koepel van de kathedraal, maar ik ging ervan uit dat het een wat saaie provinciestad zou zijn. En eerlijk gezegd… daar doe je de stad ernstig tekort. Er zijn in deze 65.000 inwoners tellende stad maar liefst 24 kerken, een kathedraal, een kasteel, twee paleizen, stadsmuren, huizen en een brug, alle daterend uit de tiende tot de dertiende eeuw. Daarmee is Zamora de stad met het hoogste aantal romaanse kerken van Europa.

Daarnaast heeft de stad een bruisend centrum.

Met voldoende schaduwrijke pleintjes om bij te komen.

De eerste verwijzing naar de stad dateert uit de bronstijd. Zo’n 3000 jaar v.Chr. Misschien daarom dat dit, Broederschap van de Nazireeër, beeld van Antonio Pedrero Yébo Les in Brons gemaakt is.

Naast leuke doorkijkjes

en hellende straatjes

Is het kasteel prachtig om te bekijken.

In de tuin tussen kasteel en kathedraal vind je een expositie van Baltasar Lobo. Een beeldhouwer, en goede vriend, van Picasso. Dus mocht je de oudheden zat zijn dan houdt deze expositie, van abstracte werken, het weer in evenwicht. 

De Puente de Piedra dateert uit de dertiende eeuw en al honderden jaren onderdeel van de Via de la Plata, de oude Romeinse handelsroute van Mérida naar Astorga, waar deze weg aansluit op de Camino de Santiago. Dus er zal, als fundering, wel een oudere brug gebruikt zijn.

Zo heeft deze rivier de Duero, mij deze vakantie, een hoop mooi foto materiaal opgeleverd. 

Dinsdag 15 augustus 2023

Nog even een laatste blik op Zamora en we rijden verder richting Salamanca.

Ik neem niet de snelweg A66, maar ga via de provinciale weg ZA-305. Op zich, net als de snelweg, niet het meest indrukwekkende stuk Spanje waar je doorheen rijdt, maar het geeft je de gelegenheid om te stoppen zodra je wat fotogenieks ziet.

Zoals een eenzame boom in een droog akkerlandschap. Het symboliseert misschien wel een beetje het solo reizen. Net als deze boom aan een klein beetje voedsel  voldoende heeft, kan een solo reiziger voldoende hebben aan een kort gesprek met een onbekend iemand die hij tegenkomt.

En dat zal vroeger niet anders geweest zijn. Deze weg, zo blijkt uit dit monumentje, was de Via de la Plata.  Een oud handels- en pelgrimspad dat het westen van Spanje van noord naar zuid doorkruist. Hier zullen zat mensen solo gelopen hebben met enkel een knapzakje over de schouder.

Bij de bruggen over de Rio Tormes naar het plaatsje Ledesma, ben ik even stil blijven staan. In eerste instantie leek het wel om een kathedraal te gaan, omdat hij boven de stad uitkijkt. Maar het blijkt om de Iglesia de Santa Maria La Mayor te gaan. Geen kathedraal dus.

Het plaatsje blijkt deel uit te maken van de Ruta de los Conjunctos Historicos de Salamanca. Dus heeft zeker wel wat in huis om even doorheen te wandelen. 

Het plaatsje is klein. Erg klein. En moet het echt een beetje van details hebben.

Ik vind het dan altijd zo zonde dat ze het belangrijkste plein, Plaza Mayor, dan weer niet autovrij maken. Het zou een kleine moeite zijn. 50 meter verderop ruimte zat voor die auto’s. Netjes uit het zicht van de oudheden. Het zou het plaatsje absoluut meerwaarde geven.

Wat niet wil zeggen dat de omgeving lelijk is. Integendeel. De rivierdelta is erg mooi om naar te kijken.

Woensdag 16 augustus 2023

Zo op het eerste gezicht geen droomplek. Toch heb ik hier lekker geslapen langs de snelweg richting Portugal. Het voordeel is dat de verbinding met het centrum van Salamanca snel  is. En ik wil vandaag mijn ijskast vullen en het centrum aandoen.

Eerst de Lidl aandoen. IJskastje is leeg omdat ik gisteren vergeten was dat het een feestdag is. 36 eurootjes tikte de kassa weg. In België zou dat ongeveer 15 euro meer zijn geweest. Ik heb de Lidl parking mooi als uitvalsbasis kunnen gebruiken. Het is ongeveer 1 km naar de brug Puente Mayor.

De skyline van de stad. Gezien vanaf de Puente Mayor. De brug over de rivier Tormes. Met de kolossale kathedraal en diverse torentjes van de vele kerkjes en kapelletjes die de stad heeft.

Het is te bizar voor woorden.Al dat beeldhouwwerk, dat vroeger met de hand werd gebeiteld.

De façade is dus volledig zoals je hier in detail kan zien.

Het plaza Mayor. Ofwel het stadhuisplein. De huiskamer van de stad. Je kan zo aanschuiven. Het valt me op dat het centrum van deze stad geen Mac Donalds of Burger King heeft. Alles straalt een zekere klasse uit. Terwijl we het hier over een studentenstad hebben. Het Gent van Spanje, zeg maar.

De stad is rijkelijk voorzien van bomen.

Wat op zich goed welkom is. Het is hier beduidend warmer dan in het noordwesten.

Zo’n combinatie bomen en fonteinen, daar gaat een chique uitstraling vanuit. Al met al heb ik tientallen foto’s kunnen maken van de vele mooie gebouwen die ik tegenkwam. 

Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het urban geslenter wat zat wordt. Ik ben daarom naar het Parque Natural de La Batuecas-Sierra de Francia gereden. Zo’n 80 kilometer zuidwaarts.

En vond daar deze heerlijk plek bij een picknick in het bos. Gelukkig in de schaduw, want de temperatuur is inmiddels 35 graden in de schaduw. Bij een luchtvochtigheid van 20%. Dat gaat een zweterige nacht worden. 

Donderdag 17 augustus 2023

De zweterige nacht viel mee. Het was nog een paar uurtjes warm en toen koelde de temperatuur gevoelig af naar… 11 graden bij een luchtvochtigheid van 20%. Wat een verschil. Een perfect klimaat om witte wijn te verbouwen. Ik heb me laten vertellen dat deze grote temperatuurverschillen de Moezelwijn zo bijzonder maakt.

Laat in de avond is er nog een Spaans koppel, dit pareltje van een plek, opgereden. Ik moet zeggen… ik heb wederom als een prinsje geslapen.  De stilte en de duisternis. Dat maakt dit soort plekjes zo speciaal.

Om negen uur, gewassen, geschoren, ontbeten en de koffie in de kraag. Tijd om door het natuurpark te toeren. Het uitkijkplatform de mirador de Madronal, was het eerste dat ik tegenkwam. Ondanks dat het bijna onbewolkt was zat er toch wat heiigheid in de atmosfeer.

Het tweede observatieplatform was de Mirador del Portillo. Het is doodzonde van die  elektriciteitsmasten die het uitzicht bederven. Dat maakt zo’n uitkijkpunt een stuk minder spectaculair.

Het is de SA-225 die ik gevolgd ben. Hier en daar knappe steile klimmetjes en scherpe haarspeldbochten, waarvan deze nog één van de schappelijkste was.

Een groot voordeel van deze route,  en een grote verdienste voor de planners van dit park, zijn de vele stopplekken waar je de auto even langs de kant kan zetten. In de meeste parken heb je héél veel mooie vergezichten maar geen stopplaats. En ik vind dat altijd een gemiste kans om voor de volle 100% van zo’n park te genieten. Nog sterker… bij mij zijn dat altijd baal momentjes.

Dit park staat bekend om zijn Pinturas rupestres del Canchal de Zorzalon, rotstekeningen uit het neolithicum. Zo’n 11.000 jaar v.Chr. Aangekomen bij de ingang van de wandelroute bleek dat er een perfect pad voor de mindervalide medemens was gelegd. 

Als extraatje passeerde ik dit, naar ik dacht, kerkje. Het was echter geen kerkje, maar de ingang naar het terrein van een klooster. 

In the middle of nowhere. Dus de monniken kunnen zich voor 100% aan het gebed en de overpeinzing wijden.

Het pad voor de mindervaliden was trouwens maar van korte afstand. Een keienpad was het plaveisel naar boven. En omdat ik dacht dat ik de zes kilometer met gemak op mijn slippertjes kon doen…was het even afzien.

Ik moet zeggen dat de tekeningen niet zo spectaculair waren.

Het is dat er een beschrijving bij zat, waarvan de foto knap gefotoshopt was denk ik, want ik zag niet veel tekening op de rots.

Gelukkig dat de weg, voor een groot deel, naast een stromend bergbeekje liep. Zodoende konden de slipper-voetjes even afkoelen.

De temperatuur was inmiddels 37,1 graden bij een luchtvochtigheid van 22%. Gemeten onder de bomen in de schaduw. Dus het natuurzwembad van Las Mestas was meer dan welkom.

Na deze afkoeling vond ik het mooi genoeg voor vandaag. ParkForNight wees me de weg naar dit perfecte plekje. Krap 200 meter verwijderd van een ander natuurzwembad.

Vrijdag 18 augustus 2023

Twee dagen geleden had ik, heel in de verte, die toren, spriet of wat dan ook, al gezien. Ik vermoedde dat het één van de hoogste punten moest zijn. 

Het bleek te gaan om een TV antenne om het midden van Spanje van televisie signaal te voorzien. 

Niet het hoogste punt weliswaar, maar wel een zeer belangrijk heilig bedevaartsoord en klooster waar duizenden pelgrims passeren. Het klooster Pena de Francia behoort tot  het historisch en religieus erfgoed.

Het verhaal doet de ronde dat hier in de vijftiende eeuw, in een grot, het beeld van de maagd is gevonden, waarna men er een kapel op heeft gebouwd. De grot is te bezichtigen via een smalle trap.

Voor mij was de grot meer een kelder. Maar ok…je moet er ook wel een beetje voor open staan.

In een andere kapel, het terrein kent drie kapellen, vind je het groene water. Het water kleurt groen wanneer er licht op valt. Gezien de vele muntstukken die in het water liggen ben ik ervan uitgegaan dat je, tegen betaling, een wens mag doen. Ik heb iedereen dan ook alle geluk van de wereld toegewenst. Dus jullie mogen vanaf nu geen pech meer kennen. 😉

Het zal niemand verbazen dat het uitzicht, in alle windrichtingen, formidabel is. Zoals hier over het uitgestrekte Charro-veld.

Morgen wil ik de Pico El Copero gaan bewandelen. Deze wandeling start vanuit het plaatsje Monsagro. Hiervoor ben ik de route DSA-352 gaan volgen. Deze weg leidt je een heel stuk langs hellingen die door bosbranden vernietigd zijn. Aan de lage vegetatie te zien, zo’n dertig cm hoog, zal dat niet zo lang geleden gebeurd moeten zijn.

Terwijl het er uit zou moeten zien zoals op deze foto.

Aan deze route, waar ik geen enkele passant ben tegen gekomen, reed ik langs dit bergwaterpunt. Snel even het lijf wat emmer douches gegeven en de watertank van de Duc gevuld. 

In Monsagro ben ik naast het voetbalveld gaan staan. De middenstip van het voetbalveld was voorzien van een groot betonnen tableau voor helikopters. Dus er zal wel niet zoveel gevoetbald worden gokte ik. Na een dik uur kwam de één na de andere brandweerwagen terug van zijn patrouille door de omgeving. Het bleek hier ook dienst te doen als regionaal brandweercentrum(pje). Dus mocht er vannacht een bosbrand, in dit uitermate droge gebied uitbreken, dan ben ik één van de eersten die het weet.

Zaterdag 19 augustus

Om zes uur al uit de veren. De bedoeling is de top van de Pico El Copero te gaan bewandelen. En dat doe ik het liefst, vroeg in de ochtend, wanneer de temperatuur nog frisjes aan voelt. Wanneer de temperatuur gaat stijgen ben ik alweer aan het afdalen. Wel zo makkelijk.

Google navigator leidde mij naar het begin van de track, midden in het afgebrande gebied. De borden en het pad zullen ook wel afgebrand zijn want ik kon niets vinden dat ook maar enigszins op een pad leek. Dus… ik rij naar Reserva Natural da Serra da Malcata. Een nog lege spot op mijn aangevinkte google earth kaart.

Het park bevindt zich op de grens met Portugal. Eigenlijk… net in Portugal.

Bij één van de vele rivier rustplaatsjes mijn koffietje gedronken. Ik heb nog even overwogen een duik te nemen maar zag op de kaart vele andere rivierstrandjes die er wat schoner uitzagen.

Op de grens van het natuurpark kwam ik dit natuurzwembad tegen. Bij een aangename temperatuur van 27 graden even een duik genomen en daarna een middagslaapje gedaan.

Weliswaar van korte duur. Een schaapsherder met zijn klingelende kudde heeft dit natuurzwembadje uitgekozen om de dorst te lessen. 

Ik ben nog even een bruggetje over gereden het reservaat in over een onverhard weggetje. Dit liep helaas dood. Dus maar op zoek gegaan naar een overnachtingsplekje. Die vond ik langs de Barragem Sabugal.

Met zo’n uitzicht kom ik de nacht wel door.

Zondag 20 augustus 2023

Wat een heerlijk plekje was dit. Nadat de mensen vertrokken waren die naar de zonsondergang kwamen kijken, stond ik er in mijn eentje. De rust was overweldigend. Rond 03:00 uur ben ik nog even wakker geworden om een plasje te doen en de verrassing was groot dat alle verlichting uit gedaan was. Wat een pracht, al die sterren. Met als kers op de taart… een vallende ster.

Vandaag wil ik richting Plasencia. Ik ben even gestopt in Galisteo om het kasteel 

en de Romeinse brug kasteel te bewonderen. Ik heb er niet echt werk van gemaakt want de temperatuur is 35 graden. In de schaduw gemeten. Ook voor morgen wordt dat verwacht, dus ik rij vandaag niet helemaal door naar Plasencia, maar zoek ergens een schaduwrijk plekje buiten de stad.

Het landschap hier in de omgeving is zeker niet lelijk te noemen. 

Vorige   Home   Volgende